Αυτό που αποτελεί ανωμαλία στη λειτουργία των θεσμών είναι η ενεργός συμμετοχή στελεχών της κυβέρνησης στην οργάνωση των κατηγορητηρίων εναντίον στελεχών της αντιπολίτευσης. Ανωμαλία είναι και οι προφανείς υποψίες ότι υφίσταται συστηματική παρέμβαση στα υψηλά στρώματα της Δικαιοσύνης με εκδηλωμένο στόχο την καθοδήγηση των λειτουργών της. Οι δύο αυτές ανωμαλίες συνηγορούν, προφανώς, υπέρ της άποψης ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να μετακινηθεί στην ειδική κατηγορία κρατών στα οποία παρατηρούνται σοβαρές θεσμικές στρεβλώσεις.
Δεν υπήρχε κανείς πραγματικός λόγος να διακινδυνεύσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με την ολόψυχη συμμετοχή του στις εισαγγελικές έρευνες, την ομαλή ολοκλήρωση των κρίσιμων εκκρεμοτήτων του τρίτου μνημονίου και, κυρίως, της μεταμνημονιακής περιόδου. Ακόμη περισσότερο οφείλει να προστατεύσει τα δυναμικά στοιχεία, τα οποία προθύμως εκμεταλλεύονται τη θετική συγκυρία που αυτομάτως δημιουργεί η προοπτική εξόδου από τη μακρά περίοδο της κρίσης.
Φάνηκε στην αγορά ομολόγων, προτού ακόμη εισαχθεί σε διαπραγμάτευση το τελευταίο νέο, επταετές, χαρτί που με επιτυχία εξέδωσε η κυβέρνηση. Η μικρής διάρκειας κρίση που ξεκίνησε την περασμένη Δευτέρα στη Wall Street δημιούργησε αναταραχές παντού, κυρίως στο δολάριο, περιορισμένης πάντως έκτασης. Στην Ελλάδα όμως οι επιπτώσεις ήταν βαρύτατες: Οι τιμές των ομολόγων και των μετοχών βυθίστηκαν, τα ερωτήματα από τα γραφεία των εν αναμονή επενδυτών πολλαπλασιάστηκαν αμέσως, πολλές αποφάσεις αναβλήθηκαν και οι ροές βελτίωσης βάλτωσαν και πάλι.
Πρωτεύοντα κυβερνητικά στελέχη, με τον χαρακτηριστικό τρόπο, «του μπεκρή», που έχει υιοθετήσει ο πρόεδρος της Βουλής όταν δεν ανεβαίνει στη σκηνή ο κ. Φλαμπουράρης, θέλουν να μας πείσουν ότι «δεν τρέχει κάστανο» με όσα αποκάλυψε ο κ. Βίζερ. Αγνοούν δηλαδή ότι πρόκειται για τον κατάλληλο άνθρωπο που επί σειρά ετών ήταν στη θέση-κλειδί; Το βρίσκουν απλό ότι το στέλεχος αυτό λέει στον δημοσιογράφο, που του ζητεί αν είναι κοντά στα πράγματα η εκτίμηση Ρέγκλινγκ (ο άνθρωπος που μας δανείζει κι ο οποίος συντάσσει τώρα τη λύση για το χρέος) περί ζημίας του κράτους ύψους 100 δισ., από τις ανοησίες Τσίπρα – Βαρουφάκη, πως πλησιέστερα στην πραγματικότητα θα βρεθεί αν «βάλει τα διπλά», δηλαδή το αμύθητο ποσό των 200 δισεκατομμυρίων;
Ακόμη και σήμερα, οι κυβερνητικοί δεν καταλαβαίνουν ότι η έξοδος από τα μνημόνια, από μόνη της, δεν λέει και πολλά: είναι το κλίμα αισιοδοξίας κι εμπιστοσύνης που πρέπει να κτίσουμε που θα μας δώσει μια ευκαιρία απ’ αυτές που δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψεις να χαθεί. Κατέστρεψαν την ευκαιρία του 2014, θα κάνουν το ίδιο το 2018;