Η εξόρυξη του χρυσού δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Για κανέναν. Χρειαζόταν «αφεντικά» σαν τους άρχοντες της Μακεδονίας ή τον Μποδοσάκη για να δουλέψουν τα Μαντεμοχώρια. Μετά ήρθε το όνειρο κάθε «τίμιου» Ελληνα: να ξεπουλήσουμε τα χωράφια και τα άρρωστα παράλια των παππούδων και των γιαγιάδων. Τι κι αν οι ξένοι πλούσιοι ιδιοκτήτες κοιτούσαν τις Κυκλάδες και τα άλλα νότια μέρη. Πριν ακόμη καταρρεύσει ο «πραγματικός», είχαν έρθει οι πεινασμένοι καπιτάλες του πρώην σοσιαλισμού, πένητες του ήλιου και της θάλασσας. Με κάμποση προγονοπληξία, μετονομάσαμε τον Δήμο σε «Αριστοτέλη» (δεν είναι ο μόνος…) και χωρίς δράμι από τη σοφία του μεγάλου Ελληνα αρχίσαμε να τσακωνόμαστε. Για το πάπλωμα βεβαίως. Μόνον που ο καθένας το τραβά από διαφορετική άκρη.
Στην Αθήνα, όμως, η ιστορία κινεί τα νήματα με πιο βίαιο τρόπο. «Οσο υπάρχει χρυσάφι κάτω απ’ τη γη, κάποιοι θα είναι έτοιμοι να πωλήσουν την ψυχή τους στον διάβολο για να τον βγάλουν», έλεγε παλαιός της ιδιαίτερης αυτής βιομηχανίας. Εξάλλου, προσθέτει, «ο χαλκός, μπορεί να μη λάμπει όσο ο χρυσός, η τιμή του όμως είναι εξαιρετική».
Το πρόβλημα βρίσκεται στο κράτος παλιάτσο που δεν μπορεί να οργανώσει τα αντιτιθέμενα συμφέροντα. «Ο δρόμος της ανάπτυξης δεν περνάει μέσα από τις επενδύσεις χρυσού, ο δρόμος της ανάπτυξης περνάει μέσα από τον τουρισμό και μέσα από την πρωτογενή παραγωγή», έλεγε τηλεοπτικώς τον Απρίλιο 2013 στον πάντοτε φιλόξενο για την οικολογία σταθμό του ΣΚΑΪ, η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ της περιοχής. Αν είναι να χάσει η ίδια τον θώκο, μπορεί η πλειοψηφία να χάσει περισσότερα.
Η κ. Ιγγλέζη δεν είναι η μόνη που πιστεύει ότι περιβάλλον και βιομηχανία δεν πάνε μαζί. Δεν τη φαντάζομαι βεβαίως να βρήκε κάποτε το κουράγιο να διαβάσει το έργο του Δημήτρη Μπάτση, διανοούμενου της Αριστεράς που εκδίδεται το 1947, μέσα στον Εμφύλιο, υμνώντας τη «Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα». Η τάση των Σοσιαλιστών που θέλουν έναν σοβαρό καπιταλισμό, καλά οργανωμένο και ελεγχόμενο για υπερκέρδη και καταστροφές ήταν πάντοτε μειοψηφική στην Αριστερά. Γι’ αυτό, πολύ πριν άλλα κράτη οργανώσουν το κοινό συμφέρον σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος, στον τόπο μας ανακαλύψαμε ότι το περιβάλλον μπορεί να προστατεύεται μόνον όταν διώχνουμε τα εργοστάσια. Κι ας γεμίζουμε τον τόπο χωματερές κι ας χύνουμε τα λύματα στους λόγγους και στα ποταμάκια κι ας πνίγουμε τη χλωρίδα στα πιο τοξικά λιπάσματα. Είναι προφανές ότι πίσω από τα μικρά τοπικά και κομματικά συμφέροντα, με τον τουρισμό και τα οικόπεδα, γελούν κάποια μεγαλύτερα, που θέλουν να βγάλουν αυτά το χρυσάφι, αντί να αφήσουν αυτή την καλή μπίζνα στους Καναδούς.