Αν παρακολουθήσει κανείς τον δημόσιο διάλογο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών νομίζει ότι η συζήτηση αφορά τη νομοθέτηση του δικαιώματος των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων να τεκνοποιούν. Ομως το βασικό διακύβευμα δεν είναι τα αναφαίρετα αναπαραγωγικά δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, αλλά τα δικαιώματα των παιδιών τους. Τα παιδιά με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς ζουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, αλλά, αναιτιολόγητα, έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους συμμαθητές, τους φίλους και τα ξαδέλφια τους. Αν μπουν στο νοσοκομείο, δεν μπορεί να τα επισκεφθεί ο δεύτερος μπαμπάς. Αν πεθάνει η βιολογική τους μητέρα, ξεριζώνονται από το σπίτι τους γιατί η πολιτεία θεωρεί προτιμότερο να ζήσουν με μια μακρινή θεία που δεν έχουν δει ποτέ ή ακόμη και σε ένα ίδρυμα, παρά με τη δεύτερη, μη βιολογική, μαμά τους που τα φροντίζει καθημερινά, σε ένα οικείο περιβάλλον.
Εδώ κρύβεται και η αντίφαση στην επιχειρηματολογία κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Οι αντιρρήσεις εγείρονται εν ονόματι των παιδιών υποτίθεται, ενώ τελικά τα παιδιά πλήττονται από τη μη νομοθέτηση του γάμου. Πόσο παιδοκεντρική άραγε είναι μια θεώρηση στο όνομα της οποίας θυσιάζεις τα δικαιώματα έστω και ενός παιδιού;
Τα επιχειρήματα κατά της τεκνοθεσίας των ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγαριών είναι γνωστά: τα παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών στερούνται «φυσιολογικών προτύπων», γίνονται και αυτά ΛΟΑΤΚΙ+, δεν εντάσσονται στην κοινωνία ομαλά, υφίστανται bullying κ.ο.κ. Αναμασώνται καθημερινά στα ΜΜΕ από άσχετους με την παιδοψυχολογία ανθρώπους, χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση. Το Πανεπιστήμιο Cornell των ΗΠΑ έχει συγκεντρώσει 75 σχετικές μελέτες, που καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει καμία αρνητική επίπτωση σε παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς. Εκατοντάδες μελέτες που καταδεικνύουν ότι η ευημερία ενός παιδιού εξαρτάται κυρίως από την αγάπη που εισπράττει, τη σταθερότητα και την ηρεμία του σπιτικού του, τα ερεθίσματα, τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που του παρέχει η οικογένειά του, δηλαδή παραμέτρους που δεν συνδέονται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων. Αυτό υποστήριξαν εξάλλου και 55 Ελληνες πανεπιστημιακοί στον ευρύτερο χώρο της ψυχολογίας με παρέμβασή τους στις 2.12.23.
Κι όμως, στο εν γένει αρρύθμιστο πλαίσιο της γονεϊκότητας (υπό την έννοια ότι δεν περνάει κανείς εξετάσεις ή ψυχομετρικά τεστ και δεν χρειάζεται να πληροί προϋποθέσεις για να γίνει γονέας) μας λένε ότι ένας γονιός μπορεί να είναι ό,τι θέλει εκτός από ΛΟΑΤΚΙ+, καθώς τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα θεωρούμαστε εκ προοιμίου ακατάλληλα να μεγαλώσουμε ένα παιδί, αν όχι επικίνδυνα. Αυτό φυσικά δεν είναι το μόνο παράδειγμα στιγματισμού: μέχρι πριν από μόλις δύο χρόνια το αίμα διαχωριζόταν σε κατάλληλο και ακατάλληλο άνευ μικροβιολογικού ελέγχου, αυθαίρετα, βάσει του σεξουαλικού προσανατολισμού του δότη, ενώ μέχρι πριν από κάποια χρόνια η ομοφυλοφιλία αντιμετωπιζόταν από την Ιατρική και από την πολιτεία ως ψυχική νόσος.
Ο δημόσιος διάλογος επιβεβαιώνει αυτό που τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα γνωρίζουμε καλά: ότι όσα κι αν καταφέρουμε, όσο ζεστό σπιτικό και να φτιάξουμε, όσο καλοί, γενναιόδωροι άνθρωποι κι αν προσπαθήσουμε να γίνουμε, ποτέ δεν θα θεωρηθούμε ισάξιοι ενός στρέιτ cis ατόμου. Κι ότι επειδή δεν είμαστε ίδιοι, δεν αξίζουμε να γίνουμε ίσοι. Αυτό εξάλλου είναι και το σκεπτικό των αντιδρώντων: καθώς αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία ως «επιλογή/καπρίτσιο» ή «ανωμαλία/παρέκκλιση», τη θεωρούν ασύμβατη με τη γονεϊκότητα: Δεν μπορεί να ζεις τη ζωή σου όπως θες, και να θες και παιδί! Κι αν δεν γίνεται να πληρώσεις εσύ το τίμημα, ας το πληρώσει το παιδί σου. Με άλλα λόγια, αν το παιδί σου έχει λιγότερα δικαιώματα από τα υπόλοιπα, φταις εσύ και όχι η πολιτεία.
Είναι μια αντίληψη τόσο βαθιά ριζωμένη που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να νομοθετήσει ένα κουτσουρεμένο σύμφωνο συμβίωσης με ρητή εξαίρεση στο θέμα των παιδιών, εγκαταλείποντάς τα στο νομικό κενό.
Η παρούσα κυβέρνηση έχει δεσμευτεί πολλάκις ότι θα νομοθετήσει σχετικά, αλλά αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, ενόσω οικογένειες βρίσκονται σε κίνδυνο. Πολλοί κεντρώοι, φιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές συνεργαστήκαμε και στηρίζουμε την κυβέρνηση καθώς πιστεύουμε στην κοινωνική της πολιτική, στη μεταρρυθμιστική της δυναμική και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, αλλά αυτός δεν γίνεται να είναι α λα καρτ. Αλλωστε, η ιδρυτική διακήρυξη της Ν.Δ. το 1974 αναφέρει ότι «η Νέα Δημοκρατία είναι η κίνηση που επιλέγει και συντηρεί από την παράδοση μόνον όσα ο χρόνος απέδειξε σωστά και χρήσιμα, και προχωρεί διαρκώς με μεγάλα, τολμηρά αλλά και ασφαλή βήματα στις νέες διαρκώς εξελισσόμενες συνθήκες», καθώς και ότι «θα θεωρεί πάντα όλους τους Ελληνες όχι μόνο ίσους απέναντι των νόμων, αλλά και με ίσα δικαιώματα απέναντι των βιοτικών ευκαιριών και των δυνατοτήτων που διανοίγει ο πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός βίος». Η κυβέρνηση οφείλει να ικανοποιήσει άμεσα το δίκαιο αίτημα για ισονομία και ισότητα όλων των πολιτών σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Οποιαδήποτε νομοθετική έκπτωση στο θέμα της τεκνοθεσίας θα έπληττε ανεπανόρθωτα το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα του παιδιού στη χώρα μας.
*Ο κ. Νικόλας Γιατρομανωλάκης είναι πολιτικός επιστήμων, τ. υφυπουργός Πολιτισμού.