Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τη συζήτηση μέσω επιστολογράφων της αγαπητής «Καθημερινής» σχετικά με την «καταστροφή» της Αθήνας που επήλθε λόγω της εφαρμογής του μέτρου της αντιπαροχής από τη 10ετία του 1960, θα ήθελα να σημειώσω τα εξής:
Πράγματι όσοι αγαπάμε την Αθήνα θλιβόμαστε γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Σήμερα ζει στην Αθήνα ο μισός πληθυσμός της χώρας και μεγάλο μέρος αυτού ασχολείται με υπηρεσίες και «παρασιτικά» επαγγέλματα, εις βάρος της λοιπής χώρας.
Προ ετών περνώντας πάνω από την Αθήνα ένας τοπογραφικός δορυφόρος έδειξε ένδειξη «βράχος» αντί για πόλη!
Το 1965 ήμουν φοιτητής της Στρατ. Ιατρικής στη Θεσσαλονίκη και παρακολούθησα μια διάλεξη του διαπρεπούς αρχιτέκτονα Σόλωνος Κυδωνιάτη, καθηγητού ΕΜΠ και ακαδημαϊκού, που αφορούσε το μέλλον της Αθήνας. Ο διάσημος αυτός αρχιτέκτονας εμπεριστατωμένα και προβάλλοντας διαφάνειες προέβλεπε με ακρίβεια και αγωνία το μέλλον της Αθήνας. Είχε ήδη αρχίσει η αντιπαροχή, αλλά ήταν αρχή ακόμη και μπορούσαν να ληφθούν μέτρα.
Ο Κυδωνιάτης πρότεινε ότι το μόνο μέτρο που θα μπορούσε να σώσει την Αθήνα ήταν η μεταφορά της πρωτεύουσας σε άλλη πόλη, ώστε η Αθήνα να παραμείνει μόνο πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας. Είναι τόσο πιεστικές οι ανάγκες του πληθυσμού, έλεγε τότε, αλλά και τόσο ισχυρά τα παντοειδή συμφέροντα ώστε κανένα άλλο μέτρο δεν επρόκειτο να αποδώσει. Πιθανές πόλεις μεταφοράς του διοικητικού κέντρου της χώρας μπορούσαν να είναι το Ναύπλιο, η Λαμία και η Πέλλα, για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά και εξηγούσε λεπτομερώς τους λόγους και τα υπέρ και κατά της καθεμιάς.
Η προσωπική του γνώμη ήταν πρωτεύουσα να γίνει το «πλατό» κάτω από τον Ολυμπο, μεταξύ Λιτόχωρου και Πλαταμώνα και μάλιστα η πόλη αυτή να ονομαστεί Ολυμπιάδα. Σε μία πρόσφατη δημοσκόπηση παγκοσμίως, ο Ολυμπος ήταν ασυγκρίτως πιο γνωστός στον υπόλοιπο κόσμο ακόμη και από τον Παρθενώνα λόγω της μυθολογίας. Ολα αυτά όμως θα μπορούσαν να συζητηθούν από ένα ώριμο πολιτικό σύστημα και χωρίς λαϊκισμό και διχασμό.
*Οφθαλμίατρος, Λάρισα
