Kύριε διευθυντά
Οταν πριν από 44 χρόνια γινόταν η Ελλάδα μέλος της ΕΟΚ, θεωρούσα ότι η Ευρώπη μετατρεπόταν πλέον σε ένα ενιαίο κράτος. Φοβόμουν ότι θα χάναμε την εθνικότητά μας, θα αφομοιωνόμασταν, εμείς ένα μικρό έθνος, ανάμεσα σε μεγάλα και πλούσια κράτη, κι έλεγα στους τελειόφοιτους μαθητές μου, ότι πρέπει να διατηρήσουμε τη γλώσσα μας, τα ήθη και έθιμα, την παράδοσή μας.
Να μην παρασυρθούμε και αρνηθούμε την πατρίδα μας, με την τρισχιλιετή ιστορία και πολιτισμό της. Τώρα με την Ε.Ε., που αποτελούμε αναλογικά ένα πολύ μικρότερο ποσοστό, ο κίνδυνος παραμένει και αυξήθηκε. Ωστόσο το ενιαίο κράτος ή και ευρωπαϊκό συγγενικών σχετικά λαών έθνος, δεν δημιουργήθηκε, ενώ διαπιστώθηκε ότι δεν αποδυναμώθηκε εντελώς η άμυνα ηθών, εθίμων, παραδόσεων, η εθνική μας υπερηφάνεια. Κι όμως φάνηκε η αναγκαιότητα της μιας ενωμένης με βαριά κληρονομιά πολιτισμού Ευρώπης, σε ένα κράτος, ενιαία πολιτική, άμυνα και σχέσεις με τρίτες χώρες, νομοθεσία που να συμπορεύεται, και το δυσκολότερο: ενιαία ισορροπημένη οικονομία.
Βιώνουμε τον έντονο και σκληρό αγώνα οικονομικής επικράτησης μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, λιγότερο της Ρωσίας, αλλά και των πολιτισμικά επικίνδυνα αντιδρώντων, ασυμβίβαστων μουσουλμανικών χωρών της Μέσης Ανατολής. Για την Ε.Ε., με τον χαρακτηριστικά αξεπέραστο πολιτισμό της, ανάμεσα στις μυλόπετρες συγκρουομένων ανηλεών συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων, προβάλλει άμεση η ανάγκη, με μικρές μεταξύ των μελών παραχωρήσεις όμως και συμβιβασμούς, να μετατραπεί σε πράγματι ενιαίο κράτος και να αποκτήσει αμυντική θωράκιση και απόλυτη κυρίαρχη αυτονομία. Θα μπορούσε να περάσει ένα τέτοιο μήνυμα στις επερχόμενες ευρωεκλογές;
*Συνταξιούχος Λυκειάρχης
