Χθες μου συνέβη κάτι απίστευτο. Δεν γίνεται να μη σας το πω! Νωρίς το βράδυ, σε ώρα δηλαδή που δεν σε βάζει σε υποψίες, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ανοιξα χωρίς να ρωτήσω, γιατί περίμενα ένα ντελίβερι. Εισβάλλει μέσα μια συμμορία αληταράδες. Κάποιοι ήσαν προφανώς Αρειανοί (οι πράσινες κεραίες ήταν αδύνατο να κρυφτούν), δυο-τρεις από τον Σείριο (τους αναγνώρισα από τις ασπίδες με το «Λ»). Μαζί μου ήταν πολύ κύριοι – «μας συγχωρείτε για την ώρα» και τέτοια. Ομως έδειραν βάναυσα το «ζώο συντροφιάς» που έχω στο σπίτι, οι άθλιοι…
Πρόκειται για ένα δεινοσαυράκι μόλις οκτώ μηνών, έναν νοτιοαμερικανικό στεγόσαυρο. Ενα ζωάκι αξιαγάπητο, κοινωνικότατο, άκακο, ιδεώδη φύλακα των παιδιών και, βεβαίως, χορτοφάγο. Και όμως ένας από αυτούς τους τύπους νομίζω ότι το παρενόχλησε και σεξουαλικά. Πράξη ιδιαιτέρως ειδεχθής, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι σε ηλικία οκτώ μηνών οι στεγόσαυροι είναι ανώριμοι σεξουαλικά. Ανάμεσα στους εισβολείς –ξέχασα να το πω– ήταν και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, επικεφαλής δράκας ανδρειωμένων φουστανελοφόρων. Τον αναγνώρισα αμέσως και μάλιστα μιλήσαμε όσο προλαβαίναμε – είχα τόσα να τον ρωτήσω. (Δεν του ζήτησα αυτόγραφο από λεπτότητα. Δεν θυμόμουν αν τα απομνημονεύματά του τα έγραψε ο ίδιος ή τα υπαγόρευσε…) Θα ξεχνούσα το σπουδαιότερο: αναγνώρισα και ένα βουλευτή μέσα στην κομπανία: ήταν ο Κώστας Τζαβάρας της Ν.Δ.! (Σας προειδοποίησα ότι επρόκειτο για απίστευτο, μην έχετε παράπονα…)
Τώρα, όλα αυτά είναι, βεβαίως, φαντασιοπληξίες. Αν όμως εγώ καταφέρω να πείσω τις Αρχές ότι όλα αυτά πράγματι συνέβησαν (στην Ελλάδα είμαστε, τίποτε δεν είναι απίθανο) και σχηματισθεί δικογραφία για τον άνανδρο ξυλοδαρμό νεαρού στεγόσαυρου από συμμορία εξωγήινων και Κολοκοτρωναίων, με έκτακτη συμμετοχή του Κ. Τζαβάρα, μόλις ο εισαγγελέας συναντήσει την πρώτη μνεία στο όνομα του συμπαθούς βουλευτή Ηλείας, οφείλει να διαβιβάσει αμέσως τη δικογραφία στη Βουλή για να κρίνει εκείνη. Και αυτό, εξαιτίας του επιρρήματος «αμελλητί» στο άρθρο 86 του Συντάγματος.
Το «αμελλητί», που εμποδίζει τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της (να διερευνήσει, δηλαδή, τη βασιμότητα της κατηγορίας), αλλά επιβάλλει την άμεση αποστολή της δικογραφίας στη Βουλή και, μέσω αυτής, στην αρένα της δημοσιότητας, είναι το παράθυρο για την πολιτική εκμετάλλευση του άρθρου 86. Αυτό επιτρέπει να σπιλώνονται προσωπικότητες με πεντακάθαρη διαδρομή στον δημόσιο βίο και ανεπίληπτο ήθος, όπως στην περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού Τάκη Πικραμμένου, επειδή κάποιος ανώνυμος είκασε, άκουσε ή υπέθεσε ότι ένας τρίτος του έχωσε φακελάκι (sic) με 120.000 ευρώ. Η απόλυτη εξίσωση του γελοίου με το σοβαρό στη λογική του νομοθέτη δίνει τη δυνατότητα της δόλιας εκμετάλλευσης του άρθρου 86 και την εξίσωση αυτή εκφράζει το «αμελλητί».
Να κλείσω με έναν απόηχο των ευτυχισμένων, των ανέμελων ημερών, τότε που ζούσαμε την αποκορύφωση της Εποχής της Αστακομακαρονάδας, πιστεύοντας ότι το πάρτι δεν θα τελείωνε ποτέ. Ηταν, λοιπόν, το 2006 που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μόλις δύο χρόνια βουλευτής, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της συνταγματικής αναθεώρησης του 2008, πρότεινε την κατάργηση του άρθρου 86 ως έχει και την αλλαγή του. Για να περάσει η πρότασή του και να συζητηθεί χρειάζονταν 50 υπογραφές. Πόσες νομίζετε ότι κατάφερε να μαζέψει; Εξι. Με τη δική του, επτά…
ΥΓ.: Ζητώ την κατανόηση του αγαπητού μου κ. Τζαβάρα, που τον δανείστηκα ως χαρακτήρα για την άτεχνη μυθοπλασία μου. Ποιητική αδεία το έπραξα· η μορφή του ήταν ιδεώδης για να έχει η σκηνή κάτι από Τέρι Γκίλιαμ. Θα καταλάβει, είμαι βέβαιος – υπήρξε και υπουργός Πολιτισμού…
Πόρτα
Σας είχα πει ότι ο Π. Καμμένος, σκεπτόμενος το μέλλον του Ελληνισμού γενικώς, αγωνίζεται να ρίξει γέφυρες στην αντιπολίτευση και προσπαθεί να αποκαταστήσει προσωπικές σχέσεις που έχουν διαρραγεί. Δεν είναι εύκολο ή, μάλλον, ας είμαι ειλικρινής, είναι αδύνατον. Το έδειξαν τα χθεσινά. Ο υπουργός προσεφέρθη, λόγω της σοβαρότητας των εξελίξεων, να ενημερώσει αυτοπροσώπως τον αρχηγό της αντιπολίτευσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρνήθηκε και ενέμεινε στο αίτημα της Ν.Δ. για σύγκληση της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας στη Βουλή. Το αίμα νερό δεν γίνεται· ούτε όμως και το νερό γίνεται αίμα. Μεταξύ τους, ποτέ δεν υπήρχε ούτε ίχνος αίματος, μόνο νερό…
Το σκυλάκι
Μία λεπτομέρεια που με άγγιξε. Παρατηρώντας τις φωτογραφίες των συγκεντρωθέντων χθες έξω από το δημαρχείο Θεσσαλονίκης, όπου διαμαρτυρήθηκαν εναντίον του Γ. Μπουτάρη, διέκρινα μια μορφή ασυνήθιστη: τον κύριο με το σκυλάκι. Ηταν ένα λευκό κανίς, φρεσκοκουρεμένο. Επειδή φυσούσε πολύ και το κανισάκι δεν είχε το ζακέτο του (υποθέτω Μπέρμπερι…), ο καλός κύριος το κρατούσε σφικτά στην αγκαλιά του, ενώ συγχρόνως κραύγαζε συνθήματα κατά του Μπουτάρη. Το μαλλί του εμφανώς ώριμου κυρίου ήταν βαθύ καστανό, αυτό που έπειτα από λίγες μέρες ξεθωριάζει προς το κόκκινο στις ρίζες. Ηταν μια σκηνή υπέρτατης τρυφερότητας. Τουλάχιστον για μένα. Ισως επειδή η πρώτη ανάγνωση του διηγήματος του Τσέχωφ «Η κυρία με το σκυλάκι» υπήρξε σταθμός στη διαμόρφωση της ευαισθησίας μου…