Η πιο τρανή απόδειξη ότι το Μακεδονικό είναι πρωτίστως ζήτημα εσωτερικής και δευτερευόντως εξωτερικής πολιτικής, μπορεί να εντοπιστεί εύκολα στις δημόσιες δηλώσεις, συνεντεύξεις και ανακοινώσεις στελεχών της κυβέρνησης και των αντιπολιτευομένων κομμάτων τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Εχει κυριαρχήσει η σκληρή αντιπαράθεση, με αλληλοκατηγορίες και βαριές κουβέντες, έξω από κάθε έννοια θεσμικότητας. Για λίγο όλα αυτά μπήκαν σε αναστολή. Οταν ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας προχώρησε σε έναν ωμό εκβιασμό, ζητώντας από την Αθήνα να παραδώσει τους οκτώ στρατιωτικούς που έχουν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα, διαφορετικά θα υπάρξουν αντίποινα. Και ανακοίνωσε άμεσα το πρώτο: Αναστολή της συμφωνίας επανεισδοχής μεταναστών και προσφύγων από την Ελλάδα προς την Τουρκία. Είχε προηγηθεί, βέβαια, και ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μπεκίρ Μποζντάγ, ο οποίος, λίγο-πολύ, απείλησε με… απαγωγή των οκτώ από το ελληνικό έδαφος.
Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι σύντομα τα κόμματα θα συνεχίσουν τη «Μακεδονική μάχη» τους, ξεπερνώντας την ανάγκη για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής με νηφαλιότητα και στοχεύσεις σε βάθος δεκαετιών και όχι… ημερών. Δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο στην ελληνική πολιτική. Τα ιστορικά βιβλία είναι γεμάτα από παραδείγματα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Βενιζελικούς και το Λαϊκό Κόμμα, από το 1915 μέχρι και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις ολέθριες συνέπειές της. Και ούτε λόγος φυσικά για την περίοδο από το 1944 μέχρι το 1974. Είναι, ωστόσο, θλιβερό, εν έτει 2018, οι πολιτικές δυνάμεις να καταφεύγουν σε ορολογία εθνικού διχασμού και εμφυλίου, προκειμένου να αιτιολογήσουν την κριτική εναντίον των αντιπάλων τους.
Ολες αυτές οι θλιβερές αντιδράσεις, οι οποίες αποκαλύπτουν στοιχεία προσωπικών επιθέσεων και χαρακτηρισμών και όχι τη στάση οργανωμένων πολιτικών οντοτήτων, δεν απαντούν στο πρόβλημα. Και το πρόβλημα μπορεί να συνοψιστεί απλά στο αν η Ελλάδα διαθέτει οποιουδήποτε είδους στρατηγική έναντι της Τουρκίας. Η αποτύπωση της κατάστασης περιττεύει. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια η ανανεωμένη αναθεωρητική πολιτική της Αγκυρας έχει εκδιπλωθεί με όλους τους πιθανούς τρόπους. Ευτυχώς, προς το παρόν, οι επιπτώσεις αυτής της αμφιθυμίας παραμένουν διαχειρίσιμες από την Αθήνα. Πρακτικά, η Ελλάδα καλείται να βρει τρόπους διατήρησης του status quo, έναντι μιας δύναμης η οποία επιθυμεί να το ανατρέψει. Και αυτό απαιτεί δημιουργικότητα και φαντασία, πέρα από νομικισμούς και γενικολογίες.