Κύριε διευθυντά
Κείμενα όπως αυτό του κ. Νικόλα Ζώη, και προσπάθειες όπως αυτή της κ. Ιωάννας Σιταρίδου για τη διάσωση της ανά τον κόσμο ελληνικής λαλιάς («Κ» 3/4) μας αποκαλύπτουν, μεταξύ άλλων, πόσο λίγα ξέρουμε για τις ζωές συμπατριωτών μας της διασποράς, όπως αυτών που διαχρονικά συνέπηξαν το ελληνόφωνο καμάρι, από τα Βαλκάνια και την παραδουνάβια Ευρώπη μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. Κι αυτών που διέπρεψαν στις ακμαίες πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τα αστικά κέντρα ευρωπαϊκών χωρών, πρόσωπα – φορείς ιδεών και προπομπών της υπό διαμόρφωση αστικής τάξης, που ανέτειλε. Ή εκείνων, συνήθως απόκληρων, αλλά και τόσο τολμηρών προγόνων μας, που μεταναστεύοντας απανταχού, συνιστούν αυτό που περήφανα σήμερα αποκαλούμε απόδημο ελληνισμό. Και των άλλων, των ανώνυμων ξεριζωμένων, που, με τη βία αυτοί, αναζήτησαν άλλους τόπους για να αποθέσουν το δισάκι με τα τιμαλφή τους. Αυτών των χαμένων της ιστορίας, που όμως έχουν τόσα να μας διδάξουν, και πάντως περισσότερα από τους νικητές.
Απολαύστε την απάντηση γερόντισσας των ανατολικών εσχατιών της Ευρώπης, σε απόπειρα αμφισβήτησης της «ελληνικότητάς» της από συνεργείο τηλεοπτικής εκπομπής (παραθέτω από μνήμης): «Τι να σου πω παιδάκι μου, εγώ εδώ γεννήθηκα, σχολείο δεν πήγα, από τον τόπο μου δεν έφυγα ποτέ και τη γλώσσα που σου μιλάω δε μου την έμαθε ο αέρας!».
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτήν την απάντηση; Την πληρότητά της, την υπερασπιστική κατηγορηματικότητά της, τα πενταγάργαρα ελληνικά, ή την πληρωμένη καυστικότητά της;