Κύριε διευθυντά
Πίστευα πάντα σε ένα διαφορετικό μοντέλο φύλαξης των πανεπιστημιακών χώρων (σεκιούριτι με κάμερες ασφαλείας στα κτίρια και κλήση στην ΕΛ.ΑΣ. αν κρινόταν αναγκαίο). Η πανεπιστημιακή αστυνομία ως σώμα ενστόλων υπαγόμενο στην ΕΛ.ΑΣ. με εξάρτυση γκλομπ και χειροπέδες με βρίσκει διαμετρικά αντίθετο. Ενστολη ΕΚΟΦ κατά κάποιο τρόπο.
Δεν ξέρω αν θα φορούν και κράνη όπως στην εποχή του Πέτρουλα ή αν θα ονομάζονται ή όχι «προεδρική χωροφυλακή» κατά το «βασιλική» κάποτε. Οι ένστολοι στον χώρο του πανεπιστημίου μού θυμίζουν συνειρμικά, κι ανατριχιάζω, τα γεγονότα στο Οχάιο των ΗΠΑ του 1970, που με αφορμή τότε την εξέγερση των φοιτητών κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, ο Νίξον (ναι, ο ίδιος που υποστήριξε με νύχια και με δόντια τη χούντα των συνταγματαρχών) είχε στείλει την Εθνοφρουρά που βάραγε στο ψαχνό, με αποτέλεσμα τέσσερις νεκρούς φοιτητές και δεκάδες τραυματίες. Χώρια το δικό μας Πολυτεχνείο, ακόμη χειρότερα. Μάλιστα θυμάμαι στην ταινία εκείνης της εποχής, με τίτλο «Zabriskie Point» του Αντονιόνι, σύλληψη πανεπιστημιακού καθηγητή ο οποίος με χειροπέδες οδηγήθηκε στο τμήμα με κλωτσιές και χτυπήματα με γκλομπ από τους αστυνομικούς. «Πώς λέγεστε; Επώνυμο;» ρώτησε ο αστυνομικός ανακριτής. «Μαρξ», απάντησε ο καθηγητής. Ο αστυνομικός το κατέγραψε με επιμέλεια, εντελώς φυσιολογικά. «Ονομα;» ξαναρώτησε ο αστυνομικός. «Καρλ», απάντησε ο καθηγητής. Ο αστυνομικός το κατέγραψε κι αυτό χωρίς να ρωτήσει παρακάτω. Μια πικρή ειρωνεία πάνω στη φαντασίωση των συντηρητικών ανά τον πλανήτη, είτε Ρεπουμπλικανοί λέγονται είτε Ν.Δ., αναφορικά με τις στολές γενικά. Φετίχ. Πώς να το κάνουμε;