Κύριε διευθυντά
Διχασμένες απόψεις και κριτικές για τις ενδυμασίες κατά την τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας. Φυσική συνέπεια, θεωρώ. De gustibus, de coloribus και σ’ αυτό. Προσωπικά, πάντα θα διερωτώμαι για ποιο λόγο ζυγώνουν και «θίγουν» αυτά που έχουν ριζώσει ακριβοδίκαια για δεκαετίες, εάν όχι και πολύ παραπάνω. Φέτος, από την ολόσωστη απέριττη, αυθεντική φορεσιά, στο χτυπητό και κακόγουστο σύνολο. Αλλά να ήταν μόνο αυτό; Εξέχον παράδειγμα, οι τροποποιήσεις σε κλασικές όπερες και θέατρο, παγκοσμίως. ∆ήθεν μοντερνισμός; Ατυχείς εμπνεύσεις και πρωτοβουλίες, πέρα για πέρα. Θα θεωρηθούν «εραστές τού παρελθόντος», δηλαδή, όποιοι υπερασπισθούν το διαχρονικό, δοκιμασμένο, σωστό και πετυχημένο; Ο ζωγράφος Πολ Γκογκέν είχε πει: «Υπάρχει πάντα μεγάλη ζήτηση για φρέσκια μετριότητα».
Μιλώντας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ας παραθέσουμε κάτι που ίσως πολλοί αγνοούν: Προπολεμικά, υπήρχαν επιπλέον πέντε έπαθλα. Συγκεκριμένα: Αρχιτεκτονικής, Φιλολογίας, Μουσικής, Ζωγραφικής και Γλυπτικής. Ο Γάλλος παιδαγωγός και ιστορικός βαρώνος Πιερ Ντεμπισί Κουμπερτέν (1863-1937), «ιδρυτής» των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, ήθελε η άθληση να συνδυάζεται με την τέχνη. Δυστυχώς δεν υπάρχουν λεπτομερή στοιχεία για τους τότε νικητές, παρά μόνο ότι ο Τσεχοσλοβάκος –τότε– Γιόζεφ Σουκ, αλτίστας και κορυφαίος συνθέτης –και γαμπρός τού εξίσου διάσημου Ντβόρζακ– έλαβε το 1932 στο Λος Αντζελες το αργυρό μετάλλιο για το συμφωνικό εμβατήριο «Σε μια νέα ζωή».
Χρυσό βραβείο δεν είχε απονεμηθεί εκείνη τη χρονιά.
Ας ευχηθούμε πως στα χρόνια που έρχονται, θα επανέλθει η χλαμύδα και θα καθιερωθούν και πάλι τα πέντε βραβεία, μήπως και ομορφύνει –έστω και λίγο– ο κόσμος μας…