«Θέλω να γίνω νούμερο ένα στον κόσμο», λέει με μεγάλη αυτοπεποίθηση στην «Κ» ο δωδεκάχρονος Ραφαήλ Παγώνης, ο οποίος βαδίζει στα χνάρια του Στέφανου Τσιτσιπά σε ένα από τα πιο απαιτητικά και ακριβά σπορ του κόσμου. Ο «Ράφα», όπως είναι το παρατσούκλι του, που παραπέμπει στον μύθο του αθλήματος, τον Ισπανό Ναδάλ, παίζει τένις από κούνια. Αθλητής του Ομίλου Αντισφαίρισης Γλυφάδας, επέστρεψε μόλις από την Αμερική όπου κέρδισε την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Τουρνουά Orange Bowl.
Το γεγονός ότι είναι με μια βαλίτσα στο χέρι ουδόλως τον ενοχλεί. Εχει διανύσει χιλιόμετρα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, πάντα με τη συνοδεία των γονιών του.
«Εχουμε έναν φίλο τον Τζέιμι Μάρει, που έχει πάρει επτά grand slam, ο οποίος πάντοτε με ρωτάει αν μου αρέσει να ταξιδεύω, γιατί όπως λέει, πρέπει ένας τενίστας να είναι με μια βαλίτσα στο χέρι. Να είσαι μακριά από τους δικούς σου και τους φίλους σου. Αλλά εμένα δεν με πειράζει, μου αρέσει να ανεβαίνω σε αεροπλάνα», συμπληρώνει ο Ράφα αυθόρμητα.
«Ισως μιλάμε για εκατό αποτυχίες και μια επιτυχία. Αλλά για αυτήν και μόνο τη στιγμή, αξίζει τον κόπο να πάνε όλα στα κομμάτια που λέει ο λόγος. Ολες οι θυσίες, οι φιλίες, η ξεκούραση, η διασκέδαση».
Η Μαρίνα Κοτσιώνη, 23 χρονών, είναι τερματοφύλακας σήμερα στον Ομιλο Βουλιαγμένης, τη δεύτερη πιο επιτυχημένη ομάδα γυναικείου πόλο στην Ελλάδα και μια από τις δυνατότερες στην Ευρώπη. Εχοντας κατακτήσει και δύο πρωταθλήματα Ευρώπης, η νεαρή πρωταθλήτρια έχει δώσει και εκείνη τον δικό της αγώνα για να φτάσει στην κορυφή.
«Ισως μιλάμε για εκατό αποτυχίες και μια επιτυχία. Αλλά για αυτήν και μόνο τη στιγμή, αξίζει τον κόπο να πάνε όλα στα κομμάτια που λέει ο λόγος. Ολες οι θυσίες, οι φιλίες, η ξεκούραση, η διασκέδαση», λέει στην «Κ».
«Αυτό που κέρδισα επίσης είναι η εμπειρία από τα ταξίδια. Το πόλο έχει και αυτό το πλεονέκτημα. Είχα πάει στο παγκόσμιο στην Κορέα και πριν είχαμε πάει και Λος Αντζελες για φιλικό αγώνα με την Εθνική Αμερικής. Το 2016 πήγαμε και στη Νέα Ζηλανδία».
Για τον Παναγιώτη Κανδρή, 18χρονο πρωταθλητή kickboxing, ο οποίος σήμερα σπουδάζει φυσικοθεραπεία, το άθλημα αυτό ήταν μονόδρομος. «Δοκίμασα τα πάντα, ποδόσφαιρο, μποξ, αλλά δεν με κράτησε τίποτε από όλα αυτά. Ο πατέρας μου ήταν στην πυγμαχία. Δοκίμασα στο kickboxing, ξεκίνησα τους αγώνες και άρχισα να κερδίζω. Και ο προπονητής μου είπε πως έχω ταλέντο. Σήμερα είμαι και στην εθνική ομάδα, καθώς το kickboxing θα γίνει Ολυμπιακό άθλημα το 2028. Η ομάδα μου είναι οι “Μονομάχοι”, στα Ανω Πετράλωνα. Προσωπικά, δεν με πήγε κάτι πίσω στα μαθήματα. Η ζωή μου ήταν πάντα σχολείο, προπόνηση, και φροντιστήρια».
Ο Παναγιώτης δεν πίνει, δεν καπνίζει και όπως λέει είναι από τους τυχερούς στο θέμα της διατροφής καθώς «ενώ δεν προσέχω πολύ, γενικά δεν παίρνω εύκολα κιλά. Μια συναθλήτρια μου για παράδειγμα, για να μπορέσει να αγωνιστεί στην κατηγορία της έκανε τζόκινγκ πέντε ώρες την προηγούμενη μέρα. Αλλοι παίρνουν διουρητικά, άλλοι και κρεατίνη. Εγώ απλά κόβω τους υδατάνθρακες».
«Κάνω προπόνηση σχεδόν κάθε μέρα»
«Κάνω μήκος και τριπλούν. Κάνω προπόνηση σχεδόν κάθε μέρα. Δεν είναι ότι δεν βγαίνουμε, βγαίνουμε, αλλά σε συγκεκριμένες ώρες. Επίσης φανταστείτε αν έχουμε αγώνες την επόμενη μέρα, τρώμε μόνο σαλάτες», προσθέτει ο αθλητής στίβου Φίλιππος Λένης, 15 χρόνων.
Το τζουντο είναι η ζωή τους. Συναντήσαμε την Χρύστα Ουρανίτσα, μαθήτρια τρίτης γυμνασίου και πρωταθλήτρια Ελλάδος 2023, στην κατηγορία κάτω των 57 κιλών και την αδερφή της Σταματίνα, μαθήτρια πρώτης γυμνασίου, η οποία θεωρείται ανερχόμενο ταλέντο επίσης με πολλές πανελλαδικές διακρίσεις, στον σύλλογο lifedodjo στο Χαλάνδρι. Τα δύο νέα κορίτσια ανυπομονούσαν να μοιραστούν την ιστορία τους. Τα μάτια τους έλαμπαν καθώς μου έλεγαν πως η ζωή τους είναι «σχολείο, προπόνηση, φροντιστήρια, σπίτι και πάλι προπόνηση».
«Με ενδιαφέρει να μη χάσω καμία προπόνηση, να είμαι έτοιμη και να κερδίσω. Πολλές φορές χάνεις κιόλας σε αγώνες, αλλά είναι όλα για εκείνη τη μια στιγμή, για το μετάλλιο».
«Δεν θεωρώ πως χάνω κάτι», λέει η Χρύστα. «Αλλωστε, οι περισσότεροι φίλοι μου είναι από το άθλημα, με τους οποίους μοιράζομαι πολλά κοινά. Τώρα είμαι και στην Εθνική ομάδα και δεν υπάρχει και πολύς χρόνος για κάτι άλλο». Η μικρή της αδερφή θα συμφωνήσει. «Με ενδιαφέρει να μη χάσω καμία προπόνηση, να είμαι έτοιμη και να κερδίσω. Πολλές φορές χάνεις κιόλας σε αγώνες, αλλά είναι όλα για εκείνη τη μια στιγμή, για το μετάλλιο».
Γονείς «ψυχολόγοι» και «σπόνσορες»
Ωστόσο, οι διακρίσεις και τα μετάλλια δεν έρχονται χωρίς θυσίες από τα παιδιά αλλά και τους γονείς που είναι συμπαραστάτες στην προσπάθειά τους.
Χωρίς ιδιαίτερη μάλιστα στήριξη από το κράτος οι περισσότεροι καλούνται να αναλάβουν πολλαπλούς ρόλους στην «ανατροφή πρωταθλητών». Ρόλους που πολλές φορές δεν γνωρίζουν καλά ούτε οι ίδιοι. Ακόμη και για γονείς που υπήρξαν οι ίδιοι πρωταθλητές, και έχουν βιώσει τη διαδικασία στο πετσί τους, πάντα υπάρχει μια πρώτη φορά για κάποια πράγματα.
«Να φανταστείτε στην κούνια του είχαμε βάλει μπαλάκια, στο δωμάτιο του είχαμε φωτογραφίες από το μπάσκετ, το τένις. Και ο μικρός έβλεπε εμένα να αθλούμαι λόγω της δουλειάς μου, καθώς είμαι γυμναστής, και με μιμούνταν. Ενα παιδί θα ακολουθήσει τον δρόμο που θα του δείξεις. Αν τον έχεις στα γήπεδα θα πάει στα γήπεδα, αν έχεις το παιδί μπροστά σε μια οθόνη, θα έχει άλλα ερεθίσματα».
Η μητέρα της Μαρίνας, Κατερίνα, αυτοαποκαλείται μητέρα «τριών τερματοφυλάκων». Συμφωνεί και εκείνη πως «είναι προτιμότερο να ρίξεις το παιδί σου στα γήπεδα από το να γυρνάει στα μπαρ και να το ρίξει στα ξενύχτια και στις ουσίες». Καθώς πίνουμε τον καφέ μας ένα ηλιόλουστο πρωινό σε ένα μαγαζί στο Μαρούσι, εκείνη μετράει τα λεπτά μέχρι να έρθει η ώρα να πάρει τη μικρή κόρη της από την προπόνηση. Η στήριξη των τεσσάρων παιδιών της σε ό,τι αφορά τον αθλητισμό είναι η πρώτη της δουλειά, παρόλο που εργαζόταν και η ίδια για χρόνια.
«Ενα παιδί θα ακολουθήσει τον δρόμο που θα του δείξεις. Αν τον έχεις στα γήπεδα θα πάει στα γήπεδα, αν έχεις το παιδί μπροστά σε μια οθόνη, θα έχει άλλα ερεθίσματα».
«Ο αθλητισμός μπορεί να βοηθήσει πολύ ένα παιδί». «Ωστόσο ο πρωταθλητισμός, είναι ένας γολγοθάς για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς», λέει με προβληματισμό. «Δεν υπάρχει καμία υποστήριξη από κανένα κράτος. Από καμία ομοσπονδία. Δεν υπάρχουν χρήματα, ούτε οργάνωση». Η οικογένεια Κοτσιώνη είναι μια αθλητική οικογένεια, τα τρία κορίτσια είναι τερματοφύλακες στο πόλο, ο γιος της πλέι μέικερ στο χάντπμολ, ενώ ο σύζυγος της Δημήτρης Κοτσιώνης ήταν και εκείνος πρωταθλητής του χάντμπολ. Οι δύο γονείς γνώριζαν από νωρίς τι έπρεπε να κουβαλήσουν στους ώμους τους.
«Εγινα με έναν τρόπο προπονήτρια, διατροφολόγος, οδηγός ταξί, ψυχολόγος, όλα αυτά μαζί. Υπήρχαν μέρες που δεν υπήρχε χρόνος ούτε να αναπνεύσουμε. Οταν η Μαρίνα πήγε στο Λύκειο, της έκαναν πρόταση να κατέβει στη Βουλιαγμένη. Εμείς μένουμε στα Βριλήσσια, καταλαβαίνετε τις αποστάσεις. Φεύγαμε από τα Βριλήσσια στις πέντε το απόγευμα κάθε μέρα, η προπόνηση ξεκινούσε στις έξι και τελείωνε στις εννέα και μισή. Φτάναμε στο σπίτι στις δέκα και μισή. Είτε την πήγαινα εγώ, είτε ο σύζυγος μου, ο Δημήτρης.
Πολλές φορές έπαιρνα και την Εμμέλεια μαζί μου, την μικρή μου κόρη, γιατί δεν είχα που να την αφήσω. Κοιμόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Θυμάμαι φτάναμε στο κολυμβητήριο, έκανε παγωνιά, και δεν είχαμε που να καθίσουμε. Παρόλα αυτά η Εμμέλεια ήθελε και ξεκίνησε και εκείνη αργότερα πόλο. Απαιτεί μεγάλη δέσμευση και πολύ χρόνο από όλη την οικογένεια», λέει η Κατερίνα Κοτσιώνη για να συμπληρώσει ότι «στερηθήκαμε πολλά σαν ζευγάρι, αλλά άξιζε τον κόπο».
«Εγινα με έναν τρόπο προπονήτρια, διατροφολόγος, οδηγός ταξί, ψυχολόγος, όλα αυτά μαζί. Υπήρχαν μέρες που δεν υπήρχε χρόνος ούτε να αναπνεύσουμε».
Από την πλευρά της η Δ.Π., μητέρα αθλήτριας στη συγχρονισμένη κολύμβηση, περιγράφοντας τις δύσκολες στιγμές που έζησαν ως οικογένεια προσπαθώντας να στηρίξουν την κόρη τους στη διαδρομή της, εξομολογείται πως «αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω δεν θα έβαζε ποτέ τα παιδιά της στον πρωταθλητισμό».
«Η κόρη μας ξεκίνησε συγχρονισμένη κολύμβηση από μικρή. Ως οικογένεια δεν είχαμε καμία σχέση με το συγκεκριμένο άθλημα. Ηταν κάτι που άρεσε στην ίδια. Δυστυχώς η συγχρονισμένη κολύμβηση είναι ένα άθλημα στο οποίο δεν έχεις επιλογή να το κάνεις ερασιτεχνικά, πας κατευθείαν στον πρωταθλητισμό, γιατί αν πηγαίνεις δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα, καμία προπονήτρια δεν σε παίρνει σοβαρά. Και αυτό δεν σου το λένε καν στην αρχή. Οι προπονήσεις είναι πολύ σκληρές, κάθε μέρα από τις 5:30 έως τις 10:30 το βράδυ. Το σπορ είναι γεμάτο ίντριγκες και παρασκήνια, και αν δεν συμμετέχεις σε αυτά βρίσκεσαι εκτός. Και το παιδί σου επίσης θα βρεθεί και αυτό εκτός. Παίζουν με τις ψυχές των παιδιών μας».
«Δεν είναι εύκολο να μετράς θερμίδες, να ζεις με πρωτεΐνη χωρίς υδατάνθρακα, να τρως ψαρονέφρι και μπρόκολο κάθε μέρα, να προσέχεις να μην ανέβεις κατηγορία στα κιλά. Και να διαβάζεις παράλληλα», λέει στην «Κ» η Ρόη Χρονοπούλου μητέρα της Χρύστας και της Σταματίνας.
«Προσωπικά γνωρίζω τι να κάνω. Αλλά αν δεν έχεις υπάρξει ως γονέας αθλητής, τότε πρέπει να έχεις όλους τους ειδικούς που χρειάζεσαι δίπλα σου. Στην περίπτωση μας, λόγω της δικής μου θητείας στον αθλητισμό, αλλά και της δουλειάς μου σήμερα -είμαι γυμνάστρια- ξέρουμε πώς να χειριστούμε μια κατάσταση, πώς να είναι η δίαιτα, τι να μην κάνουμε. Πώς είναι να γυρίζεις και να έχεις χάσει. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Από την άλλη όμως είμαστε μια παρέα. Είμαστε τυχεροί γιατί εδώ στον σύλλογο έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Πάμε σε camps παρέα, τα παιδιά μας είναι φίλοι. Νομίζω το οφείλουμε κυρίως και στον προπονητή μας, τον Μηνά, ο οποίος είναι απλά καταπληκτικός και έχει αυτό το πνεύμα».
«Δεν είναι εύκολο να μετράς θερμίδες, να ζεις με πρωτεΐνη χωρίς υδατάνθρακα, να τρως ψαρονέφρι και μπρόκολο κάθε μέρα, να προσέχεις να μην ανέβεις κατηγορία στα κιλά. Και να διαβάζεις παράλληλα».
Σύμφωνα με τον Μηνά Φιλίππου, προπονητή των κοριτσιών, το καλό κλίμα είναι βασικό για την εξέλιξη των αθλητών. «Η πίεση είναι ήδη μεγάλη, δεν μπορεί να υπάρχουν και ίντριγκες. Και όταν έχουμε κάποια ταλέντα, γιατί φυσικά και υπάρχουν, ρωτάμε τους γονείς αν είναι διατεθειμένοι να μπουν σε όλο αυτό. Γιατί δεν είναι απλό. Απαιτεί πολλές θυσίες και υπομονή. Και η πίεση είναι μεγάλη».
Ωστόσο, δεν είναι μόνον ο κόπος, είναι και το κόστος. Σε πολλά από τα αθλήματα απαιτούνται μεγάλα ποσά για να στηρίξουν όλη αυτή την προσπάθεια. Για την οικογένεια της Λ. μια στολή συγχρονισμένης κολύμβησης σήμαινε αποταμιεύσεις μηνών. «Η συνδρομή είναι 100 ευρώ τον μήνα. Ξεχωριστά ο εξοπλισμός, τα ταξίδια, τα μαγιό που είναι από 150-160 ευρώ τον μήνα», σημειώνει η Δ.Π.
«Σαν ομοσπονδία είμαστε πολύ πίσω. Δεν υπάρχει καμία στήριξη. Ακούμε “Στέφανος Τσιτσιπάς” και νομίζουμε ότι είναι όλα εύκολα. Ολα γίνονται με μεγάλη δυσκολία. Τόσα χρόνια ήμασταν μόνοι μας. Σήμερα που ο “Ράφα” πια έχει μεγάλες διακρίσεις έχει και ένα γραφείο management, ενώ εδώ στην Ελλάδα έχουμε κάποιους χορηγούς, που μας βοηθούν κυρίως στα ταξίδια. Το κόστος είναι πάρα πολύ μεγάλο, ξεπερνάει τις 60.000 ευρώ τον χρόνο. Ταξίδια, φυσικοθεραπευτές, γιατροί. Εμείς μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε ποτέ να το στηρίξουμε όλο αυτό».
«Τα έξοδα είναι όλα δικά μας. Ταξίδια, στολές. Δεν είναι λίγα. Από εκεί και πέρα αν βρεθεί ένας χορηγός, που επενδύει σε έναν αθλητή, ίσως, τότε κάτι γίνεται. Υπάρχει το Πανελλήνιο αλλά όνομα φτιάχνεις στα events, τα οποία διοργανώνουν οι σύλλογοι με εισιτήριο και κοινό. Για να πάει ένας αθλητής στο παγκόσμιο, εισιτήρια, διαμονή, εξοπλισμός, είναι ένα πακέτο 3.000 ευρώ».
Ο σύλλογος έχει κάποια στήριξη, χορηγό για τα ρούχα για παράδειγμα. Το ΟΑΚΑ ήταν και αυτό σε άσχημη κατάσταση έως τώρα. Ευτυχώς σήμερα μετά και τις τεράστιες επιτυχίες του Μίλτου Τεντόγλου, του Εμμανουήλ Καραλή και της Κατερίνας Στεφανίδη σίγουρα κάτι κινείται. Εγώ είμαι εδώ από το’90, το κλειστό γήπεδο μέσα έχει να αλλάξει από τότε, ούτε λάμπα δεν έχει αντικατασταθεί. Εχουμε έναν σούπερ αθλητή τον Μίλτο Τεντόγλου, ο οποίος δεν έχει που να αθληθεί. Ξεκίνησαν εργασίες για να μπορούν οι αθλητές να γυμναστούν και να έχει λίγη ζέστη».
Τo τέλος των Αθλητικών Σχολείων
Μια μεγάλη έλλειψη στη χώρα μας είναι τα αθλητικά σχολεία. «Σε αυτά τα σχολεία δυστυχώς κατέληγαν παιδιά που μόνο αθλητές δεν ήταν», μου λέει ο Σταμάτης Λένης, ιδρυτής του Αθλητικού Ομίλου “Κάλλιστος”, παλαίμαχος Ελληνας αθλητής του άλματος εις τριπλούν και πατέρας του Φίλιππου Λένη, στη συνάντηση μας στις εγκαταστάσεις του ομίλου στο ΟΑΚΑ όπου προπονούνται πολλά παιδιά με όνειρο να γίνουν πρωταθλητές. «Τα σχολεία αυτά τα επέλεγαν κυρίως αδύναμοι μαθητές, που δεν είχαν καμία σχέση με τον αθλητισμό, και που κατέληγαν να μην πατούν το πόδι τους στην τάξη. Για αυτό και στο τέλος καταργήθηκαν, αν και τώρα το Υπουργείο τo ξανασκέφτεται γιατί υπάρχει πραγματική ανάγκη. Απλά πρέπει να υπάρχουν τα κατάλληλα κριτήρια και οι σωστές επιτροπές επιλογής των μαθητών».
«Τα σχολεία αυτά τα επέλεγαν κυρίως αδύναμοι μαθητές, που δεν είχαν καμία σχέση με τον αθλητισμό, και που κατέληγαν να μην πατούν το πόδι τους στην τάξη. Για αυτό και στο τέλος καταργήθηκαν».
Πρόσφατα το υπουργείο Παιδείας έθεσε ξανά υπό επεξεργασία όλο το πλαίσιο σύστασης και λειτουργίας των Αθλητικών Σχολείων με στόχο την κάλυψη των αναγκών όλων των μαθητών-αθλητών συμπεριλαμβανομένων και των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Στα αθλητικά σχολεία μπήκε λουκέτο μετά από 30 χρόνια λειτουργίας τον Ιούλιο του 2011, ενώ σε αυτά φοιτούσαν συνολικά 12.060 μαθητές. Η αιτιολογία που δόθηκε από την τότε κυβέρνηση ήταν ότι το κόστος τους θεωρείται πολύ υψηλό και επιπλέον τα Αθλητικά Σχολεία κρίθηκαν αντιπαραγωγικά για τον αθλητισμό και αντιπαιδαγωγικά για την εκπαίδευση. «Σε αντίθεση με τα ανύπαρκτα ελληνικά αθλητικά σχολεία, τα αθλητικά σχολεία της Ευρώπης δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να κάνουν παράλληλα και πρωταθλητισμό. Εδώ στην Ελλάδα, τα δημόσια σχολεία δεν ενδιαφέρονται καθόλου αν χάνεις μαθήματα λόγω του ότι συμμετέχεις σε πανελλήνιους αγώνες ή και σε παγκόσμια πρωταθλήματα, πρέπει απλά να μην υπερβείς έναν συγκεκριμένο αριθμό απουσιών. Και δεν έχουμε όλοι τη δυνατότητα να φοιτήσουν τα παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία που δείχνουν μια κατανόηση» λέει η Δ.Π. με απογοήτευση.
«Τα πολλά ταξίδια για τουρνουά δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για κανονικά σχολεία», λέει η Ελένη Βαρβαρίγου, μητέρα του Ράφα, η οποία συνοδεύει τον μικρό σε όλα του τα ταξίδια. «Για αυτόν τον λόγο ο Ράφα φέτος φοιτεί σε online σχολείο, ενώ του χρόνου που θα πάμε στην Κύπρο στην “Pagdatis Academy”, το νέο tennis center του Μάρκου Παγδατή, θα επιλέξουμε αθλητικό σχολείο, όπου προσφέρεται και η ανάλογη στήριξη, αλλά και η υποστηρικτική προπόνηση που χρειάζεται ένας αθλητής. Αυτά τα σχολεία, στο εξωτερικό τουλάχιστον, παρέχουν και φυσικοθεραπευτές, και γιατρούς».
«Στην Ελλάδα, τα δημόσια σχολεία δεν ενδιαφέρονται καθόλου αν χάνεις μαθήματα λόγω του ότι συμμετέχεις σε πανελλήνιους αγώνες ή και σε παγκόσμια πρωταθλήματα, πρέπει απλά να μην υπερβείς έναν συγκεκριμένο αριθμό απουσιών».
Σύμφωνα με τον προπονητή του Ράφα, Πάρι Γεμουδίχη, «όλα γίνονται χάρη στις προσπάθειες των γονιών. «Αν και υπάρχει ομοσπονδία τένις για παράδειγμα, δεν υπάρχει οργάνωση κεντρικά, μια ελληνική ακαδημία για να βγουν πολλές Σάκκαρη ή Τσιτσιπάδες. Και το μεγάλο πρόβλημα είναι το σχολείο, το οποίο δεν συμβαδίζει με το πρόγραμμα αυτών των παιδιών. Για αυτό τον λόγο και ο αριθμός των πρωταθλητών στο συγκεκριμένο άθλημα είναι πολύ μικρός».
«Στο δημοτικό δεν είχαμε θέμα, αλλά όταν η Μαρίνα πήγε στο γυμνάσιο και είχε κατασταλάξει πως θα παίξει πόλο, ήταν πολύ δύσκολα. Γιατί το ελληνικό σχολείο είναι συγκεκριμένο. Δεν τους ενδιαφέρει αν κάνεις πρωταθλητισμό, αν θα πας σε πανευρωπαϊκό. Η κόρη μας έμεινε λίγο πιο πίσω στα μαθήματα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Δεν πήγαινε εκδρομές για να πάει στην προπόνηση. Αργότερα, στην 3η Λυκείου, η Μαρίνα πήρε την 6η θέση στο Παγκόσμιο με την Εθνική Νεανίδων στη Νέα Ζηλανδία, οπότε πήρε τα προνόμια και πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Από μικρή έλεγε “εγώ θα γίνω γυμνάστρια”».
Ο ανταγωνισμός και οι ίντριγκες που κάποιες φορές οδηγούν σε παραίτηση
Πέραν των συνθηκών όμως, σε πολλά αθλήματα υπάρχει και παρασκήνιο. Για παράδειγμα σύλλογοι δεν δίνουν το δελτίο αθλητή για να πάρει ένα παιδί μεταγραφή. Υπάρχουν και υποθέσεις που έχουν φτάσει στα δικαστήρια, καθώς υπάρχει τέτοιος ανταγωνισμός μεταξύ των συλλόγων που πολλές φορές στέκονται εμπόδιο στο να πάρει μεταγραφή ένας αθλητής. Εμείς κάναμε μεταγραφή σε άλλη ομάδα. Παρόλα αυτά, η κόρη μου αποφάσισε να σταματήσει το άθλημα. Εφυγε με την ατάκα, «δεν τους αντέχω άλλο». Στη συγχρονισμένη κολύμβηση υπάρχει έντονος ανταγωνισμός για το ποια κορίτσια θα μπουν στη βασική ομάδα. Γιατί ο αριθμός είναι μικρός. Αλλά υπάρχει και μεγάλη πίεση από τους προπονητές. Κάνουν προπονήσεις ακόμη και όταν είναι αδιάθετες. Και δυστυχώς είχαμε και θέματα που δεν σχετίζονται με τον αθλητισμό. Μια δήθεν φίλη που έσκαβε τον λάκκο της κόρης μου χωρίς να το γνωρίζουμε, γονείς που βρίσκουν έναν τρόπο να πείσουν τους προπονητές να επιλέξουν τα παιδιά τους, και πολλά άλλα» λέει η Δ.Π, η οποία είδε την κόρη της να ταλαιπωρείται πολύ σε όλη τη διαδικασία.
«Το θέμα είναι πως η κόρη μου στερήθηκε ήδη πολλά, δεν πήγε σε πλατείες όπως τα άλλα παιδιά, το σχολείο ήταν σε δεύτερη μοίρα, οι φίλες της ήταν από τον χώρο. Και πέρασε δύσκολα, όχι σαν τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της. Στο τέλος παραιτηθήκαμε όλοι μας. Ελπίζω όλο αυτό που περάσαμε να κάνει καλό στη κόρη μου σαν εμπειρία αλλά δεν είμαι σίγουρη».
«Πάνω από όλα είναι η ομάδα»
«Στο πόλο υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Εγώ προσωπικά δεν είμαι ανταγωνιστική. Αν δεν με επιλέξει ο προπονητής θεωρώ πως είναι για κάποιον λόγο. Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Πριν στην ομάδα μου τη Βουλιαγμένη ήμουν πρώτη τερματοφύλακας. Αλλά φέτος έχουν φέρει μια άλλη κοπέλα νεότερη που θεωρείται η καλύτερη τερματοφύλακας που πέρασε ποτέ από το ελληνικό πόλο. Θα μπορούσα να είχα αλλάξει ομάδα. Αλλά δεν άλλαξα. Γιατί πάνω από όλα είναι η ομάδα και όχι εγώ», προσθέτει η Μαρίνα Κοτσιώνη.
Οσο για τις αμφιβολίες υπάρχουν κάθε μέρα. «Αναρωτιέσαι αν θα συνεχίσει ή αν τελικά τα παρατήσει. Ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολο πράγμα. Πρέπει να είσαι συνέχεια με ένα πρόγραμμα, και η οικογένεια, και το παιδί. Είμαστε πάντα μαζί του. Δίπλα του. Αυτή είναι η πραγματικότητα» τονίζει ο Βασίλης Παγώνης.
Σε αντίθεση με τον πατέρα του ο Ράφα δεν φαίνεται να ανησυχεί και τόσο πολύ. Τι δεν σου αρέσει στο τένις τον ρωτάω. «Δεν θα ήθελα να σπάω ρακέτες, θα ήθελα να φέρομαι όμορφα, να είμαι ήρεμος και ευγενικός» απαντάει, ήδη σαν να είναι ενήλικας.
