Στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής ο Ευ. Βενιζέλος πρότεινε ως «πρώτο στόχο τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, που σημαίνει να μην μπορεί να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις». Προτείνει δηλαδή μέτωπο των δημοκρατικών μεταρρυθμιστικών κομμάτων εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Μα ο διχασμός δεν είναι κακός; Ας απαντήσει το πρόσφατο παρελθόν.
Ολα τα κόμματα και σχεδόν όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη τους έχουν μεγάλες ευθύνες για την κατάντια μας, οικονομική αλλά και πολιτική, θεσμική, πολιτιστική. Εθεσαν το προσωπικό και κομματικό συμφέρον πάνω από το συνταγματικό τους καθήκον. Υπέκυψαν, για λόγους ψηφοθηρίας, στις προνομιούχες ομάδες και αγόρασαν την εύνοια και την ψήφο τους με περισσότερα προνόμια. Και ο κ. Βενιζέλος δεν ανήκει στις εξαιρέσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην κυβέρνηση ως αποτέλεσμα της απογοήτευσης των πολιτών από τους προηγούμενους. Ομως, αποδείχτηκε πιο σκάρτος όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά. Επί ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρώτη φορά που η χώρα έφτασε τόσο κοντά στη φτώχεια, η πρώτη φορά που αντιμετωπίζει συντονισμένη και πολύπλευρη προσπάθεια εξόδου από θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμού. Η επίθεση κατά της διάκρισης των εξουσιών, της δικαιοσύνης, των ανεξάρτητων αρχών, της ελευθερίας έκφρασης, των δημοκρατικών αρχών όπως το τεκμήριο της αθωότητας, κατά των θεσμών γενικά, είναι χωρίς προηγούμενο σ’ αυτή τη χώρα.
Οι πολίτες, με πρώτους τους νέους, υφίστανται αυτόν τον εξευτελισμό και αηδιάζουν με τους πολιτικούς. Η μπάλα δυστυχώς παίρνει και την ίδια την πολιτική. Για να πειστούν και να φτάσουν μέχρι την κάλπη θέλουν κάτι καινούργιο και αληθινό. Οχι σαν την «επανίδρυση» του Κ. Καραμανλή, το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, το «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» του Αλ. Τσίπρα ή τη συναίνεση με αυτά. Η συναίνεση ερμηνεύεται ως «όλοι ίδιοι είναι». Το καινούργιο περνάει μέσα από τη συσπείρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων για την ταχύτερη απαλλαγή από τούτη την κυβέρνηση. Οπως το πρότεινε ο κ. Βενιζέλος. Αφού γίνει αυτό, τότε μόνο μπορούμε και οφείλουμε να επιδιώξουμε συναίνεση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο διχασμός είναι κακός. Αλλά η συναίνεση δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Η συναίνεση προϋποθέτει ένα αντικείμενο επί του οποίου θα πραγματοποιηθεί. Αλλιώς δεν μιλάμε για συναίνεση, αλλά για συμβιβασμό με την πρωτοφανή υποβάθμιση της κοινωνίας. Συναίνεση στον αέρα, συναίνεση για τη συναίνεση δεν υπάρχει.