Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να υπενθυμίσω σε συνεργάτη σας ότι δεν ήταν ο Τιθωνός ο ξεχασιάρης, που παρέλειψε να ζητήσει από τους θεούς να του χαρίσουν όχι μόνον την αιωνιότητα αλλά και τη νεότητα (φ. 28/3). Η ροδοδάκτυλη Αυγούλα ήταν αυτή που το ξέχασε και καταδικάστηκε να περπατάει χέρι χέρι με ένα γέρο, για πάντα.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τον επιστολογράφο σας κ. Βασίλη Σαλακά (φ. 6/4) που με τη ζωντάνια της γραφής του, μου θύμισε την πρώτη φορά που πήγα δικαστικός αντιπρόσωπος (δεν μπορώ να γράψω δικαστική αντιπρόσωπη) στο χωριό Ανάληψη Θεσσαλονίκης, κοντά στη λίμνη Βόλβη. Ημουν ασκουμένη δικηγόρος, ήταν το έτος 1962, τα πολιτικά πάθη οξυμένα, για πρώτη φορά είχαν διοριστεί ασκούμενοι, διάβασα καλά τα διαδικαστικά, αλλά η πράξη απέχει παρασάγγας από τη θεωρία και έτσι έτρεμα πως δεν θα τα βγάλω πέρα σωστά. ∆εν πήγα βέβαια με ημίονο, αλλά με λεωφορείο.
Ξενώνας δεν υπήρχε και με φιλοξένησε στο σπίτι του, τη μία βραδιά ο πρόεδρος και την άλλη ο γραμματέας της κοινότητας, η οικογένεια του οποίου μένει αξέχαστη στη μνήμη μου. Μου ετοίμασε όλα τα διαδικαστικά, ετοιμασία εκλογικού υλικού, αποστολή τηλεγραφημάτων. Επιπλέον η σύζυγός του μου ετοίμασε υπέροχα γεύματα. Η ευγνωμοσύνη μου κρατάει μέχρι σήμερα. Τώρα οι δικαστικοί αντιπρόσωποι ευτυχώς, τα έχουν όλα έτοιμα διά πιέσεως κομβίου.
*συνταξιούχος συμβολαιογράφος