Κύριε διευθυντά
Δεν τολμούν να μας το ξαναδείξουν αυτό το σλόγκαν… έχει ήδη παλιώσει. Πρέπει να εφεύρουμε κάτι καινούργιο, π.χ. «μένουμε ζωντανοί στην πόλη μας». Το «ζωντανοί» θα μπορούσε να αντικαταστήσει το «ασφαλείς».
Διότι πόση ασφάλεια μπορεί να νιώσει ένας Θεσσαλονικιός, που είδε την προηγούμενη εβδομάδα το σενάριο του παραλόγου να διατυπώνεται με κάθε σοβαρότητα: «Ο ΟΣΕ έχει ετοιμάσει συρμό, που περιμένει τους ασθενείς με COVID-19 για περίθαλψη σε διαθέσιμες κλίνες στην Αθήνα».
Εμένα προσωπικά μου θυμίζει παιδικό παιχνίδι ή ηλεκτρικό τρενάκι από αυτά που κάνουν ατέλειωτες σβούρες και κανείς δεν θυμάται ποιος τα έβαλε να λειτουργήσουν και ποιο κουμπί πατάς για να σταματήσει το κακό…
Ή για τους παλιούς (της γενιάς μου) ξενύχτηδες Θεσσαλονικείς το μουσειακό τρενάκι στον Πολυχώρο του Μύλου, όπου πίνοντας το ποτό σου, αναλογίζεσαι παλιότερες εποχές, ένα ταξίδι στην Αθήνα για την προσέγγιση ή τη διάψευση των ονείρων στην πρωτεύουσα – τεράστιες ευκαιρίες, μικρός που είναι ο κόσμος…
Θα μπορούσε κανείς να το παραλληλίσει και με το τρενάκι των λούνα παρκ, το τρενάκι του τρόμου, όπου ανάμεσα στα φαντάσματα και τις μάγισσες με σκούπες, θα δαγκάνουμε τα χείλη μας πριν να έρθει ο κορωνοϊός να μας αγγίξει με το ρόπαλο. Και το συναρπαστικό: δεν θα είμαστε μόνοι! Για να γεμίσει το τρενάκι με άλλους σαν κι εμάς, ασθενείς με κορωνοϊό, για να ξορκίσουμε όλοι μαζί το κακό (ποιος ξέρει, μπορεί να πιάσουν οι προσευχές του διπλανού μας…).
Κι ο αδερφός μου; Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη ξέχνα λοιπόν τις αερομεταφορές, δεν σου χορηγήθηκε ο ΑΜΚΑ για ταξίδι στο Διάστημα! Και μη μιλήσει κανείς για πολίτες Δ΄ Εθνικής Κατηγορίας ούτε για τρενάκια δύο ταχυτήτων – και τον Γκαγκάριν πριν πάει στο Διάστημα κάποια μάνα τον έκλαιγε…