Κύριε διευθυντά
Η πολύ εύστοχη επιστολή του αναγνώστη σας κ. Γιώργου Παμπούκη (φ. 2/4/2024) μου δίνει αφορμή να θυμίσω μερικά γεγονότα από το παρελθόν.
H πάλαι ποτέ όμορφη ιστορική Αθήνα άρχισε επί της ουσίας να κατεδαφίζεται όταν ο Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός μετά τον θάνατο του Παπάγου το 1955, ξεκινώντας από την πλατεία Συντάγματος και το υπέροχο Μέγαρο Καλλιγά, Καραγιώργη Σερβίας και Σταδίου, με το παλαιό εργαστήριο του Τσαρούχη στο δώμα του. ∆ηλαδή ο Καραμανλής εφάρμοσε την αντιπαροχή που κατέστρεψε την Αθήνα (εντάξει δεν ήταν νόμος δικός του και λοιπόν;) ξεκινώντας από την ιστορικότερη πλατεία της! Τέτοιο αίσχος δεν έχει ξανασυμβεί διεθνώς!
Οσον αφορά τους απαίσιους σκελετούς από σκυρόδεμα κτιρίων που ασχημαίνουν ακόμη περισσότερο την Αθήνα, αυτοί ανεγέρθηκαν κυρίως επί επταετίας σε όλα τα προάστια (νότια πιο πολύ τότε) αλλά ακόμη περισσότερο στον Πειραιά με αποκορύφωμα το στοιχειωμένο πάνω από μισό αιώνα «νέο ∆ημαρχείο» του Σκυλίτση στη θέση της Ραλλείου.
∆εν είναι όμως μόνον εκεί. ∆ιότι από την πτώση της χούντας πέρασε σχεδόν μισός αιώνας. Ολόκληρη η Αττική πλέον έχει γεμίσει από τέτοια εκτρώματα. Και όχι μόνον η Αττική ασφαλώς. Ηπειρωτική και νησιωτική χώρα. Οσον αφορά στην Αττική, πηγαίνετε για παράδειγμα προς Μαραθώνα, περάστε το φράγμα και κατευθυνθείτε στο πρώτο χωριό που θα συναντήσετε. Από περιέργεια είχα ρωτήσει κάποιον ντόπιο: μα πώς σε μια όμορφη εξοχή επέτρεψαν τέτοια αλλοίωση του φυσικού τοπίου, και εκείνος μου απάντησε: η μια οικοδομή που βλέπεις μπροστά σου είναι στα μπετά 20 χρόνια και η άλλη δεξιά 30!
Η αντιπαροχή ήταν σαν τον καρκίνο. Μέσα σε 70 χρόνια εξαπλώθηκε παντού και κατέστρεψε κάθε έννοια αισθητικής και αρχιτεκτονικού πολιτισμού. Μοναδική περίπτωση (προς αποφυγήν) στην Ευρώπη σίγουρα. Με Βηρυτό ίσως συγκρινόμαστε, με Ευρώπη όχι.
