Είναι απελπιστικό! Ο πρωθυπουργός της χώρας, που λαχταρά την εμπιστοσύνη των διεθνών κεφαλαίων, ομιλεί στο κοινό της Τρίτης Ευρωαραβικής Συνόδου, στην Αθήνα, και βρίσκει να πει μόνον 380 λέξεις για την οικονομία. Ως να ήθελε να αποφύγει το θέμα. Ισως είναι χαρακτηριστικό της περιόδου. Στην ίδια συνάντηση, λίγο αργότερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στα 2/3 της ομιλίας του δίνει μια σφικτή αλλά ζωηρή παρουσίαση των προθέσεων και των μέσων που θα χρησιμοποιήσει.
Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση κάνει τη δουλειά του αρχηγού της κυβέρνησης και όλοι νομίζουμε ότι τα πράγματα είναι κανονικά και ότι έχουμε χρόνο να περιμένουμε: έναν ολόκληρο χρόνο, ακόμη, υπολόγισε ο κ. Τσίπρας. Η πενία της κυβέρνησης αδικεί την Ελλάδα και, δυστυχώς, δεν μου επιτρέπει να αξιοποιήσω την αγαπημένη μου συγκριτική ανάγνωση πολιτικών παρεμβάσεων.
Το μόνο που μπορώ να σας μεταφέρω από την ομιλία Τσίπρα είναι το ακόλουθο: «Για πρώτη φορά με συνεκτικό τρόπο αξιοποιούμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας, στους τομείς του τουρισμού και του πολιτισμού, της ναυτιλίας και των μεταφορών, των νεοφυών επιχειρήσεων, του ψηφιακού μετασχηματισμού, της αγροδιατροφικής παραγωγής, των logistics, της μεταποίησης και φυσικά της παραδοσιακά ισχυρής και εδραιωμένης, στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων, βιομηχανίας μας». Ακατανόητο!
Ο κ. Μητσοτάκης, αντιθέτως, εξήγησε τι δεν θα κάνει: «Οχι περιττά υπερπλεονάσματα που στραγγαλίζουν την πραγματική οικονομία». «Οχι στη διαρκή μείωση του Εθνικού Προϊόντος που θα μοιράζεται με μορφή επιδομάτων στους κομματικούς πελάτες». Για να τοποθετήσει τους άξονες: Ενίσχυση της ρευστότητας με μείωση φόρων.
Προσέλκυση επενδύσεων με κρατικές εγγυήσεις. Προστασία επιχειρηματικότητας υπό τον όρο τήρησης κανόνων υγιούς ανταγωνισμού. Και είχε και τέσσερα «κερασάκια» για τους ακροατές: Αναζωπύρωση της αγοράς ακινήτων στην Αθήνα. Επενδύσεις στον ορυκτό πλούτο και στην ενέργεια. Ευκαιρίες στον αγροδιατροφικό τομέα και στα μεγάλα έργα όπως είναι το Ελληνικό.
Κατά τα λοιπά, ο πρωθυπουργός είπε ότι το 2018-19 η ανάπτυξη θα τρέξει με τους «υψηλότερους ρυθμούς δεκαετίας και πριν από την κρίση». Αγνοεί (;) ότι στη χρυσή υπερδεκαετία (1997-2007), ο μέσος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ έγραψε +4%. Το σημαντικό, όμως, είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα, αφού στην αμέσως επόμενη περίοδο (2008-2019) ζήσαμε με την ύφεση: μέσος όρος ΑΕΠ στο -2%. Μπορεί κάποιοι να μην το εκτιμούν όσο απαιτούν οι περιστάσεις, και η σύγκριση να είναι περιττή, τελικά, αλλά η διαφορά μετρά όταν ο ένας είναι «μελετημένος», ενώ ο άλλος ζει μόνον για μια τελευταία «ξεπέτα».