Αναρωτιέμαι τι θα έχει να λέει για τη δημοσιονομική πολιτική που ασκεί ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, όταν (και εφόσον…) επιστρέψει στους φοιτητές του. Καμία βεβαίως σημασία έχει για εμάς τους πολίτες, μπροστά στις πρακτικές επιπτώσεις της φορομπηχτικής πολιτικής του Μαξίμου.
Με το τρίτο μνημόνιο που διαπραγματεύθηκε, υπέγραψε, ψήφισε και υπερασπίστηκε με την ψυχρή διάσπαση του κόμματός του, τη δόλια καταπάτηση της σιωπηρής συμφωνίας της αντιπολιτεύσεως και τελικώς την εξαπάτηση των ίδιων των ψηφοφόρων (τέταρτη φορά πριν από την κάλπη), ο κ. Τσίπρας είπε ότι θα επιτύχει πλεόνασμα εσόδων, δηλαδή φόρων, έναντι των δαπανών πριν τους τόκους, αυτό που ονομάζουμε «πρωτογενές», ίσο με μισή μονάδα του ΑΕΠ το ’16, 1,75% το ’17 και 3,5% το ’18. Μετά και την προχθεσινή επιβεβαίωση από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Στατιστικής (Eurostat) των στοιχείων για το 2017, αλλά και των προβλέψεων που έχουν στο τραπέζι τους η Επιτροπή και το ΔΝΤ, ο κ. Τσίπρας θα έχει καταγράψει, μέσα σε τρία χρόνια, αθροιστικό πλεόνασμα μεταξύ 12,5% και 14% του ΑΕΠ. Υπερδιπλάσιο!
Παρόμοιο αποτέλεσμα έχει να συμβεί από την εποχή της προσπάθειας για την ένταξη στην ΟΝΕ, όταν τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν συμφωνήσει για τη στρατηγική και πρακτική σημασία που θα είχε για τη χώρα και το έθνος να εγκαταλείψουμε τη δραχμή και να υιοθετήσουμε το ευρώ.Υπάρχουν όμως σπουδαίες διαφορές, όπως όλοι καλώς ενθυμείσθε. Η περίοδος εκείνη (περίοδος Σημίτη) σημαδεύτηκε από ταχεία σταθεροποίηση της οικονομίας: μείωση πληθωρισμού και ελλειμμάτων, «κλείδωμα» της ισοτιμίας ήδη από τον Μάρτιο 1998 και άλλες πολλές θετικές ενέργειες. Παρά τις εξίσου σημαντικές καθυστερήσεις σε κρισιμότατα θέματα: επιταχυνόμενο έλλειμμα στο συνταξιοδοτικό, οπισθοδρομική πορεία της κρατικής διοίκησης, συντήρηση αντιεπιχειρηματικού φοροσυστήματος και, κυρίως, διατήρηση του τέλματος και της προσοδοθηρίας γύρω από τα κλειστά επαγγέλματα.
Τότε, όμως, η χώρα μάθαινε το παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης και σίγουρα δεν αντιμετώπιζε κρίση και μάλιστα παρόμοιας υφής και μεγέθους με αυτήν που ζήσαμε μετά το 2009. Σήμερα όμως, στην προσπάθεια να εμπεδώσουμε ένα διαφορετικό κλίμα, σταδιακής απεξάρτησης από τον κλειστό ευρωπαϊκό δανεισμό στις ανοικτές αγορές και ανάκτησης μιας κάποιας αυτοπεποίθησης από τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους, η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ στα υπερπλεονάσματα, που ισοδυναμούν με μεγάλο χαράτσι και εξαφάνιση του θετικού για την ανάπτυξη κράτους, θα διδάσκεται στους φοιτητές ως το παράδειγμα όσων με κάθε θυσία πρέπει να αποφύγουν οι μελλοντικοί κυβερνήτες.