Κύριε διευθυντά
Ο Κώστας Ιορδανίδης, στο άρθρο του «Λωτοφάγοι» στις 13 Δεκεμβρίου, θυμήθηκε το οπερετικό κίνημα του τέως βασιλιά το 1967 και κάνει ένα υμνολόγιο στο στέμμα.
Συγκαταλέγει μάλιστα το κίνημα εκείνο στη χορεία «των αναρίθμητων επετείων στις οποίες τιμάται το ελεύθερο πνεύμα των Ελλήνων»! Οποία βλασφημία. Ο άναξ, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων κατά το τότε Σύνταγμα, προετοιμάζοντας το δικό του πραξικόπημα των στρατηγών, όπως έχει γραφτεί, ήρθε δεύτερος και καταϊδρωμένος και βρέθηκε να αναγνωρίζει το πραξικόπημα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου, ορκίζοντας μάλιστα την κυβέρνησή τους, νομιμοποιώντας την.
Καταφέρεται ο αρθρογράφος κατά του δημοψηφίσματος της 8ης Δεκεμβρίου 1974 λέγοντας «καθ’ ον τρόπον διεξήχθησαν», εξομοιώνοντάς το με το χουντικό δημοψήφισμα του δικτάτορα Παπαδόπουλου! Και κάνοντας λογικά άλματα, δείχνει τη λύπη του για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που δεν εκτίμησε την παλιά εύνοια του παλατιού, όταν τον έχρισε διάδοχο του Παπάγου στην ΕΡΕ το 1955.
Τον οποίο χαρακτηρίζει, με άλλα λόγια, αγνώμονα! Ξεχνάει τη φράση που αποδιδόταν στη δύναμη του βασιλέως, ότι μπορεί να κάνει πρωθυπουργό ακόμη και τον κηπουρό του. Και προσπαθώντας να εξομοιώσει τη βασιλεία στη χώρα μας με άλλες χώρες, όπου ο θεσμός εκεί υπάρχει αιώνες, όπως Αγγλία, Δανία, δείχνει τον πόνο του που, 46 χρόνια τώρα, η χώρα έδιωξε το καρκίνωμα και μαζί του τις καταστροφικές αναμείξεις της βασιλείας στα πολιτικά μας πράγματα. Δικαίωμα του κ. Ιορδανίδη να δείχνει την προτίμησή του στο χαμένο παλάτι. Αλλά δικαίωμα και της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού να υπερασπίζεται την Ελληνική Δημοκρατία, αφήνοντας τους ολίγιστους οπαδούς του στέμματος στις αναμνήσεις τους.
Εμείς δεν ξεχνούμε την Ιστορία και τα δεινά που προκάλεσε στον τόπο ο ξενόφερτος θεσμός, τα εμπόδια που δημιουργούσε στη λειτουργία των εκλεγμένων κυβερνήσεων και τις τραγικές συνέπειες που επέφερε στη χώρα, όπως Μικρασιατική Καταστροφή και χούντα 1967.