Ο τέως υπουργός Δικαιοσύνης έχει διάφορες επιστημονικές και άλλες εμμονές – που συνοψίζονται στην εξής μία: τους φυλακισμένους και τα δικαιώματά τους. Εχει όμως και την εντιμότητα να παραδέχεται ότι ο νόμος του για την αποσυμφόρηση των φυλακών πρέπει να παύσει να ισχύει. Ο Ν. Παρασκευόπουλος εξήγησε ότι τέτοιου είδους μέτρα (που χρησιμοποιούνται από το 2005) πρέπει να είναι προσωρινά. Νομοθετούνται εκτάκτως, για να αντιμετωπισθεί ο υπερπληθυσμός των φυλακών, και «δεν έχουν λόγο ύπαρξης παγίως», όπως είπε.
Στην πραγματικότητα, ο τ. υπουργός είπε κάτι μεγαλύτερο από αυτό στο οποίο αναφέρεται σε ένα πρώτο επίπεδο. Διότι, όπως τίθεται το ζήτημα, σε κάνει να σκεφθείς ότι το κράτος, δηλαδή εμείς όλοι που πληρώνουμε φόρους, ξοδεύει κατ’ αρχάς για τον διωκτικό μηχανισμό, ο οποίος αναζητεί και συλλαμβάνει κακοποιούς και εγκληματίες. Επειτα, ξοδεύει για την κράτησή τους ώσπου να δικαστούν· και ξοδεύει ακόμη περισσότερα για τον μηχανισμό που θα αποδώσει δικαιοσύνη. Και αφού έχει ξοδέψει ποιος ξέρει τι για όλα αυτά, όταν φθάνει στο τελικό στάδιο της διαδικασίας, αφήνει τους εγκληματίες ελεύθερους αδιακρίτως! Με απλά λόγια, το κράτος πετάει τα λεφτά μας στο κενό, αφού ματαιώνεται ο τελικός σκοπός όλων των δαπανών που έχουν προηγηθεί.
Και όχι μόνο αυτό· ουσιαστικά, με τα λεφτά που το κράτος δαπανά στον βρόντο, αυξάνει το κόστος της εγκληματικότητας, επιβαρύνοντάς το με όλες εκείνες τις δαπάνες που γίνονται μεν για την τιμωρία του, αλλά δεν καταλήγουν εκεί, αφού ακόμη και σκληροί εγκληματίες μπαίνουν στη φυλακή μόνο και μόνο για να βγουν μετά από λίγο. Σε έναν τέτοιο κρατικό μηχανισμό δεν υπάρχει οικονομική λογική – δεν υπάρχει καν κοινή λογική. Δεν είναι να απορείς, λοιπόν, γιατί φθάσαμε εδώ. Το μόνο απορίας άξιο, σε αυτή την περιπέτεια που κρατάει τώρα οκτώ χρόνια, είναι πώς ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τους πραγματικούς λόγους της αποτυχίας μας…
Η δημοκρατία
Τελικά, βοηθήστε με να καταλάβω, ποιος χτυπήθηκε από τους τρομοκράτες το βράδυ της Δευτέρας στα Εξάρχεια; Χτυπήθηκαν οι αστυνομικοί, το ΠΑΣΟΚ ή μήπως η κυβέρνηση; Ευτυχώς, κανείς – με την έννοια ότι κανείς δεν τραυματίστηκε από την τελευταία επίθεση της «Επαναστατικής Αυτοάμυνας». Είναι περίεργο και δυσάρεστο, όμως, μπροστά σε κάτι τόσο σοβαρό, να βλέπεις από την πλευρά ορισμένων πολιτικών να εκδηλώνεται τέτοιος διαγκωνισμός μεταξύ υποψηφίων για τον ρόλο του αποκλειστικού θύματος της τρομοκρατικής επίθεσης.
Η κυβέρνηση δεν ξάφνιασε κανέναν με την αντίδρασή της. Από την πρώτη ώρα και με τη συνήθη αναισχυντία που μπορεί να επιδεικνύει, το ονόμασε «προβοκάτσια», με σκοπό, υποτίθεται, τον αποπροσανατολισμό του κοινού από την υπόθεση των Paradise Papers. Κάποτε υπήρχε ένα κοινό πρόθυμο να πιστέψει τις θεωρίες συνωμοσίας ειδικά για το φαινόμενο της ελληνικής τρομοκρατίας. Κάποια σκοτεινά κέντρα, υποτίθεται, την κινούσαν από πίσω· και οι απώτεροι σκοποί της τρομοκρατικής δράσης ήσαν τελείως άλλοι από τους προφανείς. Μετά τη σύλληψη της «17Ν», όλοι είδαν τι είδους χαμένα κορμιά κρύβονταν πίσω από τον μύθο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα· όλοι είδαν πόσο πεζή και βρωμιάρα ήταν η πραγματικότητα πίσω από τον μύθο. Τα περί προβοκάτσιας, λοιπόν, είναι αστειότητες· είναι για να έχουν κάτι να λένε τα στελέχη της συμπολίτευσης, τώρα που αναζωπυρώνεται πάλι το πρόβλημα της ασφάλειας στην Αθήνα.
Εχει δίκιο η Φώφη να λέει ότι οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης είναι ντροπή. Ντροπή, όμως, είναι και να προβάλλεις τον κίνδυνο που διέτρεξαν τριάντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, πίσω από τους τοίχους της Χαρ. Τρικούπη, περισσότερο από τον κίνδυνο που διέτρεξαν οι αστυνομικοί, τους οποίους και στόχευσαν οι τρομοκράτες. Απέφυγε να το πει ευθέως η ίδια, αλλά αυτό ήταν το πνεύμα και των δικών της δηλώσεων, αλλά και άλλων από το ΠΑΣΟΚ: ο στόχος ήταν το ΠΑΣΟΚ, οι αστυνομικοί βρέθηκαν στη μέση. Καταλαβαίνω την υπαρξιακή αγωνία ενός κόμματος που ήταν κάποτε πανίσχυρο και τώρα φυτοζωεί, αλλά υπήρχε υπερβολή και μια δόση υστερίας σε όλο αυτό. Ο πραγματικός στόχος που ήθελαν να χτυπήσουν οι τρομοκράτες ήταν οι αστυνομικοί, οι οποίοι, εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής στο θέμα των Εξαρχείων, αποτελούν ζωντανούς, σταθερούς στόχους μάχιμων τρομοκρατών, αλλά και εκπαιδευομένων (οι μολότοφ που εκτοξεύονται κάθε Σαββατοκύριακο, όταν ζουν τον δικό τους «Saturday Night Fever»…)
Οποτε σημειώνεται ένα τρομοκρατικό χτύπημα, είθισται να λέμε ότι ο αληθινός στόχος των τρομοκρατών ήταν η Δημοκρατία. (Με πάντα μία παύση αμέσως μετά, για να τονίζεται η βαρύτητα της πρωτότυπης διαπίστωσης…) Το είπε, πράγματι, κάποιος και στην τελευταία αυτή περίπτωση. Ομως, εγώ δεν νομίζω ότι η δημοκρατία –όπως την κάνουμε εμείς– έχει ανάγκη τους τρομοκράτες για να πληγεί. Βλέπω ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να ξεμαλλιάζονται για τον ρόλο του θύματος και καταλαβαίνω ότι η Δημοκρατία τα καταφέρνει και μόνη της…