Τώρα που έθαψαν τον αδικοχαμένο Κατσίφα (με προσωπικά έξοδα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, για όποιον ενδιαφέρεται…) και τα πνεύματα κάπως καταλάγιασαν, ας μου επιτραπεί, με όλο τον δέοντα σεβασμό, να εκφράσω μια απορία μου σχετική με το θέμα. Γιατί να θαυμάζουμε τον Κωνσταντίνο Κατσίφα;
Χρησιμοποιώ σκοπίμως τον πληθυντικό, επειδή αναφέρομαι σε μία δήλωση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, η οποία μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Hταν η επόμενη ημέρα της «ιστορικής συμφωνίας», που τελικά υποβαθμίστηκε σε «πρόθεση για να συμφωνήσουμε» (ιστορική έστω…), ο Αρχιεπίσκοπος είχε αιφνιδιάσει τους πάντες με τους καρπούς της μυστικής διπλωματίας του και ήθελε, φαίνεται, να κολακεύσει το ευρύ κοινό. Είπε λοιπόν, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, η οποία μάλιστα έγινε για να τους εξηγήσει όσα είχαν ακούσει το προηγούμενο βράδυ από την τηλεόραση, το εξής απίθανο, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο: «Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ήταν Eλληνας στη Βόρεια Ηπειρο και τον θαυμάζουμε γι’ αυτό που έγινε».
Να τον λυπόμαστε, το καταλαβαίνω, διότι έχασε τη ζωή του άδικα στα 35 χρόνια του – και τούτο ανεξαρτήτως του αν ήταν Eλληνας στη Βόρεια Hπειρο, Πορτογάλος στη Σιλεσία ή Πομερανός στη Γαλικία. Γιατί, όμως, να τον θαυμάζουμε; Για να είναι δημιουργικό το αίσθημα του θαυμασμού, πρέπει να βασίζεται στη λογική. Θαυμάζουμε κάποιον για ένα συγκεκριμένο επίτευγμα, που είναι αντιληπτό με τους όρους της λογικής και της αντικειμενικότητας. Αυτό είναι το νόημα του θαυμασμού, ιδίως όταν εκφράζεται από ένα δημόσιο πρόσωπο του κύρους και της επιρροής του Αρχιεπισκόπου και μάλιστα ως παραίνεση προς το ευρύτερο ακροατήριο.
Τι είχε στο μυαλό του ο μακαρίτης την ώρα που πήρε το πολεμικό όπλο και άρχισε να ρίχνει, δυστυχώς, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Eνα, όμως, είναι βέβαιο για τις συνθήκες υπό τις οποίες ο Κατσίφας έχασε τη ζωή του: ότι πρώτος εκείνος έβγαλε όπλο (ένα πράγμα σαν καλάσνικοφ με διόπτρα) και άρχισε να πυροβολεί. Αν είχε ξεσπάσει με άλλον τρόπο, τώρα δεν θα ήταν κάτω από δύο μέτρα χώμα. Μπορεί, επίσης, οι Αλβανοί αστυνομικοί να τον σκότωσαν εκδικητικά, ενώ ο ίδιος είχε πια πετάξει το όπλο του, πάντως η υπόθεση δεν θα είχε το ίδιο μοιραίο τέλος αν ο Κατσίφας δεν είχε χρησιμοποιήσει όπλο. Συνεπώς, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος συνιστά να τον θαυμάζουμε;
Οπωσδήποτε θα τον ευγνωμονούν, επειδή προσέφερε τη ζωή του στους σκοπούς τους, όσοι επιδιώκουν να ανοίξουν το μειονοτικό στη Βόρειο Hπειρο, αλλά και αυτοί δεν νομίζω στο βάθος να τον θαυμάζουν…
Σαρξ εκ σαρκός
Μα, σοβαρολογούμε; Είναι δυνατόν να βρήκαν οι Αρχές θησαυρό 19 εκατομμυρίων ευρώ σε κρύπτη στο Παλαιό Ψυχικό και να μην το έχουν κάνει βούκινο; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω γι’ αυτούς που προφυλάκισαν το ζεύγος Παπαντωνίου, παρότι δεν υπήρχε δυνατότητα διαφυγής του στο εξωτερικό. Αν είχε συμβεί το υποτιθέμενο γεγονός και, πολύ περισσότερο, αν υπήρχαν συσχετισμοί με το ΠΑΣΟΚ, θα είχε χαλάσει ο κόσμος. Oμως το ΠΑΣΟΚ εθίγη από τη δημοσίευση της «είδησης», επειδή αυτοί που τη δημοσίευσαν συνέδεσαν το θέμα με τον Τσοχατζόπουλο. «Η αήθης επίθεση κατά του ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται», ξεκινά η σχετική ανακοίνωση του κόμματος. Κατά σύμπτωση, το ίδιο λέει και ο Τσοχατζόπουλος: Καταγγέλει τα γνωστά σκοτεινά κέντρα (διατύπωση η οποία συνιστά παραδοξολογία, αλλά είναι παραδοσιακή), τα οποία απεργάζονται την «ολοσχερή εξόντωσή» του.
Γιατί όμως να αισθάνονται στο ΠΑΣΟΚ ότι θίγονται; Μόλις τις προάλλες, όταν είχε σκάσει το θέμα του ζεύγους Παπαντωνίου, το ΠΑΣΟΚ έλεγε ότι δεν έχει σχέση ούτε με Τσοχατζόπουλο ούτε με Παπαντωνίου. Τους διέγραψαν, πάει και τελείωσε. Τώρα γιατί υπερασπίζονται τον Τσοχατζόπουλο; Προφανώς δεν τους αρέσει (σε ποιoν θα άρεσε;), αλλά ο Τσοχατζόπουλος θα είναι εσαεί ταυτισμένος με το ΠΑΣΟΚ και τη διαφθορά. Το όνομά του έχει γίνει πια παροιμιώδες. Ο Τσοχατζόπουλος πέρασε στην Ιστορία…
Εκδρομή στο υπουργείο
Μετά την περασμένη Παρασκευή, όταν ο υπουργός ευγενώς αποχώρησε και άφησε τα παιδιά να παίξουν στο γραφείο του, ξέρουμε ότι η Ικαρία είναι πια μπανάλ. Τώρα οι μαθητές, ιδίως αναρχικοί και αριστεριστές, πηγαίνουν εκδρομή στο υπουργικό γραφείο του Γαβρόγλου. Με το χάος της ακαταστασίας που επικρατεί εκεί μέσα, τα παιδιά νιώθουν οικεία, καθώς ο χώρος τούς θυμίζει το δωμάτιό τους. Oσο για την κουρελού με τα συνθήματά τους, συμπληρώνει τόσο ωραία το γραφείο, ώστε μπορεί να θεωρηθεί εικαστική παρέμβαση. Επιπλέον, δεν τίθεται θέμα πρόκλησης ζημιών, γιατί η μόνη ζημία που θα μπορούσαν να κάνουν θα ήταν να βάλουν σε τάξη το γραφείο του Γαβρόγλου. Αλλά και να θέλουν, αυτό δεν μπορούν να το κάνουν τα συγκεκριμένα παιδιά…