Κύριε διευθυντά
Παρακολουθούμε, και ορθώς, την ευαισθησία και τις παρεμβάσεις της πολιτείας για την προστασία των ζώων. Νομοθετήθηκαν πρόσφατα αυξημένα πρόστιμα και ποινικές διώξεις για τους παραβάτες.
Παράλληλα, διαβάζουμε με συγκίνηση σε διάφορα θανατηφόρα ατυχήματα ή εγκλήματα ότι ο τάδε ή η δείνα πέθανε και άφησε ορφανό ένα ανήλικο παιδάκι!
Και έρχομαι στο επίκαιρο θέμα, με αφορμή ρεπορτάζ της Μαριάννας Κακαουνάκη στην «Καθημερινή» (φύλλο Κυριακής 3/9) για ζευγάρια του ιδίου φύλου που εγωιστικά φερόμενα διεκδικούν την τεκνοθεσία παιδιών, ώστε να απολαύσουν την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας, αλλά και να εξασφαλίσουν ότι κάποιος θα τους φροντίσει στα γεράματά τους.
Ενόψει των ανωτέρω θέτω το εξής απλό και πολύ ανθρώπινο ερώτημα προς το αρμόδιο υπουργείο, προς τις φιλανθρωπικές οργανώσεις και οργανώσεις προστασίας του παιδιού, προς τις χριστιανικές οργανώσεις που ασχολούνται με λιγότερο σοβαρά από αυτό θέματα (εμβόλιο κ.ά.):
Εχουμε δικαίωμα ως κοινωνία να επιβάλουμε σε ένα βρέφος που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του να ζήσει τη ζωή του χωρίς μητέρα ή χωρίς πατέρα, με δύο ανθρώπους του ιδίου φύλου; Ποιος το ρώτησε; Είναι έντιμο αυτό; Συγχωρέστε με, αλλά νιώθω ότι αντιμετωπίζουμε το βρέφος σαν εμπόρευμα!
Προστατεύουμε τα ζώα επειδή δεν μπορούν να προστατευθούν μόνα τους. Τα αθώα βρέφη ποιος θα τα προστατεύσει από την επιβολή ή μάλλον την… επιβουλή αυτή;
Εχουν σταθμισθεί από τους ειδικούς ψυχολόγους κ.λπ. τα ψυχολογικά προβλήματα που ενδεχομένως θα αναπτυχθούν στα παιδιά αυτά με την πρόοδο της ηλικίας, ζώντας στην κατοικία δύο ατόμων του ιδίου φύλου, από την έλλειψη του πατέρα ή της μάνας; Πώς θα αντιμετωπίσουν τη συναναστροφή με τα συμμαθητάκια τους που θα έχουν πατέρα και μητέρα; Είναι μεγάλο λάθος και άδικο να κοιτάζουμε την «πάρτη» μας και το σήμερα χωρίς να προβληματιζόμαστε για το αύριο αυτών των παιδιών!