Κύριε διευθυντά
Στις 17/5/2024 το κύριο άρθρο της «Καθημερινής» είχε τίτλο «Αλυσίδα» και αφορούσε «Τα (συχνά) κρούσματα των γυναικοκτονιών» που δείχνουν ότι η αντιμετώπιση του φαινομένου χρειάζεται την αρμονική συνεργασία Αστυνομίας, ∆ικαιοσύνης και κοινωνικών υπηρεσιών σαν μια αλυσίδα προστασίας.
Ισως δεν θα ήταν παραδοξολογία να πει κανείς ότι αυτό δεν είναι το δυσκολότερο μέρος του προβλήματος, διότι πρόκειται για την απολύτως αναγκαία ριζική βελτίωση υφισταμένων θεσμών. Η αιτία και ρίζα του προβλήματος όμως προηγείται των τραγικών συμπτωμάτων. Οπως, κατά σύμπτωσιν, μας υπενθύμιζε η επιστολογράφος κ. Σαλώμη Δ. Κωστοπούλου στο ίδιο φύλλο της εφημερίδος, με παντελώς διαφορετική αφορμή, ο Ιπποκράτης μάς εδίδαξε ότι «το προλαμβάνειν κρείττον εστί του θεραπεύειν».
Η ενδοοικογενειακή βία και η γυναικοκτονία, στην οποία συχνά καταλήγει, ξεκινάει και φύεται σε οικογενειακό περιβάλλον. Πιστεύω ότι οι πλείστοι θα συμφωνήσουν πως ο βίαιος σύζυγος είναι γιος πατέρα που ασκούσε ενδοοικογενειακή βία και μητέρας που την υφίστατο, την ανεχόταν, την είχε συνηθίσει. Η μητέρα αυτή ίσως και να μην είχε επέμβει αποφασιστικά στην πρώτη εκδήλωση βίας από τον γιο της απέναντι στην αδελφή του και κόρη της. Η ιδέα ότι πραγματικός «άντρας» είναι ο βίαιος άρρην που έχει πάντα δίκιο, απλώς λόγω του φύλου του και όχι για τα λογικά του επιχειρήματα, είναι δυστυχώς ευρύτατα διαδεδομένη. Εν συνεχεία, βέβαια, έρχεται το σχολείο, όπου τα παιδιά πρέπει να πειστούν και να μάθουν ότι δεν επιτρέπεται η μονομερής «πλάκα» εις βάρος συμμαθητών/ριών, διότι αυτή εξελίσσεται σε εκφοβισμό και άσκηση βίας, πολλές φορές με τραγική κατάληξη.
Αυτά βέβαια δεν είναι εύκολα πράγματα. Χρειάζονται υπεύθυνους γονείς, που να τα αντιλαμβάνονται, να τα πιστεύουν και να τα εφαρμόζουν, και ευσυνείδητους δασκάλους που θα αγαπούν τους μαθητές σαν παιδιά τους και θα έχουν ενστερνισθεί την παιδευτική τους αποστολή, ως πεδίον αυταπάρνησης και αυτοθυσίας. Με την εν πολλοίς επικρατούσα νοοτροπία «δημοσίου υπαλλήλου» αυτά δεν γίνονται.
