Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 14/6/2023 ο Κώστας Λεονταρίδης αναφέρεται στη δράση των Νεοζηλανδών Μαορί και των Ινδών Γκούρκας στην Ελλάδα. Ο σεβαστός επιστολογράφος κ. Αγγελος Ζαχαρόπουλος συμπληρώνει με μια μαρτυρία εξαδέλφου του στο φύλλο της 22/6/2023. Αυτή η επιστολή αποτέλεσε το έναυσμα για να καταθέσω και εγώ τη μαρτυρία μου, παλιός και εγώ σχεδόν όπως και ο κ. Ζαχαρόπουλος. Αναφέρομαι στη Μάχη της Κρήτης και στη συμμετοχή των Νεοζηλανδών Μαορί στις μάχες του Νομού Χανίων. Η πρώτη μέρα της Μάχης ήταν μια συντριπτική ήττα για τους εισβολείς. Επισκεπτόμενος το γερμανικό νεκροταφείο στο Μάλεμε θα διαβάσει κανείς τη μέρα θανάτου των ενταφιασμένων: 20/5/1940. Ηλικίες 20-22 ετών.
Πρόθεσή μου δεν είναι να αμαυρώσω την ηρωική συμμετοχή των Μαορί στη Μάχη της Κρήτης, ούτε να ελαφρύνω την ευθύνη των εισβολέων για όλα όσα έπραξαν στη συνέχεια. Αλλά έχω μια έγκυρη μαρτυρία για τη συμπεριφορά των πρώτων, την οποία οφείλω σε έναν αυτόπτη μάρτυρα, ιατρό ακτινολόγο στα Χανιά, τον Μάιο 1958. Στη Μάχη της Κρήτης ήταν 17 ετών και μαζί με την οικογένειά του είχε βρει προστασία σε αυτοσχέδια καταφύγια κάτω από τον λόφο του Πλατανιά. Μου διηγήθηκε λοιπόν ότι το βράδυ της πρώτης ημέρας της Μάχης μπήκαν στο καταφύγιο δύο πανύψηλοι Μαορί έχοντας περιδέραια στον λαιμό τους από –όχι αυτιά αλλά άλλα– ανθρώπινα όργανα, ας μην τα αναφέρουμε. Προφανώς η πρακτική αυτή ήταν παραδοσιακή. Τα κατορθώματα αυτά αποδόθηκαν μετά την κατάληψη του νησιού στους Κρητικούς πολίτες που έλαβαν μέρος στη Μάχη και όχι στους στρατιωτικούς της Κοινοπολιτείας. Γνωρίζουμε όλοι πόσο το πλήρωσαν αυτό. Χανιά: 1.432, Ρέθυμνο: 793, Ηράκλειο: 914, Λασίθι: 213.