Μια συνηθισμένη μέτρηση του «πλούτου», που δημιουργείται στη διάρκεια μιας συγκεκριμένης περιόδου, έτος ή τρίμηνο, είναι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ή ΑΕΠ. Σε καμία περίπτωση δεν δείχνει το ΑΕΠ τον πλούτο που διαθέτει μια χώρα ή ένα άτομο, αφού μετράει μόνον τα νέα εισοδήματα, τις πρόσθετες επενδύσεις, τις εξαγωγές που πραγματοποιούνται, και αφαιρεί τις αποσβέσεις, πρακτικώς δηλαδή τη φθορά μηχανημάτων και εγκαταστάσεων αλλά και τις εισαγωγές που γίνονται, αφού γι’αυτές δεν δουλέψαμε εμείς αλλά κάποιοι άλλοι λαοί και οικονομίες. Το ΑΕΠ δεν είναι ο καλύτερος τρόπος μέτρησης, αλλά μας δίνει τη μεγάλη εικόνα.
Σε σημερινές τιμές, τρέχουσες όπως αποκαλούνται από τους στατιστικούς που μετρούν και ξαναμετρούν τα σχετικά στοιχεία, το εγχώριο προϊόν ήταν 176 δισ. ευρώ το 2016, όσα περίπου και το 2015 και λιγότερα από το 2014, αλλά και το 2013 και ούτω καθεξής μέχρι το 2008 –στη διάρκεια του οποίου ξεκίνησε η ύφεση– όταν καταγράφηκε το μεγαλύτερο ΑΕΠ που πέτυχε ποτέ η χώρα, στο ύψος των 242 δισ. ευρώ. Αν η οικονομία είχε μείνει στάσιμη σε εκείνη την επίδοση και είχαμε κάθε χρόνο το ίδιο ΑΕΠ, χωρίς καμία ανάπτυξη θα είχαμε 360 δισ. περισσότερα από όσα τελικά αποκομίσαμε στα δέκα χρόνια ύφεσης ή/και στασιμότητας που προκάλεσε η πολύπλευρη κρίση.
Αυτό που έλειψε από την οικονομία είναι οι δουλειές που δεν έκαναν οι πάρα πολλοί άνεργοι, οι υπηρεσίες που δεν προσέφεραν τα δεκάδες χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, η προστιθέμενη αξία που δεν δημιούργησαν οι χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο. Ολος αυτός ο πλούτος χάθηκε επειδή η οικονομία γκρεμίστηκε από τα ξυλοπόδαρα του εύκολου χρήματος. Το γνωρίζουμε αυτό πολύ καλά. Εκτός ίσως από τον πρωθυπουργό, που συνεχίζει να μιλάει για στρεβλό παραγωγικό μοντέλο, γνωστή «αριστερή καραμέλα». Ενώ ο ίδιος επιμένει στη χειρότερη στρέβλωση, το απαράδεκτα βαρύ και αντιπαραγωγικό κράτος.
Το πιο σημαντικό από όσα έλειψαν στη δεκαετία αυτή είναι η κατακρήμνιση των επενδύσεων. Χωρίς επενδύσεις, το ΑΕΠ είναι μόνον κατανάλωση. Πριν από το 2008, η κυρίως «στρέβλωση» ήταν το πολύ μεγάλο μερίδιο της κατανάλωσης, επειδή ξοδεύουμε όσα έχουμε ήδη δημιουργήσει. Ενώ οι επενδύσεις είναι αυτές μέσω των οποίων διασφαλίζουμε τον μελλοντικό μας «πλούτο». Η έξοδος από τα μνημόνια δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Σίγουρα. Ακόμη δυσκολότερα θα είναι όμως τα πράγματα όταν η πόρτα των μνημονίων θα έχει κλείσει πίσω μας και θα αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα στην αρένα του διεθνούς ανταγωνισμού. Χωρίς επενδύσεις, το τέλος των μνημονίων θα μοιάζει με το πέρασμα από το καθαρτήριο στην κόλαση.