Κύριε διευθυντά
«Ζούμε σε πόλεμο». Τη φράση αυτή ακούμε συνέχεια το τελευταίο διάστημα από εκπροσώπους του χώρου της υγείας, από πολιτικούς, από δημοσιογράφους αλλά και άλλους συμπολίτες μας που καλούνται να εκφέρουν τη γνώμη τους. Ο πόλεμος αυτός είναι μέγας και παγκόσμιος και δεν διεξάγεται αυτή τη φορά με οπλικά συστήματα. Ο εχθρός είναι κοινός και απειλεί ισότιμα τους πάντες, όπου γης. Είναι δε η πρώτη φορά στην Ιστορία, που δεν υπάρχει ασφαλές μέρος σε όλο τον πλανήτη, σε αντίθεση με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πολύ περισσότερο με τον Μεγάλο Πόλεμο του 1914.
Στους δύο παραπάνω παγκόσμιους πολέμους, η χώρα μας θυσίασε πολλά, υπέστη καταστροφές, αλλά τουλάχιστον βρέθηκε μεταξύ των νικητών, έχοντας συμβάλει καθοριστικά στην ευτυχή τους κατάληξη, ιδιαίτερα στον τελευταίο. Ομως, δεν χαρήκαμε τις νίκες μας. Και στις δύο περιπτώσεις, η επόμενη μέρα ήταν πιο τραυματική από τον ίδιο τον πόλεμο. Αιτία, η διχαστική νοοτροπία που μαστίζει τους Ελληνες. Το πληρώσαμε πολύ ακριβά με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο που οδήγησαν τη χώρα μας στην οπισθοδρόμηση.
Με προβληματισμό παρατηρώ λοιπόν σήμερα τις διάφορες άκαιρες αντιπαραθέσεις που καλλιεργούν ένα ανάλογο διχαστικό σκηνικό για την αμέσως μετά την COVID-19 εποχή. Ετσι, αντί να αξιοποιήσει η χώρα μας τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει άλματα προόδου με ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις –όπως για παράδειγμα τη δραστική αποκέντρωση με στόχο την ενδυνάμωση της περιφέρειας– φοβάμαι τα χειρότερα μόλις αρχίσει να αναπτερώνεται το ηθικό μας με την έλευση των πολυπόθητων εμβολίων. Φοβάμαι ότι θα «βγάλουμε τα μάτια μας» για μια ακόμα φορά μετά το τέλος ενός παγκοσμίου πολέμου.
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Δεν μας αρκούν δύο εθνικές καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία μας; Δεν αντιλαμβάνεται κανείς ότι κάποιοι καραδοκούν και τρίβουν τα χέρια τους, έτοιμοι να επωφεληθούν για μια ακόμα φορά από τα δικά μας λάθη; Ετσι άραγε θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από τον μεγάλο ξεσηκωμό του έθνους;