Συνέπεσα με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για σχεδόν τρία χρόνια στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και σε πολλαπλές διμερείς συναντήσεις κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων μνημονίων καθώς και του PSI. Στην αρχή της μακρόχρονης θητείας του ως υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας έδειξε ένα πρόσωπο ευρωπαϊκό και σίγουρα λιγότερο σκληρό από την τότε καγκελάριο Μέρκελ. Οταν ξεκίνησαν οι «δυσλειτουργίες» του πρώτου μνημονίου, αυτοί οι ρόλοι αντιστράφηκαν.
Πιστεύοντας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στηριζόμενος στην καλή κατάσταση της γερμανικής οικονομίας, λόγω των μεταρρυθμίσεων της εποχής Σρέντερ, της φθηνής ρωσικής ενέργειας και της άφθονης ρευστότητας που απολάμβανε τότε η Γερμανία, προσπάθησε να προωθήσει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προς μια κατεύθυνση που πίστευε αυτός. Και όπως αποδεικνυόταν τακτικά, τα δικά του πιστεύω μετουσιώνονταν και σε ευρωπαϊκές πολιτικές. Προσπάθησε να επιβάλει τη δική του «ορθοδοξία», η οποία συνεπαγόταν και μια μεγαλύτερη ομοιογένεια των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
Σε μια τέτοια νομισματική Ενωση πίστευε, μετά κάποιο σημείο, πως δεν χωρούσε η Ελλάδα. Το 2011 στο Βρότσλαβ της Πολωνίας μάς το είπε καθαρά – στον τότε υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο και σε εμένα. Η αντίσταση σε μια τέτοια προοπτική είχε βαρύ κοινωνικό και οικονομικό κόστος για την Ελλάδα και τεράστιο πολιτικό κόστος για όσους ανέλαβαν την ευθύνη της απόφασης.
Η χώρα στάθηκε όμως όρθια και σήμερα απολαμβάνουμε τις θετικές συνέπειες αυτής της κερδισμένης μάχης. Με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν ήμασταν πάντα σε αντίθετα στρατόπεδα κατά τη διάρκεια της κρίσης. Παράδειγμα, η συμμαχία που κάναμε μαζί του προκειμένου να γίνει η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όταν άλλες μεγάλες χώρες και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αντιδρούσαν σε αυτή την προοπτική. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι και τα εξαιρετικά σημερινά ποιοτικά χαρακτηριστικά του ελληνικού δημόσιου χρέους, που το καθιστούν βιώσιμο.
Κάτι που με εντυπωσίαζε στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν η γενναιότητα με την οποία αντιμετώπιζε την αναπηρία του. Είχε τεράστια αποθέματα υπομονής και επιμονής και παρέμενε σε εγρήγορση σε όλες τις συνεδριάσεις του Eurogroup, ακόμη και τις ολονύκτιες, εκτός από μία φορά που μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο των Βρυξελλών.
Θέλω να πιστεύω πως στα πιο πρόσφατα χρόνια, αν και δεν το αναγνώρισε δημόσια, πρέπει να είχε καταλάβει το λάθος του για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
* Ο κ. Γιώργος Ζανιάς είναι ομότιμος καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, πρώην υπουργός Οικονομικών.