«Ντριπλάρουμε ψηλά, χαμηλά, σταυρωτά. Προστατεύουμε τη μπάλα με το σώμα. Γυρνάμε στην άμυνα, βηματάκια προς τα πίσω. Πλαϊνά βήματα τώρα. Πάμε! Νιώθουμε τη μπάλα, δεν κοιτάμε τη μπάλα, το γήπεδο κοιτάμε, πάνω τα κεφάλια. Αλλάζουμε χέρι. Αλλάζουμε ρυθμό. Κλέβουμε. Πασάρουμε. Σουτάρουμε. Μπράβο, good job!»
Δεν έχω δει ποτέ προπόνηση των Chicago Bulls αλλά o βετεράνος σέντερ Joakim Noah που έκανε καριέρα μαζί τους λέει ότι η προπόνηση που έγινε με την παρουσία του στα επίσημα εγκαίνια του NBA Basketball School στην Costa Navarino, ακολουθεί τις ίδιες βασικές αρχές. «Αν θέλετε να παίξετε μπάσκετ αυτό θα κάνετε κάθε μέρα της ζωής σας. Όπως εγώ, που παντρεύτηκα αυτή τη μπάλα από τότε που ήμουν στην ηλικία της κόρης μου και του ανιψιού μου (σ.σ. έξι ετών) που είναι εδώ μαζί μας».
Μετά την προπόνηση, λοιπόν, καμιά εικοσαριά παιδιά και έφηβοι κάθονται οκλαδόν στο παρκέ και κρέμονται από τα χείλη του. Στο βάθος, μέρος του σκηνικού που έχει στηθεί για τις αναμνηστικές φωτογραφίες, είναι και το αστραφτερό τρόπαιο Larry O’Brien, ΤΟ τρόπαιο δηλαδή που σηκώνει η πρωταθλήτρια ομάδα του ΝΒΑ, το πιο βαρύτιμο (κυριολεκτικά και συμβολικά) μπασκετικό έπαθλο στον κόσμο. Ο Noah δεν το σήκωσε ποτέ με τους Bulls – κέρδισε όμως δύο κολλεγιακά πρωταθλήματα με τους Florida Gators, έπαιξε στο Σικάγο σχεδόν μια δεκαετία, ανακηρύχθηκε δύο σεζόν All-Star παίκτης και μια σεζόν καλύτερος αμυντικός στο NBA, τίτλος που δεν τον κερδίζεις εύκολα μαρκάροντας «θηρία», ακόμα κι αν είσαι και εσύ ένα αθλητικό «θηρίο» με ύψος 2.11, όπως αυτός. Το μπάσκετ του εξασφάλισε μια πολύ καλή ζωή και την ευκαιρία να ταξιδεύει ως βετεράνος («φρέσκος» βετεράνος για την ακρίβεια, είναι μόλις 38) ανά τον κόσμο σε ρόλο πρεσβευτή του αθλήματος, κι αυτός αφ΄ενός νιώθει περήφανος, αφ’ ετέρου ανταποδίδει στο σπορ του. Υποστηρίζει, για παράδειγμα, και ως επενδυτής, το ταχέως ανερχόμενο BAL, το Αφρικανικό Πρωτάθλημα, ενώ πρόσφατα ίδρυσε στο Σικάγο το “One City Basketball League” που δίνει ευκαιρίες σε νέους, σε συνεργασία με 28 οργανώσεις αντιμετώπισης της βίας.
Ο Joakim γεννήθηκε το 1985 στη Νέα Υόρκη, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στο Παρίσι, ως γιός ενός εθνικού ήρωα. Ο Γαλλοκαμερουνέζος πατέρας του, Yannick Noah, είχε θριαμβεύσει στο Ρολάν Γκαρός το 1983, μπαίνοντας «σφήνα» στο σερί των Σουηδών με τον Bjorn Borg και τον Mats Wilander εκείνα τα χρόνια, και χαρίζοντας στη Γαλλία την πρώτη της νίκη στο «δικό της» French Open από το 1947! (Παρεμπιπτόντως, η μητέρα του Joakim είναι η πρώην Μις Σουηδία Cécilia Rodhe). Το status του πατέρα επηρέασε τον γιό, όχι μόνο αθλητικά (γι’ αυτό θα μιλήσουμε μετά) αλλά κυρίως στον δρόμο που διάλεξε στη ζωή του. Δεν ήθελε να μείνει «ο γιός»κάποιου, ήθελε να είναι αυτόφωτος. Ξύπναγε λοιπόν στις 3 τα ξημερώματα ώρα Γαλλίας, για να βλέπει στην τηλεόραση τον Michael Jordan και τους Bulls. Και ονειρευόταν κάποτε να παίξει εκεί όπου παίζουν οι καλύτεροι.
«Ήσουν καλός μαθητής;»
Ακούγοντάς τον να μιλάει στα παιδιά σ’ αυτό το υπερσύγχρονο ολόφωτο γήπεδο, και τώρα που βάζω τις σημειώσεις μου σε σειρά, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο σημαντική μπορεί να εξελιχθεί η λειτουργία του σχολείου μπάσκετ του ΝΒΑ για τον αθλητικό τουρισμό στη Μεσσηνία. Είναι η πρώτη συνεργασία του NBA με έναν τουριστικό προορισμό στην Ευρώπη, έπειτα από εξαντλητικό «μαρκάρισμα» για να διασφαλιστεί ότι τηρούνται όλες οι προδιαγραφές. Απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους 6-18 ετών αλλά και σε ενήλικες, και ήδη, μέσα σε λίγες εβδομάδες, έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον 500 οικογένειες για συμμετοχή στα προγράμματα, που είναι διάρκειας 1-6 ημερών.
Το δεύτερο που συνειδητοποιώ, είναι πόσο πολύτιμη μπορεί να αποδειχθεί η συμπυκνωμένη γνώση που απέκτησαν τα πιτσιρίκια εκείνη την ημέρα. Προσωπικά θυμάμαι τις μακρινές ημέρες που παίζαμε, πέφταμε και ματώναμε τα γόνατά μας σε τσιμεντένια σχολικά γήπεδα και σουτάραμε σε καλάθια χωρίς διχτάκι αλλά ο Noah λέει ότι τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, γιατί ο ίδιος πριν χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου έπαιζε και ονειρευόταν χωρίς να έχει κανμπάλα: Κάνει μια κίνηση σχεδόν χορευτική, σαν να σκάει μια μπάλα αόρατη. Τα άλλα παιδιά, θυμάται, αναρωτιούνταν«τι κάνει αυτός, τρελάθηκε;». Απτόητος εκείνος συνέχιζε. Να ντριμπλάρει την αόρατη μπάλα του και να ονειρεύεται.
Ομολογώ ότι οι πιο εύστοχες ερωτήσεις τού έγιναν από τα παιδιά. Η μία ήταν ποια ομάδα θεωρεί κορυφαία όλων των εποχών και φυσικά απάντησε «οι Bulls», για τους λόγους που προαναφέραμε. «Αν μετρήσεις συνολικά τίτλους μπορεί να είναι οι Celtics ή οι Lakers, αλλά για εμένα, μεγαλώνοντας, ήταν μόνο ο Jordan και οι Bulls» πρόσθεσε. Η άλλη ήταν, πως τα πήγαινε σαν μαθητής. «Ήμουν ΟΚ. Οι γονείς μου με είχαν προειδοποιήσει ότι αν δεν «έφερνα» τους βαθμούς δεν θα μπορούσα να παίζω μπάσκετ, γιατί η ζωή, έλεγαν, δεν είναι μόνο να σκας τη μπάλα. Κι αυτό μου ακουγόταν τόσο δυσάρεστο που έπρεπε να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου στο σχολείο, και να παίζω μπάσκετ, και μετά να πάω στο Πανεπιστήμιο στην Αμερική που ήταν η πιο διασκεδαστική περίοδος της ζωής μου. Γι’ αυτό και σας λέω, να μένετε συγκεντρωμένοι, να προχωράτε βήμα βήμα, να μελετάτε, να κάνετε ό,τι χρειάζεται για να μπορείτε να παίζετε μπάσκετ».
Και η τρίτη ερώτηση, του εκατομμυρίου, από έναν πιτσιρικά που είχε εντυπωσιάσει με το ταλέντο του λίγο πριν: «Πόσες ώρες έκανες προπόνηση κάθε μέρα;» «Άλλοι ονειρεύονται να παίξουν στο NBA, και άλλοι για την πλάκα τους, αλλά αν θες το πρώτο, πρέπει να δουλέψεις πιο σκληρά απ’ όλους», είπε ο Joakim. «Και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι κάθε βράδυ στην ηλικία σας, πριν πάω για ύπνο, ήξερα ότι κανένας δεν έχει δουλέψει πιο πολύ από εμένα. Ξύπναγα ώρες πριν πάω σχολείο, και έβγαινα για τρέξιμο – κανένας δεν το έκανε αυτό. Αν το σχολείο άρχιζε στις 8:30 εγώ ήμουν εκεί μια ώρα πριν και έπαιζα, σούταρα, ονειρευόμουν. Ακόμα και χωρίς μπάλα. Γιατί πρέπει να ονειρεύεσαι. Είναι σημαντικό. Εγώ, ένα παιδί απ’ τη Γαλλία, ονειρευόμουν να παίξω στο NBA και κανένας δεν πίστευε ότι θα το καταφέρω, γι’ αυτό και κάθε μέρα έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Μπορείς να κάνεις 50 push-ups ή squats πριν πέσεις στο κρεβάτι, δεν μπορείς; Κι αν το κάνεις κάθε μέρα, θα δυναμώσεις. Δεν χρειάζεσαι γυμναστήριο γι΄αυτό. Για να τρέξεις γρηγορότερα, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις; Να βγεις για τρέξιμο. Όλα αυτά μαζί, αλλά και το να τρέφεσαι σωστά, να κοιμάσαι σωστά, να προπονείσαι. Είναι οι θυσίες που απαιτούνται για να παίξεις με τους καλύτερους».
Ο Γιάννης, Ο Jokic και ο Wenbanyama
– Joakim, είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεσαι ένα NBA Basketball School, και μάλιστα το πρώτο στην Ευρώπη που λειτουργεί στις εγκαταστάσεις ενός οικογενειακού τουριστικού προορισμού. Πιστεύεις ότι δουλεύει ο συνδυασμός;
– Νομίζω είναι ένας τέλειος συνδυασμός. Θα έχεις πρώην παίκτες και ειδικούς να μοιράζονται τις γνώσεις τους για το μπάσκετ, θα μπορείς να απολαύσεις στην περιοχή – και όλοι ξέρουμε το πως η ιστορία της Ελλάδας είναι από τις πιο μυθικές στον κόσμο – και να περνάς ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά σου. Είναι επιπλέον σημαντικό για εμένα να βρίσκομαι εδώ με τα παιδιά μου, γιατί ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να με δουν να αγωνίζομαι ως παίκτης, οπότε σήμερα, στο γήπεδο, όταν μιλούσα στα άλλα παιδιά, ήταν εκεί για να ακούσουν και να νιώσουν την ενέργεια στον χώρο, κι εγώ αισθανόμουν ότι μιλάω και στα δικά μου παιδιά. Κι αυτό με έκανε ιδιαίτερα περήφανο.
– Αν και επέλεξες ένα σπορ που, τουλάχιστον στο προσκήνιο, δεν είναι μοναχικό όσο εκείνο στο οποίο διακρίθηκε ο πατέρας σου, αναρωτιέμαι πόσο η παρουσία του σε διαμόρφωσε σαν αθλητή.
– Από όλα τα σπορ μπορείς να μάθεις, αλλά προσωπικά, το να έχω έναν πατέρα αθλητή, όντως με διαμόρφωσε, γιατί με έκανε υποσυνείδητα να διαπιστώσω τι χρειάζεται για να γίνεις επαγγελματίας. Πράγματα που άλλα παιδιά είναι φυσιολογικό να μαθαίνουν σε μια αθλητική κατασκήνωση ή σε ένα σχολείο, εγώ τα μάθαινα από πρώτο χέρι, από τον πατέρα μου. Τα πρωινά που πήγαινε για τρέξιμο με έπαιρνε μαζί, και εγώ ακολουθούσα με το ποδήλατό μου. Και πάντα τελείωνε την προπόνηση με ένα σπριντ, μέχρι που ένιωθε ξεθεωμένος. Έμαθα λοιπόν ότι η ζωή ενός αθλητή δεν είναι τόσο απλή όσο να λες «οκ, σήμερα παίζουμε εδώ και τελείωσε». ΄Εχει να κάνει με τις θυσίες, με το τι τρως, με το πώς κοιμάσαι, με το πως προπονείσαι κάθε μέρα, μέχρι να μην έχεις άλλη ενέργεια να δώσεις, γιατί μόνο έτσι θα γίνεις καλύτερος. Όλα αυτά τα κατάλαβα ζώντας με τον πατέρα μου.
– Στη σημερινή προπόνηση είδαμε παιδιά διαφορετικών ηλικιών, σωματότυπων, επιπέδου. Προσωπικά πάντα είμαι φαν των πιο αδύναμων που έχουν μεγάλο πάθος και θέληση, αλλά πως ήταν η εμπειρία για σένα;
– Ένα πράγμα που βρήκα πολύ ενδιαφέρον σήμερα είναι ότι έχουν βάλει και χαμηλότερα καλάθια για τα πιο μικρά παιδιά. Αυτό ξέρεις είναι σπάνιο, δεν το πολυσκέφτονται σε άλλες εγκαταστάσεις. Και είναι σημαντικό γιατί τα πιο μικρά παιδιά είναι οι ονειροπόλοι. Πρέπει να μπορείς να ονειρεύεσαι, να λειτουργεί έτσι το μυαλό σου. Να φαντάζεσαι ότι είσαι ο Jordan, ότι είσαι ο Γιάννης, και να ντριμπλάρεις με τη μπάλα, ακόμα και μόνος σου, σαν να παίζεις στο πιο ψηλό επίπεδο. Αυτό είναι ένα μέρος του παιχνιδιού που πολλοί παραγνωρίζουν, αλλά είναι σπουδαίο. Εξίσου σημαντικό είναι να αποδεχθείς ότι δεν θα γίνουν όλα τα παιδιά επαγγελματίες, αλλά την ίδια στιγμή, το μπάσκετ μπορεί να τους εμφυσήσει αξίες, όπως η αφοσίωση, η ομαδικότητα, η συντροφικότητα, το εργασιακό ήθος, το να μπορούν να εκφράζονται εκεί έξω. Και αυτά είναι σημαντικά όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά γενικά στη ζωή. Προσωπικά νιώθω πολύ περήφανος για το μπάσκετ και την πορεία μου σε αυτό, και προφανώς υπάρχουν πράγματα που μου λείπουν, αλλά βρίσκω συναρπαστικό να βλέπω παιδιά να μεγαλώνουν με αυτές τις βασικές αρχές.
– Ας μιλήσουμε λίγο για δεξιότητες. Στην καριέρα σου υπήρξες θρυλικός αμυντικός, με σπουδαίες επιδόσεις στα rebound και τις πάσες, αλλά αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας πίσω, τι θεωρείς ότι «έλειπε» από το παιχνίδι σου και θα ήθελες να καλλιεργήσεις.
– Nα ήμουν καλός σουτέρ… Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν. Δεν είχα αρκετή αυτοπεποίθηση στο σουτ. Αν είχα και αυτό, τότε θα ανέβαινα μια κατηγορία. Θέλω να πω ότι ΟΚ, έκανα εξάσκηση κάθε μέρα, αλλά αυτό έχει να κάνει και με τις θεμελιώδεις γνώσεις και αρχές που λέγαμε και πριν. Όταν είσαι παιδί απλά σουτάρεις, αλλά σαν επαγγελματίας παίκτης πρέπει να ξέρεις την τέλεια τεχνική και στάση σώματος και κίνηση και να έχεις την αυτοπεποίθηση, και όλα αυτά χρειάζεται κάποιος να στα έχει μάθει σωστά, από μικρή ηλικία. Αυτό θα με είχε βοηθήσει. Και ήμουν πολύ πεισματάρης, ξέρεις. Ήμουν πάντα πολύ καλός, οπότε άκουγα από τρίτους ότι «δεν χρειάζομαι» και αυτό το στοιχείο στο παιχνίδι μου. Οι προπονητές μου έλεγαν «τρέξε εδώ, μάρκαρε εκεί, πήγαινε για το rebound», κι αυτό μου στέρησε την αυτοπεποίθηση στο σουτ. Σαν αθλητής ήμουν πολύ καλός – και πάντα δούλευα και δούλευα και δούλευα σκληρά, αλλά την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι το σουτ είναι κάτι στο οποίο έπρεπε να γίνω καλύτερος.
– Σήμερα βλέπουμε ακόμα και τους πιο ψηλούς να δοκιμάζουν τρίποντα.
– Όπως είπα, πρέπει να μάθεις τα θεμελιώδη από νωρίς. Το βλέπω και στον Γιάννη. Δεν τίθεται θέμα κατά πόσον δουλεύει, γιατί κοπιάζει κάθε μέρα, περισσότερο απ’ όλους, και με το σουτ του. Αλλά είναι θέμα αυτοπεποίθησης. Είναι στο μυαλό.
– Ανήκεις σε μια σπουδαία γενιά Γάλλων – και Ευρωπαίων γενικότερα – που πέρασαν τον Ατλαντικό και διακρίθηκαν στο NBA και αναρωτιέμαι πώς ήταν εκείνη η εποχή για τους Ευρωπαίους, κι αν έπρεπε να αποδείξουν περισσότερο ότι αξίζουν.
– Πρέπει να αποδεικνύεις ότι αξίζεις κάθε μέρα, αυτή είναι η γοητεία στα σπορ. Πάντα θα υπάρχει το επόμενο παιχνίδι, και πάντα θα υπάρχει ένας αντίπαλος που θέλει να …kick your butt. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ αληθινός, όπως και οι σκληρές στιγμές, όπως και τα βρισίδια, αλλά πρέπει να καταλάβεις πόσο μεγάλο είναι το διακύβευμα, πόσο μεγάλη η ένταση, όταν πρέπει να δώσεις μια «παράσταση» για 20,000 ανθρώπους σε ένα γήπεδο. Από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένα φυτώριο που να βγάζει αθλητές από τη βάση και η Ευρώπη είναι εξαιρετική σε αυτό – έχει σύστημα. Τα πιτσιρίκια που παίζουν μπορούν να δουν μπροστά τους το επόμενο επίπεδο, και το μεθεπόμενο, και να βελτιωθούν συστηματικά, μέχρι που γίνονται επαγγελματίες. Και πολλές ομάδες έχουν νέους στις τάξεις τους.
– Ακόμα και τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ευρώπης όμως θέλουν να παίξουν στο NBA. Θα φτάσουν ποτέ τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αυτό το επίπεδο;
– Το ΝΒΑ θα είναι πάντα η αφρόκρεμα. Η κορυφή. Κι αν είσαι παίκτης με το ένστικτο του ανταγωνισμού, θα θες να παίξεις απέναντι στους καλύτερους. Όμως πιστεύω ότι το μπάσκετ διαρκώς αναπτύσσεται και το συλλογικό ταλέντο διαρκώς βελτιώνεται. Παντού πλέον, σαν θεατής, βλέπεις ποιοτικό μπάσκετ, και νομίζω ότι μια ομάδα όπως π.χ. η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να παίξει με μια ομάδα του NBA και το αποτέλεσμα να κριθεί με μικρή διαφορά.
– Το μπάσκετ γίνεται, νομίζω, όλο και πιο σωματικό, δυναμικό και γρήγορο, και πολλοί πιστεύουν ότι αυτό του στερεί τη γοητεία της τακτικής. Τι πιστεύεις;
– Ενδιαφέρον αυτό… Αλλά όταν έχεις τόσο μεγάλα ταλέντα, μερικές φορές το παιχνίδι δεν κρίνεται στην τακτική. Μερικές φορές απλά δίνεις σε έναν τύπο την μπάλα και παραμερίζεις, γιατί είναι ΤΟΣΟ καλός. Και μερικές φορές, σαν προπονητής, πρέπει να έχεις την σεμνότητα να παραδεχθείς ότι το παιχνίδι δεν κρίνεται από το σύστημά σου, αλλά από τον παίκτη εκείνο που κυριαρχεί στο γήπεδο. Είναι σκληρό, το ξέρω. Ιδίως στην Ευρώπη. Υπάρχει πολύ «εγώ» συγκεντρωμένο στο γήπεδο, και πρέπει να έχεις τεράστια αυτοπεποίθηση για να παίξεις. Αλλά και σαν προπονητής, πρέπει να έχεις ακλόνητη πίστη στην τακτική σου. Είναι μια ενδιαφέρουσα δυναμική, και όποιον και να ρωτήσεις θα έχει μια διαφορετική άποψη.
– Στο NBA σήμερα όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα σε έναν άλλο Γάλλο, τον Victor Wembanyama, που θα είναι πιθανότατα Νο. 1 στο draft. Πως βλέπεις να εξελίσσεται; Θα είχες κάποια συμβουλή, ως παλαιότερος, να του δώσεις;
– Είχα την ευκαιρία να τον δω να παίζει πρώτη φορά από κοντά την περασμένη εβδομάδα. Οι δυνατότητές του είναι απεριόριστες, μιλάμε για απίστευτο ταλέντο για την ηλικία του, με σπάνιο ρεπερτόριο δεξιοτήτων. Ήταν όμως εξαιρετικά ενδιαφέρον για μένα να συνομιλήσω με τους γονείς του, που είναι άνθρωποι πανέξυπνοι, πολύ προσγειωμένοι. Η μητέρα ήταν προπονήτρια μπάσκετ, ο πατέρας αθλητής του στίβου, επαγγελματίας άλτης. Αυτό σημαίνει ότι γύρω του ο Βίκτορ έχει μια «δομή» που τον βοηθά να γίνει σπουδαίος, και αυτό είναι το πιο συναρπαστικό με την περίπτωσή του. Από την άλλη, το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί για να κερδίσεις παιχνίδια. Πρέπει να δουλέψεις πολύ σκληρά για να βελτιωθείς. Το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό για αυτόν, και εδώ θα είμαστε για να τον υποστηρίξουμε.
– Μας είπες ότι η καρδιά σου ανήκει στους Bulls, αλλά τι λες για την τωρινή σειρά των τελικών που οδεύει προς το τέλος της; Nuggets ή Heat;
– Μ’ αρέσουν οι Nuggets, γιατί ο Jokic είναι ο αγαπημένος μου παίκτης. Όταν έχεις έναν παίκτη σαν αυτόν, κάνει το σύστημα όλης της ομάδας πιο αποτελεσματικό. Στο μπάσκετ, μπορεί να είσαι τρομερός παίκτης, αλλά αν οι υπόλοιποι τέσσερις της πεντάδας δεν παίρνουν την μπάλα, θα το «νιώσεις» στο γήπεδο. Αλλά όταν έχεις έναν παίκτη που «ψάχνει» τους συμπαίκτες του, που τους κάνει όλους να κινούνται, είναι κάτι υπέροχο να το παρακολουθείς. Όχι μόνο επειδή αυτός είναι τόσο καλός, αλλά επειδή κάνει και όλους γύρω του πολύ καλύτερους.
– Θα παρακολουθήσεις το Παγκόσμιο Κύπελλο; Πιστεύεις ότι η ομάδα των ΗΠΑ θα «ρεφάρει» για την αποτυχία της το 2019; Ότι η Ελλάδα με τον Γιάννη μπορεί να κάνει την έκπληξη;
– Προφανέστατα το μπάσκετ είναι ένα παγκόσμιο παιχνίδι και πιστεύω ότι οι ομάδες γενικά δεν φοβούνται τόσο να αντιμετωπίσουν τις ΗΠΑ, όσο την εποχή που μεγάλωνα. Πιστεύουν ότι έχουν πιθανότητες να νικήσουν, κάτι που δεν ίσχυε πριν από 15 ή 20 χρόνια. Όσο το μπάσκετ αναπτύσσεται, τόσο ο ανταγωνισμός εντείνεται, και το βλέπουμε ακόμα και με το αφρικανικό μπάσκετ, που έχει ένα φανταστικό πρωτάθλημα. Περιμένω με εξαιρετικό ενδιαφέρον να δω τους αγώνες και, φυσικά, αν ήμουν Έλληνας παίκτης, θα πίστευα ότι έχουμε πολύ καλές πιθανότητες και εμείς να κερδίσουμε!
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr