Ελάχιστες ημέρες πριν από το τέλος του 2017, η στήλη αυτή είχε υποστηρίξει ότι η οριστική επίλυση του «Μακεδονικού» είναι δύσκολη υπόθεση και στην αρχή του 2018 είχε επισημάνει ότι το συγκεκριμένο ζήτημα μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης απρόβλεπτων πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό της χώρας. Παρά το γεγονός ότι από την πλευρά της κυβέρνησης επιχειρείται η δημιουργία τεχνητής αισιοδοξίας και ενώ στον δημόσιο διάλογο κυριαρχεί η γνώμη εκείνων που (σωστά) θέλουν να βρεθεί λύση, οι πραγματικές ενδείξεις δεν είναι τόσο ενθαρρυντικές. Επιβεβαιώνουν μάλλον, παρά διαψεύδουν –προς το παρόν, τουλάχιστον– τις προβλέψεις περί των δυσκολιών του εγχειρήματος.
Αυτό που γνωρίζουμε αυτή την ώρα είναι ότι Αθήνα και Σκόπια δηλώνουν τη βούλησή τους να βρουν λύση. Το ίδιο επιθυμούν και οι ξένοι παράγοντες από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη, που πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση για να ενταχθεί η ΠΓΔΜ στους πυλώνες της Δύσης. Στο ΝΑΤΟ άμεσα, στην Ευρωπαϊκή Ενωση αργότερα. Αισθανόμαστε, επίσης, ότι η ελληνική πλευρά έχει κάνει έναν πρώτο συμβιβασμό στο θέμα της ονομασίας, καθώς δεν φαίνεται να επιμένει στον γεωγραφικό προσδιορισμό, όπως ήταν η θέση που διατύπωσε το 2008 στο Βουκουρέστι. Απομένουν η σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις και οι αποδείξεις που αποκηρύσσουν αλυτρωτισμό και διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας. Τα Σκόπια έχουν δώσει κάποιες υποσχέσεις ότι θα προχωρήσουν σε σχετικές ενέργειες, αλλά τίποτα δεν έχουν κάνει ακόμη.
Προφανώς, όλα τα παραπάνω είναι στο στάδιο των συζητήσεων και των διαπραγματεύσεων των δύο πλευρών, αλλά τα μεγάλα «αγκάθια» βρίσκονται στο εσωτερικό τους. Στην ΠΓΔΜ είναι οι λεγόμενοι Σλαβομακεδόνες και κυρίως εκείνοι με καταγωγή από την ελληνική πλευρά των συνόρων, που μέχρι χθες και επί Γκρούεφσκι διαμόρφωναν τη συμπεριφορά της χώρας τους απέναντι στην Ελλάδα. Αλλά αυτό είναι θέμα που απασχολεί τον Ζόραν Ζάεφ και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Στη δική μας χώρα όμως τα πράγματα μπορεί να είναι ακόμη πιο πολύπλοκα, ακόμη και για έναν ταλαντούχο ταχυδακτυλουργό όπως ο Αλ. Τσίπρας.
Στην Ελλάδα υπάρχει ο Π. Καμμένος, που ίσως είναι έτοιμος να κάνει την κωλοτούμπα του, αν πεισθεί ότι αυτό τον συμφέρει. Ταυτόχρονα, ωστόσο, υπάρχουν: Οι Αν. Ελληνες του Π. Καμμένου, που συνεχίζουν να βροντοφωνάζουν ότι δεν θέλουν σύνθετη ονομασία με συστατικό «Μακεδονία», ένας διάχυτος εθνολαϊκισμός, ασυνάρτητος μεν, εδραιωμένος δε από πάρα πολλές δεκαετίες που συντηρεί μνήμες, η Χρυσή Αυγή που καραδοκεί, οι αντιδράσεις και οι πιέσεις στους τοπικούς βουλευτές όλων των κομμάτων –όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ– στη Μακεδονία και, βέβαια, η Εκκλησία που ήδη αποφάσισε ότι δεν δέχεται τον όρο «Μακεδονία» στην ονομασία της ΠΓΔΜ…
Δεν πρέπει, τέλος, να λησμονείται ότι η παράταση του σημερινού καθεστώτος δεν κοστίζει τίποτα στην τσέπη των απανταχού εθνοπατριωτών. Ή έτσι νομίζουν και δεν θα πεισθούν εύκολα να δεχθούν λύση. Ας εμφανιστεί, όμως, πρώτα η συμφωνία και βλέπουμε…