Πονάει κεφάλι; Πονάει δόντι; Πονάει η Τούμπα; Δεν πειράζει. Η Novartis όλα τα γιατρεύει. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύουν οι επισπεύδοντες την καταγγελία. Προχθές, στην προανακριτική επιτροπή –την οποία, κατά τα άλλα, η κυβερνητική πλειοψηφία θέλει να τερματίσει λόγω παραγραφής– εμφανίστηκαν στοιχεία, υποτίθεται, οψιγενή. Εμφανίστηκαν κάτι χαρτιά που, σύμφωνα με τις διαρροές, η προστατευόμενη μάρτυς προσκόμισε «αυθορμήτως» στην εισαγγελία και που η εισαγγελία έτυχε να μεταβιβάσει στη Βουλή την επομένη της Τούμπας.
Αν αποδεικνύει κάτι το σημείωμα με τους τηλεφωνικούς αριθμούς του Σταϊκούρα, που αποδίδεται στον σκάριφο του Αντώνη Σαμαρά, είναι η εμμονή της κυβερνητικής πλειοψηφίας στις μεθόδους με τις οποίες φτιάχτηκε ο φάκελος Novartis.
Οι μέθοδοι αυτές αποδείχθηκαν, εκτός από όλα τα όλα, απρόσφορες για τους σκοπούς της κυβέρνησης. Η κατάθεση, ας πούμε, ανήμερα το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό έχει από την αρχή υποσκάψει την αξιοπιστία όλης της σκανδαλοθηρικής καμπάνιας. Αν οι δημοσκοπήσεις αποτελούν κάποια ένδειξη, αυτή η καμπάνια δεν βοηθάει μέχρι στιγμής τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τις προσδοκώμενες ανάσες. Μάλλον το αντίθετο. Γιατί, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει;
Διότι δεν του απομένει τίποτε καλύτερο να κάνει. Η κυβέρνηση προτιμά να την κατηγορούν για μάσηση της δικονομίας και κατάχρηση των θραυσμάτων της δικογραφίας, παρά να απολογείται για υπόθαλψη αποχαλινωμένων συμφερόντων. Προτιμάει να παίζει ακόμη και χαρτιά που την εκθέτουν, γιατί δεν έχει άλλα.
Της μένει μόνο αυτή η κατασκευή, διά της οποίας μπορεί ακόμη να παίρνει πόζα κατηγόρου. Της μένει, δηλαδή, να επαναλαμβάνει έναν αντιπερισπασμό που έχει ήδη αποτύχει. Και, από αυτοματισμό, να δηλητηριάζει τη δημόσια ζωή χωρίς καν να μπορεί να επωφεληθεί η ίδια από τη δηλητηρίαση.
Κάποιοι είχαν αντιδράσει στην πρωτοβουλία του Σαμαρά να εξαγάγει την αντιπαράθεση για τη Novartis στο διεθνές κοινό, μέσω του πρόσφατου άρθρου του στους Financial Times. Ακόμη και η πιο βάναυση μεθόδευση δεν δικαιολογούσε, έλεγαν, τη δυσφημιστική για τη χώρα καταγγελία περί κυβερνητικής προσπάθειας εκμαδουρισμού του πολιτεύματος.
Το πρόβλημα όμως με τις εκστρατείες τύπου Novartis είναι ακριβώς αυτό: Οταν τα κόμματα που έχουν την εξουσία αντιμετωπίζουν την αντιπολίτευση όχι ως νόμιμο αντίπαλο, αλλά ως φυλακιστέο εχθρό, τι περιθώρια απομένουν για ομαλό πολιτικό ανταγωνισμό; Πώς ανέβηκε ο Σαμαράς στα κάγκελα; Μόνος του, για τη θέα; Ή τον ανέβασαν;
Ακόμη κι αν υπήρχε καθήκον αφωνίας για τους αμυνόμενους πρώην υπουργούς και πρωθυπουργούς, δεν θα ήταν ικανό να προστατεύσει τη διεθνή υπόληψη της ελληνικής δημοκρατίας. Οι μπούκες στο τερέν των θεσμών δεν συντελούνται πια ακροποδητί. Μας βλέπουν.