«Όταν οι ιδέες αποτυγχάνουν οι λέξεις έρχονται πολύ βολικά», έγραψε ο Γκαίτε και από λέξεις η εγχώρια Αριστερά έχει πολλές και επικολυρικές. Αρδεύει δε τόσο πολύ από τα λύματα της ιστορίας σε σημείο που η βρώμα ουδένα ενοχλεί. Από την εποχή που ο κ. Αλέξης Τσίπρας προσομοίαζε έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό με τον δικτάτορα Πινοσέτ, μέχρι τον κ. Νίκο Φίλη που σήμερα μιλά για «κυβέρνηση παραχαρακτών της ιστορίας, αδίστακτων προβοκατόρων», και από την εποχή που εκλεγμένοι βουλευτές βαφτίζονταν «κουίσλινγκ» μέχρι σήμερα που όλοι μιλούν για νέους Θεοφιλογιαννάκους, ο λόγος της Αριστεράς έχει γίνει τόσο πληθωριστικός, ώστε λέξεις οι οποίες παραπέμπουν σε φρικιαστικές εποχές να χάσουν την σημασία τους. Ειδικώς για τα νέα παιδιά, που δεν έζησαν και δεν έμαθαν στο σχολείο τι ακριβώς είναι Δικτατορία και τι Δημοκρατία, τα παιδιά που πίστεψαν ότι η Χούντα δεν τελείωσε το ’73…
Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και η Αριστερά από καταγγελίες. Να θυμηθούμε απλώς ότι ακούγαμε τα ίδια στην πρώτη επέτειο της πορείας για τον αδικοχαμένο Αλέξη Γρηγορόπουλο, όταν επιχειρήθηκε να επαναληφθεί το σκηνικό του 2008. Γράφαμε τότε: «Ζούμε, λοιπόν, σ’ ένα “αστυνομικό κράτος”, όπου “βασιλεύει ο τρόμος” και γίνεται “χημικός πόλεμος”, όπου “παραβιάζονται σωρηδόν τα ατομικά δικαιώματα”, όπου οι “δυνάμεις καταστολής εισβάλλουν σε στέκια με τρόπο που δεν έχει προηγούμενο ούτε στην κατοχή” (σ.σ. τη γερμανική εννοούσε, ουχί την “κατοχή των Εξαρχείων”), και η ρίψη δακρυγόνων στο προαύλιο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου είναι “εγκληματική πράξη”;» («Οι λέξεις και τα δόγματα» Καθημερινή 9.12.2009)
Το πιο εντυπωσιακό όμως όλων είναι μια αποστροφή του κειμένου που συνυπογράφουν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, και Μέρα 25, καταγγέλλοντας ότι η απαγόρευση των συναθροίσεων κατά το επόμενο τριήμερο «Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δικαιολογηθεί από λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας. Άλλωστε, οι φορείς του εργατικού και λαϊκού κινήματος έχουν αποδείξει στην πράξη ότι κινητοποιούνται λαμβάνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας» (16.11.2020).
Εμ, αν μπορούν να επιβάλλουν τέτοια πειθαρχία στην διάρκεια της καραντίνας, που προβλέπει πολύπλοκα πρωτόκολλα τήρησης των αποστάσεων κ.λπ. γιατί δεν μπόρεσαν τόσα χρόνια να προστατεύσουν τις διαδηλώσεις των από διάφορους μαυροντυμένους, κατά το ΚΚΕ, προβοκάτορες, που τα κάνουν ρημαδιό σε κάθε εκδήλωση που διοργανώνουν; Τι στην ευχή; Δεν απέκτησαν 45 χρόνια τώρα την εμπειρία αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων, και έμαθαν φέτος -σε έξι μήνες- να λαμβάνουν «όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας»; Δεν φοβούνται αυτοί «οι φορείς του εργατικού και λαϊκού κινήματος» μήπως οι μπάχαλοι, που παρεπιδημούν σε κάθε διαδήλωση, εκτός από το να καίνε αρχίσουν και να τούς φτύνουν;