Η κυβέρνηση πήρε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της και βρέθηκε ξανά στο σημείο όπου βρισκόταν. Η περίφημη συνάντηση Τσίπρα – Καμμένου απλώς επιβεβαίωσε τις πασίγνωστες πλέον διαφορές μεταξύ των συγκυβερνώντων κομμάτων, καθώς επίσης τους παράδοξους όρους υπό τους οποίους, εδώ και κάποιους μήνες, τα δύο κόμματα συνυπάρχουν στην κυβέρνηση. Να τους θυμίσω: ο ασθενέστερος εταίρος διαφωνεί και το λέει (όχι πολύ δυνατά, είναι αλήθεια)· ο ισχυρός τον αγνοεί και συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Ελπίδες για μια μαγική λύση από τη συνάντηση των δύο, ούτως ή άλλως, δεν υπήρχαν. Ηταν φανερό από τα όσα είχαν προηγηθεί. Λίγες μόλις ώρες πριν από τη συνάντηση, από την Ανδραβίδα όπου βρισκόταν, ο Π. Καμμένος είχε μιλήσει για «ομήρους», αναφερόμενος στους δύο δικούς μας που κρατούνται στην Τουρκία. (Και αυτό το Σχίσμα, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, για μία λέξη έγινε, όπως και το άλλο των Εκκλησιών…) Ακόμη χειρότερα, λίγο πριν αρχίσει η συνάντηση, χθες το απόγευμα, πηγές του υπουργείου διοχέτευσαν στον Τύπο επικίνδυνους και ανόητους συσχετισμούς της υπόθεσης των δύο με την ταινία «Εξπρές του Μεσονυκτίου». Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε να περιμένει κανείς άρση των διαφωνιών και νέα αρχή για τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από την πολυδιαφημισμένη συνάντηση; Πώς θα μπορούσε ποτέ ο Καμμένος να καταπιεί τις διαφωνίες του, όταν τις υπενθυμίζει λίγο προτού προσέλθει στη συνάντηση;
Η συνάντηση απέδειξε την ισχύ των κοινών συμφερόντων που διαμορφώθηκαν κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Απέδειξε ότι αυτά τα συμφέροντα υπερισχύουν κάθε ιδεολογικής απόκλισης ή πολιτικής διαφωνίας, ακόμη και στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Πώς το είπε ο Π. Καμμένος; «Είμαστε πάντα συνεννοημένοι, πάντα συντονισμένοι». Αν προσθέσουμε και το «πάντα διαφωνούντες», έχουμε την πλήρη εικόνα της κυβέρνησης. Βεβαίως, αυτή η ιδιόρρυθμη κατάσταση έχει περιορισμένα όρια αντοχής – ιδίως με την πίεση που ασκεί η Τουρκία και η οποία αποβλέπει εμφανώς στην πρόκληση επεισοδίου. Επομένως, εφόσον ισχύουν τα παραπάνω και δεδομένων των περιορισμένων δυνατοτήτων της χώρας στην τρέχουσα ελληνοτουρκική κρίση, το θέμα που υποθέτω ότι θα απασχόλησε κυρίως τους κυβερνητικούς εταίρους πρέπει να ήταν οι εκλογές και οι όροι με τους οποίους θα επιβιώσουν μέχρι τότε. Μετά; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, υποθέτω…
Στα Μέγαρα
Παρακολουθούσα στο YouTube τον πρόεδρο Λεβέντη (κανείς δεν είναι τέλειος και, τέλος πάντων, έχω βαρεθεί να απολογούμαι για τα πάθη μου…) Μιλούσε στην κεντρική επιτροπή του – κατάσταση φελινική όσον αφορά τις φυσιογνωμίες. Μιλούσε με τη γνωστή θεατρικότητά του, τις απότομες διακυμάνσεις του ύφους, από το κακομοιρίστικο του ηττημένου στο ηρωικό του βλαχοδήμαρχου, μέχρι που έφθασε στην προετοιμασμένη κορώνα: «Ισχύς μου η αγάπη του πτωχού λαού!». Το είπε κλαίγοντας (το συνηθίζει ο πρόεδρος…), ενώ από κάτω τα στελέχη της Κ.Ε., τουλάχιστον αρκετά από αυτά, γελούσαν κανονικά με το θέαμα.
Πώς γίνεται στις ταινίες; (Στις κακές ταινίες…) Ακούγεται μια αιθέρια μουσική, συνήθως άρπα, συγχρόνως η εικόνα αρχίζει να τρεμοπαίζει σαν να διαλύεται και μεταφερόμαστε ξαφνικά στο παρελθόν. Παρομοίως κι εγώ θυμήθηκα το περιβόητο εκείνο επεισόδιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου, το «επεισόδιο των Μεγάρων»…
Ηταν το μακρινό 1992; Μπορεί και 1993. Ο πρόεδρος τότε ήταν στο απόγειο της δόξης της εξωκοινοβουλευτικής περιόδου του. Ηταν, επίσης, η εποχή που οι τηλεοπτικοί σταθμοί φύτρωναν σαν μανιτάρια. Την παγίδα την επινόησε και την οργάνωσε ο ιδιοκτήτης ενός μικρού τοπικού σταθμού των βορείων προαστίων, ο οποίος έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει. Επεισε τον πρόεδρο ότι, στα Μέγαρα, υπήρχαν πολλοί ενθουσιώδεις οπαδοί του, που αδημονούσαν να τον γνωρίσουν επιτέλους και από κοντά, εκτός από την τηλεόραση. Ο πρόεδρος πήγε. Οι οπαδοί ήσαν πολλοί και πράγματι ενθουσιώδεις. Ο πρόεδρος θέλησε να τους μιλήσει, κάποιος προσφέρθηκε να του παραχωρήσει το μπαλκόνι του. Ο πρόεδρος δέχτηκε, ανέβηκε και άρχισε τον λόγο. Τότε ο ένοικος του διαμερίσματος έκλεισε μπαλκονόπορτα και ρολά πίσω από τον πρόεδρο. Ποτέ άλλοτε τόσο πολλά αυγά δεν εκτοξεύθηκαν εναντίον ζωντανού στόχου. Ηταν στα Μέγαρα, θυμίζω. Τι έχει περάσει κι αυτός ο άνθρωπος για το ψώνιο του…
Ενδυματολογικό
Είδα τις φωτογραφίες του υπουργού Εθνικής Αμύνης στην Ανδραβίδα και, ομολογουμένως, τις χάρηκα. Μία παρατήρηση μόνο θα ήθελα να κάνω, πάντα με καλή προαίρεση. Λαμέ το πρωί δεν φοράμε ποτέ. Ηταν ωραίο το μπουφάν που είχε διαλέξει για την περίσταση ο υπουργός – δεν θα μπορούσα να πω το αντίθετο. Του έπεφτε σωστά, κολάκευε τη γραμμή του. Δεν έπρεπε, όμως, να είναι λαμέ. Λαμέ και μάλιστα σε μπουφάν –και το λέω για όλους, διότι καλό είναι να γνωρίζουμε τους κώδικες– φοράμε μόνο όταν βγαίνουμε για clubbing. Το ίδιο ισχύει και για τις παγιέτες. Αυτό όμως είναι άλλο κεφάλαιο. Ας μην το ανοίξουμε τώρα…