Ομολογουμένως, η εκάστοτε κυβέρνηση έχει συνήθως το πλεονέκτημα να διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα σε κάθε χρονική περίοδο. Αυτή αποφασίζει, ή ενεργεί και η αντιπολίτευση είναι αναγκασμένη στις περισσότερες περιπτώσεις να αντιδρά. Της δίνεται η ευκαιρία να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων όταν συμβαίνουν ανεξέλεγκτα γεγονότα, όπως η τραγωδία στο Μάτι, όπου αναδεικνύεται η κυβερνητική ανεπάρκεια, όταν οι πολιτικές της κυβέρνησης δημιουργούν καταστάσεις ιδιαίτερα πιεστικές για την ίδια, ή όταν αυτή βαρύνεται με σκάνδαλα.
Με αυτή την έννοια, ο Αλ. Τσίπρας προχωρεί βάζοντας τις βάσεις της πολιτικής ατζέντας μέχρι τις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Αρχισε με το διάγγελμα της Ιθάκης, όπου διατράνωσε την πίστη του στο διχαστικό δόγμα «εμείς ή αυτοί», προχώρησε με τον ανασχηματισμό, με τον οποίον ουσιαστικά προώθησε σε υπουργεία ανθρώπους της δικής του γενιάς αφοσιωμένους στον ίδιο, με τους οποίους θα πορεύεται στη συνέχεια ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος και θα ολοκληρώσει στη Θεσσαλονίκη –ίσως και με τη σύνταξη του νέου προϋπολογισμού– βαδίζοντας στα αχνάρια των υποσχέσεων και της παροχολογίας του ομώνυμου προγράμματος του 2014.
Αυτές είναι οι κατευθυντήριες γραμμές της ατζέντας του πρωθυπουργού, οι οποίες βέβαια θα διανθιστούν με τις ανάλογες πρακτικές, πάντα στη γραμμή του ακραίου κυνισμού και του «όλα επιτρέπονται». Θα επικαλείται διαχωριστικές γραμμές όπως Αριστερά, Δεξιά, Ακροδεξιά, νεοφιλελευθερισμό, κοινωνικό κράτος και τα συναφή για να συσπειρώνει τη βάση του και να «στολίζει» τους αντιπάλους του, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δεν τον απασχολεί ουσιαστικά. Ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σημερινή του σύσταση τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα για τη συνέχεια. Τον παρέδωσε στον Π. Σκουρλέτη –ο οποίος δεν διακρίθηκε σε κανένα υπουργείο από τα τρία που ανέλαβε, προσπαθώντας μόνο να κρατήσει το αριστερό προφίλ του, ιδιαίτερα στο Εργασίας και στο Ενέργειας–, που του ήταν πια «βαρίδι» στην κυβέρνηση, αλλά ενδεχομένως χρήσιμος για το κόμμα.
Ολα τα παραπάνω θα αποκαλυφθούν στο εγγύς μέλλον, αλλά προς το παρόν η μεν Νέα Δημοκρατία πρέπει να βρει πειστικούς τρόπους και τους αντίστοιχους ανθρώπους που πείθουν για να αντιμετωπίσει την ατζέντα και τις πρακτικές του Αλ. Τσίπρα, το δε Κίνημα Αλλαγής να βρει το δικό του αφήγημα για να μη συνθλιβεί ενόψει ακραίας πόλωσης. Αρχίζοντας πιθανώς από την άμεση επάνοδό του στο όνομα ΠΑΣΟΚ. Να αγνοήσει τις συμβουλές και επικρίσεις «καλοθελητών» των μίντια και των πανεπιστημίων, γιατί ΠΑΣΟΚ είναι πραγματικά και αυτό γνωρίζει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών που ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές. Οι λίγοι υπόλοιποι έχουν ήδη φύγει προς Νέα Δημοκρατία. Αλλωστε το ΚΙΝΑΛ είναι εξαιρετικά κακόηχο και παραπέμπει σε… χάπι.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση επιχειρεί ήδη να ανατρέψει με όλους τους τρόπους τα εις βάρος της δεδομένα. Είναι επίσης σαφές ότι το αρνητικό κλίμα εις βάρος της έχει δημιουργηθεί από δύο βασικούς παράγοντες. Ο πρώτος είναι ότι η συμπεριφορά, η αναξιοπιστία και οι επιδόσεις των Συρανέλ ήταν εξαιρετικά προσβλητικές απέναντι σε μεγάλο μέρος του νοήμονος κοινού. Τους πρόσβαλαν ως πολίτες και αυτό δεν μπορεί να το επανορθώσει, ούτε όμως ενδιαφέρεται να το κάνει ο Αλ. Τσίπρας επιμένοντας μάλιστα στη στενή συνεργασία με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η οικονομική δυσπραγία που εξακολουθεί να ταλαιπωρεί πολλούς Ελληνες εξαιτίας των επιλογών και της ανεπάρκειας των στελεχών της κυβέρνησης. Είναι σαφές ότι εδώ θα ρίξει όλο το βάρος της η νέα κυβέρνηση Συρανέλ για να εξωραΐσει την εικόνα της και να προσελκύσει ψηφοφόρους, αδιαφορώντας για την επόμενη μέρα.