Το τελευταίο, μέχρι στιγμής, δάνειο που πήραμε από τους Ευρωπαίους, μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθεροποίησης (ΕΜΣ/ESM), θα αποπληρωθεί σε πέντε δόσεις μεταξύ των ετών 2051 – 2060, δηλαδή σε 42 χρόνια! Η λύση για τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας αποσκοπεί στο να τακτοποιήσει ακόμη κι αυτό το δάνειο των 6,7 δισεκατομμυρίων. Αξίζει να σημειώσετε τρία πράγματα:
Πρώτον, ότι το πραγματικό κόστος του δανείου είναι μόλις 0,8%! Ως να μας είχε βάλει ο κ. Ντράγκι στο περίφημο QE, μία ακόμη ευκαιρία που χάθηκε λόγω κακών κυβερνητικών χειρισμών. Το κράτος πληρώνει 0,99%, με την υπόσχεση να επιστρέψει τα χρήματα σε μόλις τρεις μήνες. Αλλά και η τελευταία τοποθέτηση ομολόγων επταετούς διάρκειας (πριν από δύο μήνες) έγινε κοντά στο 3,5% και αυτό ήρκεσε για να δηλώσει ο κ. Τσακαλώτος ότι «όχι μόνον μπορούμε να αντλήσουμε νέα χρήματα αλλά μπορούμε να το κάνουμε και κάτω από συνθήκες που δεν είναι ιδανικές». Στη μακρά περίοδο 1998 – 2018 η χαμηλότερη απόδοση δεκαετών τίτλων ήταν 3,21% και η υψηλότερη 48,6%!
Δεύτερον, τα χρήματα αυτής της δόσης κατανέμονται ως εξής: 3,3 δισ. για την εξυπηρέτηση του χρέους, 1,9 για τη δημιουργία του περίφημου «μαξιλαριού ρευστότητας» και 1,5 δισ. ευρώ για την πληρωμή οφειλών του κράτους στο εσωτερικό. Η κυβέρνηση δεν πληρώνει τα χρέη της (ένας από τους λόγους που εμφανίζεται η δημοσιονομική «υπεραπόδοση» την οποία ο πρωθυπουργός αποδίδει, εσφαλμένα, στις οικονομικές επιδόσεις) αφού το κράτος πρέπει να βάζει ένα ευρώ από το Ταμείο του για κάθε ένα ευρώ που μας δανείζουν για να πληρωθούν τα κρατικά χρέη.
Τρίτον, έχουμε «σηκώσει» μόνον τα 46 από τα 86 δισ. ευρώ που ήταν το τρίτο μνημονιακό δάνειο για την Ελλάδα (Αύγουστος 2015). Ας υποθέσουμε ότι όλα θα εξελιχθούν ομαλά και με την έγκριση της τέταρτης αξιολόγησης θα πάρουμε ένα πολύ μεγάλο ποσό χρημάτων, με τους ίδιους πάντοτε σούπερ ευνοϊκούς όρους. Ακόμη κι έτσι, υπολογίζεται ότι θα μείνει ένα ποσό κοντά στα 20 δισ. ευρώ το οποίο δεν θα έχει χρησιμοποιηθεί.
Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα παρατηρήσει ότι είναι μάλλον ανόητο να βγούμε στις αγορές να δανειστούμε χρήματα όταν μπορούμε να δανειστούμε από τον κ. Ρέγκλινγκ, που διευθύνει τον ΕΜΣ με, πρακτικώς, μηδενικό κόστος. Κάποιος μπορεί να αντικρούσει ότι οι δανειακές μας ανάγκες είναι μικρότερες. Αυτό δεν είναι ακριβές. Κατ’ αρχάς είναι σκόπιμο να εξαγοραστεί το δάνειο του ΔΝΤ, που είναι ακριβότερο. Εξάλλου, σύμφωνα με άριστα πληροφορημένους συνεργάτες της κυβέρνησης, ο καθυστερημένος ζήλος της κυρίας Λαγκάρντ να επιστρέψει το Ταμείο στο ελληνικό πρόγραμμα, έστω και για λίγο καιρό, προσφέροντας μάλιστα φρέσκα κεφάλαια, δεν βρίσκει ανταπόκριση ούτε καν στη Βίλχεμ-στράσε, που σημαίνει ότι το Ταμείο δεν θα παρευρίσκεται στους πανηγυρισμούς για την έξοδο της Ελλάδος από τα μνημόνια.
Υπάρχει ένας δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος για να πάρουμε μέχρι και το τελευταίο ευρώ του τρίτου μεγάλου δανείου και είναι η ταχεία απαλλαγή του πιστωτικού συστήματος από τα κόκκινα και μη εξυπηρετούμενα δάνεια των τραπεζών, που συνιστούν «ΤΟ» τεράστιο εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη. Ενας αρκετά απλός μηχανισμός, τη λειτουργία του οποίου αποδέχονται ευμενώς οι εξεζητημένες διεθνείς αγορές κεφαλαίου, με την ανακύκλωση ποσού περί τα 20 δισ. ευρώ θα επιτρέψει την εξαγορά και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των «κακών» δανείων από το χαρτοφυλάκιο των τραπεζών. Το «ριπόρτ» για την κατάσταση των ελληνικών συστημικών τραπεζών, όπως ετοιμάστηκε από την κυρία Νουί, που εποπτεύει την αξιοπιστία όλων των ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, δείχνει, για όποιον μπορεί να διαβάζει δυναμικά τα συμπεράσματα, ότι η δημιουργία μιας «Τράπεζας Εμπλοκών» θα επιτρέψει στο τραπεζικό σύστημα να ξαναμπεί στην οικονομία και να υποστηρίξει την επιχειρηματική δράση χρηματοδοτώντας τις τόσο απαραίτητες νέες επενδύσεις, χωρίς να διακινδυνευτεί νέα ανακεφαλαιοποίησή τους. Τέλος, το κράτος, διά της κυβέρνησης, της σημερινής ή της επόμενης μικρή σημασία έχει, θα απαλλάξει την κοινωνία από το άγος των φυλακισμένων στα χρέη πολιτών κι επιχειρήσεων, δημιουργώντας θετικές προϋποθέσεις για την επανένταξη όσων μπορούν ακόμη να διασωθούν και να παύσουν να κινούνται σαν «ζωντανοί-νεκροί», τα περίφημα «ζόμπι» που άφησε πίσω της η μεγάλη κρίση. Το μόνο που χρειάζεται είναι πολιτικό θάρρος, γιατί… λεφτά υπάρχουν!