Η Ελλάδα στέκεται όρθια, παρά την πρωτοφανή κρίση, γιατί κάποιοι άνθρωποι κάνουν καλά τη δουλειά τους, με επαγγελματισμό και πείσμα. Στο Δημόσιο, γιατροί, αστυνομικοί, δάσκαλοι, στρατιωτικοί, δικαστικοί παλεύουν με λίγα μέσα και πενιχρές αποδοχές για να συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος. Στον ιδιωτικό τομέα, παλιές επιχειρήσεις επιβίωσαν από την κρίση και από την καταστροφή του 2015 και νέες μπαίνουν στην παραγωγή με μεράκι. Και αυτό, παρότι έχουν απέναντί τους ένα εχθρικό κράτος και ασύλληπτους φόρους και εισφορές. Υπάρχουν παντού νησίδες αριστείας, προσφοράς και ευσυνειδησίας. Η χώρα θα απογειωνόταν εάν είχε θεσμούς που να βάζουν κανόνες τους οποίους θα ήξεραν και θα σέβονταν όλοι. Και το κυριότερο, εάν είχε μια πολιτική ηγεσία που θα διόριζε τους καλύτερους αντί να βολεύει τους μέτριους, που θα έδινε το παράδειγμα της πειθαρχίας και του επαγγελματισμού και απαιτούσε από όλους να δώσουν το καλύτερο στη χώρα. Πρωτίστως όμως, μια πολιτική ηγεσία που θα έβαζε ψηλά τον πήχυ για τον εαυτό της. Οπως έκαναν στο παρελθόν οι ηγέτες που έγραψαν Ιστορία και πήγαν τον τόπο μπροστά.
Υποχρέωση της ηγεσίας
51" χρόνος ανάγνωσης
