Μια συζήτηση με την Αννα Γουίντουρ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ομολόγησα από την πρώτη στιγμή ότι δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα… για τα θέματα μόδας. Με πολύ απλό τρόπο μου απάντησε ότι ελπίζει πως δεν θα μιλήσουμε «μόνο για τη μόδα». Είχα απέναντί μου για μισή ώρα στα καμαρίνια του Μεγάρου Μουσικής μια πραγματικά «παγκόσμια προσωπικότητα», με την οποία μπορεί κανείς να συζητήσει τα πάντα: την κλιματική αλλαγή, τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και το μέλλον του «χαρτιού» για τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Προφανώς, δεν είναι τυχαίο ότι βρίσκεται στη θέση της τα τελευταία 30 χρόνια, πως έχει δημιουργήσει ένα δικό της brand ή ότι πρώτη φορά δεχθήκαμε τόσα τηλεφωνήματα στην «Κ» για να βρούμε εισιτήρια που μας ζητούσαν για την εκδήλωση της ελληνικής Vogue με εκείνη ως βασική ομιλήτρια.
– Η αμερικανική έκδοση της Vogue έχει γίνει πολύ πιο πολιτικοποιημένη. Είναι κάτι πρόσφατο αυτό, πώς το δικαιολογείτε;
– Πιστεύω ακράδαντα ότι σε μια εποχή κατά την οποία επικρατεί μεγάλη αβεβαιότητα και που τα πράγματα στα οποία πιστεύουν οι άνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο, δεν μπορείς να ηγηθείς με το να βρίσκεσαι κάπου στη μέση, πρέπει να εκφράσεις την άποψή σου και προφανώς όλοι εμείς που εργαζόμαστε στην Condè Nast υποστηρίζουμε σταθερά τη διαφορετικότητα, την ενσωμάτωση, υποστηρίζουμε ό,τι μπορούμε να κάνουμε σε σχέση με τη βιωσιμότητα, υποστηρίζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γκέι, τα δικαιώματα των γυναικών. Πριν από μερικά χρόνια, ήμασταν συντετριμμένοι όταν ανακαλύψαμε πράγματα που συνέβησαν με ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμασταν σε σταθερή βάση, πράγματα εντελώς απαράδεκτα. Επρεπε να πάρουμε σκληρές αποφάσεις και να σταματήσουμε τη συνεργασία μας με τους συγκεκριμένους ανθρώπους ώς το προσεχές μέλλον. Εκείνο που παρατηρώ σήμερα, ειδικά στη νέα γενιά, είναι ότι θέλουν να συνδεθούν με μια εταιρεία, έναν τίτλο, με τη δημοσιογραφία που υποστηρίζει κάτι. Πιστεύω, επίσης, ότι όταν βρίσκεσαι κάπου στη μέση ή προσπαθείς να καλύψεις τα πάντα, εν τέλει δεν υποστηρίζεις τίποτα.
– Μπορεί η μόδα να έχει πολιτική χροιά; Είναι φυσιολογικό αυτό;
– Σίγουρα η μόδα έχει πολιτικοποιηθεί το τελευταίο διάστημα λόγω όλων αυτών των λόγων που μόλις σας ανέφερα και νομίζω ότι όλο αυτό απασχολεί έντονα πάρα πολλούς οίκους και σχεδιαστές. Γνωρίζω από συζητήσεις που κάνω με νέους σχεδιαστές στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι είναι υπέρ του να δραστηριοποιηθούν στις προεδρικές εκλογές του 2020 και πως θα υποστηρίξουν οποιονδήποτε από τους Δημοκρατικούς υποψηφίους, μόνο και μόνο για να αλλάξουν τα πράγματα στον Λευκό Οίκο. Εχουν, επίσης, αίσθηση της ευθύνης τους σε σχέση με την εκπροσώπηση πάνω στην πασαρέλα, στις καμπάνιες τους, στους χώρους εργασίας, όπως και εμείς, ότι χρειάζεται σωστή εκπροσώπηση και ενσωμάτωση. Και σίγουρα πιστεύω πως έχουμε μείνει πίσω, είμαστε μια βιομηχανία που είναι πίσω, είμαστε ένοχοι για πολλά πράγματα σε σχέση με τις πρακτικές μας, όμως δεν είμαστε σε άρνηση.
«Εάν μπορώ να μιλάω ανοιχτά και δυνατά για τα πράγματα για τα οποία νοιάζομαι, θα έλεγα ότι οι πιο συναρπαστικές στιγμές δεν έχουν έρθει ακόμη», λέει για τη διαδρομή της η διευθύντρια της αμερικανικής Vogue και Global Content Advisor της Condé Nast, Αννα Γουίντουρ. Φωτογραφία: Darren Gerrish
– Γνωρίζετε αν ο πρόεδρος Τραμπ και η Μελάνια διαβάζουν Vogue και τι πιστεύουν για το περιοδικό;
– Τους γνωρίζω και τους δύο και δεν σας κρύβω ότι όταν η Μελάνια ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ντόναλντ, η αμερικανική Vogue τη βοήθησε για το νυφικό της και τη βάλαμε τότε στο εξώφυλλο. Εχουμε φιλοξενήσει την Ιβάνκα στις σελίδες του περιοδικού, σε σχέση με το πού βρίσκονται τα πράγματα σήμερα. Παλαιότερα, ο Τραμπ και η Μελάνια ήταν πολύ συνδεδεμένοι με τη ζωή τής Νέας Υόρκης, οπότε φαντάζομαι ότι γνώριζαν τη Vogue και φαντάζομαι ότι το ίδιο ισχύει και σήμερα. Μπορεί να μη συμφωνούν με όλα αυτά που γράφουμε και λέμε, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη γνωρίζουν.
– Οταν κοιτάτε τον κόσμο γύρω σας, βλέπετε κάποια πρότυπα γυναίκων; Κάποιες ηγετικές γυναικείες φυσιογνωμίες από διαφορετικούς χώρους;
– Πιστεύω ότι σήμερα οι νέοι είναι άφοβοι, εκείνοι που παλεύουν, που εκφράζουν την άποψή τους, που διαδηλώνουν, που κατεβαίνουν στον δρόμο για όλα αυτά που συζητάμε και για εμένα είναι εκείνοι στους οποίους πρέπει να στραφούμε για να οδηγηθούμε στην αλλαγή. Αυτό που πραγματικά εύχομαι για τις αμερικανικές εκλογές του 2020 είναι ότι όλοι εκείνοι οι σπουδαστές που δεν μπόρεσαν να ψηφίσουν το 2016, που για οποιονδήποτε λόγο δεν ασχολήθηκαν, ίσως επειδή ήμασταν όλοι επαναπαυμένοι και πεπεισμένοι πως το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό, και δεν αισθάνθηκαν ότι χρειαζόταν να ψηφίσουν ή δεν είχαν όρεξη να ψηφίσουν, πιστεύω πραγματικά ότι θα ψηφίσουν τον Νοέμβριο του 2020 και πως αυτό θα κάνει τη διαφορά.
– Θεωρείτε πως η Γκρέτα Τούνμπεργκ είναι πρότυπο;
– Νομίζω ότι είναι πρότυπο για όλο τον κόσμο. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις τι έχει καταφέρει σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα και πιστεύω πως αποτελεί έμπνευση παγκοσμίως, όχι σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή ή για κάποια συγκεκριμένα άτομα. Θεωρώ ότι μας έχει εμπνεύσει όλους, σε παγκόσμιο επίπεδο.
– Ξεχωρίζετε κάποια γυναίκα πολιτικό, από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι τη Γερμανία;
– Σίγουρα την πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας, Τζασίντα Αρντερν, όταν έγινε η φρικτή εκείνη δολοφονική επίθεση. Ο τρόπος με τον οποίο αμέσως δραστηριοποιήθηκε ήταν τόσο ορατός, αντιλήφθηκε τον πόνο που ένιωθε η χώρα, αλλά συγχρόνως ήταν τόσο ενωτική, δεν έκανε διακρίσεις, αισθάνθηκα ότι ήταν ένας καταπληκτικός τρόπος για να χειριστείς μια χώρα που υπέφερε και ήταν σε κρίση. Την ίδια στιγμή, θα ήθελα τόσο πολύ να πιστέψω ότι στις ΗΠΑ βρισκόμαστε κοντά σε κάποιου τύπου έλεγχο της οπλοκατοχής, γιατί όπως σίγουρα θα γνωρίζετε, αντιμετωπίζουμε συνέχεια δραματικά περιστατικά σε δημόσιους χώρους. Και αν δείτε τα στατιστικά στοιχεία, υπάρχουν νέοι άνθρωποι, αλλά και όλων των ηλικιών, που χάνουν κάθε μέρα τη ζωή τους από αυτοτραυματισμούς. Το γεγονός ότι δεν έχουμε σκληρότερους ελέγχους σε σχέση με την οπλοκατοχή είναι για εμένα ασυνείδητο και αδιανόητο.
– Τι συμβουλή θα δίνατε σε νέους σχεδιαστές μόδας σε όλο τον κόσμο οι οποίοι θέλουν να πετύχουν στην παγκόσμια σκηνή; Πού πιστεύετε ότι θα πρέπει να εστιάσουν;
– Θεωρώ ότι πρέπει να εστιάσεις στο μήνυμα, στο ταλέντο σου και σε αυτό που προσπαθείς να πεις. Ποιο είναι το όραμά σου, είτε κάνεις φορέματα, παπούτσια ή όμορφα κολιέ – όποιο και να είναι αυτό, πρέπει να μείνεις κοντά σε αυτό. Και πιστεύω πως υπάρχουν υπέροχα πλεονεκτήματα στον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα, όπου μπορείς εύκολα να γίνεις γνωστός από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως θεωρώ επίσης ότι το ίδιο αποτελεί και μειονέκτημα γιατί είναι παραπλανητικό. Επειδή έχεις έναν αριθμό ακόλουθων στο Instagram δεν σημαίνει ότι το PNL σου βρίσκεται στο σωστό σημείο.
Οπότε, η συμβουλή μου προς εκείνους που ξεκινούν στη μόδα σήμερα –και πιστεύω ότι η μόδα είναι τώρα παγκόσμια και η ερώτησή σας είναι επίκαιρη, γιατί είναι δύσκολο να πετύχεις σε μια μόνο περιοχή– είναι να εργαστούν σε μια εταιρεία που εκτιμούν, της οποίας η αισθητική είναι κοντά στη δική τους, να μάθουν από άλλους σχεδιαστές, να ταξιδέψουν ανά τον κόσμο και να δουλέψουν σε διαφορετικές χώρες. Μπορείς να πετύχεις στα 30, δεν είναι υποχρεωτικό να πετύχεις στα 21 μόλις έχεις πάρει το πτυχίο σου. Βλέπω τόσο συχνά νέους σχεδιαστές με πολύ ταλέντο και πολλές ιδέες που ξεχάστηκαν γιατί προσπάθησαν πολύ, πολύ γρήγορα.
– Γίνεται πολύς λόγος για τη βιωσιμότητα στη βιομηχανία της μόδας. Είναι λίγο τέχνασμα του μάρκετινγκ ή κρίνετε ότι είναι μια πραγματική τάση που έχει αλλάξει τη βιομηχανία;
– Δεν το βλέπω ως μια τάση, αλλά ως μια παγκόσμια αγωνία για να αλλάξουμε τις πρακτικές μας, να τις διορθώσουμε, να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες, να καταλάβουμε πόσο κοντά βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε και στην οποία κατευθυνόμαστε.
Αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου ξεκινήσαμε μια πρωτοβουλία στις ΗΠΑ, η οποία ήταν να βοηθήσει τους νέους σχεδιαστές που χρειάζονται υποστήριξη και καθοδήγηση. Βρισκόμασταν σε τέτοια κρίση εκείνη την περίοδο, το λιανικό εμπόριο ήταν σε τόσο κακή κατάσταση και η ιδέα μας ήταν να ενισχύσουμε νέους δημιουργούς μέσα από ένα πλαίσιο mentoring και χρηματικών δωρεών. Εχει πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς τους σχεδιαστές που αναδείχθηκαν μέσα από το πρόγραμμα αυτό τα τελευταία 16-17 χρόνια και πόσοι από αυτούς είναι σήμερα πολύ γνωστά ονόματα στις ΗΠΑ, όπως ο Αλεξάντερ Γουάνγκ και οι Proenza Schouler.
Κάθε χρόνο επιλέγουμε δέκα φιναλίστ και θα έλεγα ότι τα τελευταία 5 χρόνια σχεδόν όλοι οι νεαροί φιναλίστ μας έχουν μιλήσει για βιώσιμες πρακτικές και για το πώς επιθυμούν να αναπτύξουν μια βιώσιμη επιχείρηση. Κάτι ανάλογο δεν θα είχε συμβεί το 2003, όταν το ξεκινήσαμε. Γι’ αυτό και πάλι αισθάνομαι ότι μας οδηγεί το νέο ταλέντο, η νεαρή σκέψη. Από τη σκοπιά της βιομηχανίας μας, είναι μια παγκόσμια ευθύνη και πιστεύω ότι ελάχιστοι από εμάς που είμαστε στη βιομηχανία δεν παραδέχονται ότι αργήσαμε, ότι θα έπρεπε να έχουμε ακούσει πρωτοπόρους όπως η Στέλλα Μακάρτνεϊ και πως σήμερα έχουμε δεσμευθεί να αλλάξουμε.
Το χαρτί είναι η πασαρέλα μας, η υπογραφή και η δύναμή μας
– Πώς καταφέρνετε να διαχειρίζεστε ένα διεθνές brand το οποίο μπορεί και γίνεται πολύ τοπικό όταν εκδίδεται σε διαφορετικές χώρες; Ποιο είναι το μυστικό σε αυτή την περίπτωση;
– Πιστεύω ότι είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα και μια καταπληκτική ευκαιρία. Με ρωτούν συχνά για τους YouTube influencers και η απάντησή μου είναι πάντα ότι η Vogue είναι η μεγαλύτερη influencer του κόσμου. Εχουμε πάνω από 127 εκατ. που μας ακολουθούν σε διεθνές επίπεδο, μέσα από όλα τα κοινωνικά μας δίκτυα, όμως μαζί με αυτό φέρνουμε την εγκυρότητα, την πρόσβαση, τη δική μας έννοια του τι είναι η μόδα. Και αν βλέπουμε όπως είμαστε τώρα τη Vogue, από μια διεθνή σκοπιά, έχουμε την ευκαιρία να δουλέψουμε μαζί πάνω σε πρωτοβουλίες, είτε αυτές έχουν να κάνουν με βιωσιμότητα, διαφορετικότητα ή ενσωμάτωση, είτε σε επίπεδο εκδηλώσεων, είτε να μιλήσουμε για κάποια συγκεκριμένα θέματα με μια φωνή και να μπορούμε να έχουμε μια δυνατότερη παρουσία λόγω αυτού. Ομως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι εμείς στην εταιρεία πιστεύουμε πολύ στη σημασία του τοπικού περιεχομένου και του πόσο διαφορετικές είναι οι κουλτούρες, όπως και του ότι κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει και να έχει ειδησεογραφική αξία για κάποιον στις ΗΠΑ, δεν είναι το ίδιο για κάποιον που ζει στη Ρωσία, στην Ινδια, στην Ευρώπη ή στην Κίνα.
– Και τι γίνεται με το χαρτί; Πιστεύετε ότι τα περιοδικά και οι εφημερίδες έχουν μέλλον;
– Νομίζω ότι έχουμε τίτλους στην εταιρεία μας που χρησιμοποιούνται καλύτερα ως ψηφιακές ιδιοκτησίες και θα σας έδινα το παράδειγμα του Self στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξεκίνησε ως έντυπο, καλύπτοντας θέματα υγείας και ευεξίας, σίγουρα μια θεματολογία που ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια έχει εκτοξευθεί παγκοσμίως από απόψεως ενδιαφέροντος. Η έκδοση έγινε αποκλειστικά ψηφιακή πριν από 2,5 χρόνια και είχαμε τους επικριτές μας, γιατί πάντα υπάρχουν πολλοί που θα πουν, «ω, δεν υπάρχει περίπτωση κάτι τέτοιο να πετύχει, θα αποτύχει». Τελικά, είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους τίτλους μας ως ψηφιακή ιδιοκτησία.
Συγχρόνως, όμως, στο πορτφόλιό μας έχουμε τίτλους που αντιπροσωπεύουν την ποιότητα και την πολυτέλεια, όπως το Condé Nast Traveller, το Vanity Fair, το GQ, τη Vogue φυσικά, και πιστεύω ότι η ουσία αυτού που κάνουμε στο χαρτί, και μιλώντας ειδικά από την πλευρά της Vogue, όπως λέω πάντα όταν μου κάνουν αυτήν την ερώτηση, είναι ότι το χαρτί είναι η πασαρέλα μας. Από εκεί στέλνουμε το μήνυμά μας στον κόσμο και από εκεί παίρνουν τη σκυτάλη το ψηφιακό βίντεο, οι εκδηλώσεις και όλα τα άλλα. Ομως, παραμένει το σήμα κατατεθέν και η καρδιά μας και το χρειαζόμαστε. Είμαστε η ποιότητα, η καλύτερη δημοσιογραφία, τα καλύτερα μυαλά στη δουλειά που κάνουμε και αν γίνουμε κάτι το πολύ στιγμιαίο, το οποίο όλοι παρακολουθούν για ένα λεπτό πριν εξαφανιστεί, τότε δεν είμαστε αυτό που εμείς στην Condé Nast πιστεύουμε ότι είμαστε, το οποίο έχει να κάνει με πολύ εξαιρετική δημοσιογραφία και ποιότητα.
– Και ποια είναι η άποψή σας για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Υπάρχει ένας χαοτικός κόσμος εκεί έξω…
– Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο, όμως συγχρόνως υπάρχει μεγάλος συνωστισμός και γι’ αυτό επιστρέφω στην καρδιά εκείνου που κάνουμε στους τίτλους που σας ανέφερα πριν. Στην περίπτωση αυτών των τίτλων πιστεύω ότι το χαρτί είναι η υπογραφή και η δύναμή μας.
– Πώς βλέπετε την Ελλάδα;
– Η Ελλάδα επιβίωσε της πτώσης με τεράστια υπερηφάνεια. Εχετε τόσο μεγάλη ιστορία και πολιτισμό, κάτι για το οποίο θα πρέπει να είστε εξαιρετικά περήφανοι. Την ίδια στιγμή, αισθάνομαι ότι η Ελλάδα προχωράει μπροστά με έναν τρόπο που θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει μάθημα για άλλες χώρες.
Εχω σταθεί τυχερή
– Ποια θα λέγατε ότι ήταν μια χαρακτηριστική στιγμή στη δική σας καριέρα; Κάτι που ξεχωρίζει;
– Νομίζω ότι πάντα έχει να κάνει με την ευκαιρία που σου δίνεται για να αλλάξεις κάτι και πιστεύω ότι έχω σταθεί απίστευτα τυχερή στην καριέρα μου, έχοντας αυτήν την καταπληκτική πλατφόρμα που μου δίνει η Vogue για να δημιουργήσω αλλαγές και ευκαιρίες σε τομείς που με ενδιαφέρουν πάρα πολύ, είτε αυτό είναι η διαφορετικότητα και η ενσωμάτωση ή το έργο που κάνω στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, ή ακόμα να μπορώ να βοηθάω νέους σχεδιαστές και σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο η δουλειά που κάνω με μικρά παιδιά που πάσχουν από άγχος ή κατάθλιψη και στη χειρότερη των περιπτώσεων, από τάσεις αυτοκτονίας. Εάν μπορώ να μιλάω ανοιχτά και δυνατά για τα πράγματα για τα οποία νοιάζομαι, θα έλεγα ότι η απάντηση στην ερώτησή σας είναι ότι οι πιο συναρπαστικές στιγμές δεν έχουν έρθει ακόμα.