Αυτές οι εκλογές θα είναι αλλιώτικες από τις άλλες. Παράδοξο από μιαν άποψη, διότι το κύριο θέμα που κυριάρχησε την τελευταία οκταετία –με άλλα λόγια η ολοκλήρωση του προγράμματος «σωτηρίας» ή κατ’ άλλους της πλήρους υποθηκεύσεως της χώρας στους δανειστές– έκλεισε καθ’ ον τρόπο αυτό συνέβη.
Αντιρρήσεις περί της ορθότητος του «μείγματος» που επέλεξε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ υπάρχουν σοβαρές και διατυπώθηκαν από τη Ν.Δ. Αλλά αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο, διότι τα δύο κόμματα εξουσίας απευθύνονται σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, με διαφορετικές επιδιώξεις και συμφέροντα.
Το ουσιώδες είναι ότι μια τεράστια πλειο-ψηφία Ελλήνων πολιτών συμφιλιώθηκε με την ιδέα της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και όσον αφορά τα θέματα εξωτερικής ασφαλείας εν σχέσει με τη θέση της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ και τις σχέσεις μεταξύ Αθηνών και Ουάσιγκτον.
Με βάση τις δύο προαναφερθείσες μείζονες αποδοχές, η Ελλάς είναι μια χώρα πολιτικής σταθερότητος και ενταγμένη με τον τρόπο της –πάντοτε ιδιόρρυθμο– στη δυτική πραγματικότητα. Παρά ταύτα, εμφωλεύουν δύο παράγοντες αστάθειας:
η ανυπαρξία μιας εθνικής στρατηγικής σε θέματα εσωτερικής ασφαλείας και η συμφωνία για το Μακεδονικό.
Σταδιακώς, από τη στιγμή που «εισήχθη» το θέμα της τρομοκρατίας στη χώρα μας, με τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς τον Δεκέμβριο του 1975, η διαχείριση του μείζονος αυτού προβλήματος ανεδείχθη σε θέμα εσωτερικής πολιτικής διαπάλης μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ουδέποτε εξεπονήθη κοινό σχέδιο δράσεως για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου που πλήττει όλες τις δημοκρατικές χώρες της Δύσεως. Το αποτέλεσμα είναι ότι αντί το φαινόμενο της βίας να απομονωθεί και να αντιμετωπισθεί με τρόπο επαγγελματικό, διαχέεται στους οπαδούς των κομμάτων. Λίγο ακόμη και θα ακούσουμε ότι η Ν.Δ. πρόκειται να επιβάλει φασιστικό καθεστώς στην Ελλάδα ή ότι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονται να ξεθάψουν εκ νέου τα «κονσερβοκούτια».
Στο Μακεδονικό ζήτημα που ταλάνισε την εξωτερική πολιτική της χώρας, καλλιεργείται η εντύπωση ότι η Ν.Δ. υιοθετεί ακροδεξιά πολιτική και ότι αντιστοίχως
ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλάει τα ιερά και τα όσια της Ελλάδος. Προς άγραν ψήφων, εκατέρωθεν, καλλιεργείται διχασμός της αθλιότερης μορφής. Eτσι νοείται ο «εξευρωπαϊσμός» της Ελλάδος.