Κύριε διευθυντά
Στο ρεπορτάζ της κ. Πέννυς Μπουλούτζα με τίτλο «Η Ελλάδα έχει μείνει πίσω στην κλινική έρευνα» (φ. 21/5/2024) πρέπει να δοθεί προσοχή από την κυβέρνηση. Αφορά ένα διαχρονικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε από τα τέλη του ’90, όταν «οργανώθηκε» το σύστημα έγκρισης κλινικών δοκιμών. Είχα εξασφαλίσει πρώτη φορά για την Ελλάδα συμμετοχή σε μελέτες πρώτα για την υπέρταση (μελέτες ΗΑΡΡΥ και ΜΑΡΗΥ) στα τέλη του ’70 και προς τα τέλη του ’80 για το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου που καθιέρωσε τη θρομβολυτική θεραπεία και στη συνέχεια για τα οξέα στεφανιαία σύνδρομα, για τα αντιθρομβωτικά και για τα νεότερα αντιπηκτικά κ.ά. Συνολικά εξασφάλισα τη συμμετοχή περί των 20 νοσοκομείων σε όλη την Ελλάδα από την Καβάλα μέχρι και την Κρήτη και όλων των Πανεπιστημιακών Κλινικών σε πάμπολλες μελέτες με πολλαπλά οφέλη για τους γιατρούς και τις κλινικές, όχι μόνο οικονομικά.
Οταν όμως η γραφειοκρατία των εγκρίσεων έγινε αργή, η Ελλάδα δεν προλάβαινε να συντονιστεί με τις άλλες χώρες στην πορεία των μελετών και έτσι το κόστος της συμμετοχής της Ελλάδας γινόταν δυσανάλογο και αρχίσαμε να μένουμε «απέξω». Το πρόβλημα αυτό ανέπτυξα σε άρθρο μου «Ευκαιρίες και εμπόδια στην κλινική έρευνα στην Ελλάδα» («Καθημερινή» 14 Οκτ. 2007), στο οποίο κατέληγα: «Θα ήταν μεγάλη απώλεια για την ελληνική ιατρική εάν όλες αυτές οι δυσκολίες θα έβγαζαν την Ελλάδα από τον χάρτη των διεθνών ερευνητικών συμμετοχών». Πράγμα που έγινε. Καθώς σχεδόν όλες οι πολυεθνικές μελέτες πρώτα ελέγχονται και εγκρίνονται από κεντρικά όργανα της Ε.Ε. και ΗΠΑ, η διαδικασία της εθνικής έγκρισης θα μπορούσε να επιταχυνθεί.
*Καρδιολόγος, Πρώην Εθνικός Συντονιστής και Μέλος των Δ.Σ. των Οργανισμών ISIS, OASIS, HOPE, Interheart, Active, Ontarget, Averoes κ.ά.
