Κάθε πρόβλεψη πλέον για τη συνέχεια και το αποτέλεσμα στο Μακεδονικό είναι παρακινδυνευμένη, μετά και το συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής στο Σύνταγμα. Το ίδιο ισχύει και για τις επιπτώσεις των λαοσυνάξεων σε όλα τα κόμματα, ενώ κάθε προσπάθεια ερμηνείας για τους λόγους για τους οποίους τόσο πολλοί άνθρωποι σπεύδουν να δώσουν το «παρών» σε αυτές, έχει μεγάλο ρίσκο. Αβυσσος η ψυχή των ανθρώπων και ιδιαίτερα των απανταχού Ελλήνων, αφού οργανώσεις Μακεδόνων και άλλων από όλη την υφήλιο οργανώνουν και πρωτοστατούν στα συλλαλητήρια, επιχειρώντας παράλληλα να καθορίσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας, έστω και αν δεν ζουν πια σε αυτήν.
Η αλήθεια όμως είναι ότι έχουν αυτό το δικαίωμα, αφού το άρθρο 108 του Συντάγματος ορίζει στην πρώτη παράγραφό του ότι «το κράτος μεριμνά για τη ζωή του απόδημου ελληνισμού και τη διατήρηση των δεσμών του με τη μητέρα Πατρίδα». Κάτι ανάλογο έχουν και οι γείτονες της ΠΓΔΜ στο σύνταγμά τους, όπως και πολλά άλλα κράτη στα δικά τους, αλλά για εμάς προέχει… η καλή διάθεση. Και προφανώς εκείνοι δεν την έχουν. Καθήκον και δικαίωμα έχει προφανώς και η Εκκλησία της Ελλάδος να ανακατεύεται και να καθορίζει την εξωτερική πολιτική της χώρας. Κάτι που το κέρδισε με τη… ρομφαία της από τότε που συστάθηκε το νεοελληνικό κράτος και άλλωστε το αναγνώρισε πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας, αφού ως πρωθυπουργός φρόντισε πρώτα να ενημερώσει τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος για την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους γείτονες και μετά τους πολιτικούς αρχηγούς.
Αρα δικαιολογείται πλήρως και η επίσημη πλέον ανάμειξη της Εκκλησίας στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, όπως ακριβώς είχε κάνει στο παρελθόν στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, στην καταδίκη της πολιτικής Ελευθερίου Βενιζέλου κατά τον Διχασμό, στο Κυπριακό κατά τη δεκαετία του 1950, στο θέμα των ταυτοτήτων, που ουσιαστικά ήλθε σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ωστόσο, τον τόνο έδωσε προχθές η παρουσία και η ομιλία (αφιερωμένη στον… Θεόδωρο Κολοκοτρώνη) του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος με απρόσμενη σφριγηλότητα –είναι η αλήθεια– «τα έδωσε όλα» κατά της υπογραφής μιας συμφωνίας με την ΠΓΔΜ, προκαλώντας σχόλια και αντιπαραθέσεις. Αλλά και ο Μίκης, πρέπει να ομολογηθεί, έχει κερδίσει αυτό το δικαίωμα με τις συχνές «οβιδιακές» μεταμορφώσεις του (που γενικά ήταν αποδεκτές, ως ιδιομορφίες ενός μεγάλου καλλιτέχνη) σε όλη της διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Το ερώτημα είναι τώρα πώς θα χειριστεί ο Αλ. Τσίπρας το θέμα. Δεν φαίνεται να θέλει να κάνει νέα κωλοτούμπα, αλλά μήπως αναγκαστεί να την κάνει; Θα επιθυμούσε μάλλον, αλλά διστάζει να αποχωριστεί τον Π. Καμμένο, που οι οπαδοί του ήταν σίγουρα μέσα στο μεγάλο πλήθος, αλλά μήπως ο δεσμός τους έχει οριστικά διαρραγεί; Οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης, πάντως, προσεύχονται να κάνει την κωλοτούμπα, για να τους ανακουφίσει από τα δικά τους διλήμματα.