Οσοι τυχαίνει να συνομιλούν με τον πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή, έχουν σαφή εικόνα, τουλάχιστον, για ένα από τα σενάρια που τον αφορούν και συγκεκριμένα γι’ αυτό που τον θέλει να είναι υποψήφιος διάδοχος του κ. Κάρολου Παπούλια στην Ηρώδου Αττικού. Εν αντιθέσει με την τακτική να μην αποκαλύπτει, συχνά, τις σκέψεις του σε συνομιλητές του, για το συγκεκριμένο θέμα είναι απολύτως αρνητικός. «Ο Κώστας Καραμανλής δεν ενδιαφέρεται και το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας… δεν είναι ένα αξίωμα που τον έλκει», είναι η χαρακτηριστική φράση που χρησιμοποίησε ο κ. Ευ. Αντώναρος, όταν την προηγούμενη εβδομάδα κατέφυγε σε διαδοχικές συνεντεύξεις με στόχο να… «καταπνίξει» τα σενάρια που ήθελαν τον κ. Καραμανλή υποψήφιο για την Προεδρία.
H κίνηση Αντώναρου δεν ήταν τυχαία. Στο περιβάλλον του κ. Καραμανλή πέραν των… καλοπροαίρετων που, απλώς, εξέφραζαν δημοσίως τη στήριξή τους στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, διέκριναν και τον κίνδυνο των υποβολιμαίων σεναρίων με στόχο να εγκλωβιστεί ο κ. Καραμανλής σ’ ένα σενάριο, την υλοποίηση του οποίου διόλου επιθυμεί. «Ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας ζωντανός και ενεργός άνθρωπος» πρόσθεσε στον κύκλο των ίδιων συνεντεύξεων ο κ. Αντώναρος, προκαλώντας νέα σενάρια ως προς τις προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού, ενώ συνέστησε σε όσους τον προτείνουν για την Προεδρία να τον… ρωτούν πρώτα.
«Ο Καραμανλής είναι πολύ πιο χρήσιμος ως απλός βουλευτής παρά στη διακοσμητική θέση του Προέδρου» σημειώνουν στελέχη που θεωρείται ότι ανήκουν στον πυρήνα των υποστηρικτών του πρώην πρωθυπουργού, εξηγώντας έτσι και την άρνησή του έναντι του ενδεχομένου να βρεθεί στο Προεδρικό Μέγαρο. Θα μπορούσε αυτή η στάση να είναι διαφορετική αν, επί παραδείγματι, ο πρόεδρος εκλεγόταν από τον λαό και είχε αρμοδιότητες; Πρόκειται για ένα καθαρά υποθετικό ερώτημα που είναι δύσκολο να απαντηθεί.
Επί του παρόντος, πάντως, ο κ. Καραμανλής φέρεται ότι επιλέγει συνειδητά τον ρόλο του… βουλευτή που στηρίζει την κυβερνητική προσπάθεια. Παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις του, ο πρώην πρωθυπουργός επιμένει ότι η επιβίωση της κυβέρνησης του κ. Σαμαρά συνιστά προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση της χώρας.
Ο ίδιος, ωστόσο, αντιμετωπίζει με επιφύλαξη τον μονόδρομο της απόλυτης ταύτισης με το Βερολίνο, ίσως και εξαιτίας του ότι -αν και φύσει και θέσει ευρωπαϊστής, ουδέποτε είχε, ακόμη και ως πρωθυπουργός, ιδιαίτερες σχέσεις με τον γερμανικό παράγοντα. Συνεργάτες του ακόμη θυμούνται την αίσθηση… απόστασης που υπήρξε κατά την τότε επίσκεψη της Αγκελα Μέρκελ στην Αθήνα και το μάλλον τυπικό κλίμα με το Βερολίνο.
Ο κ. Καραμανλής, για παράδειγμα, θεωρεί αντιπαραγωγική την προσπάθεια επιβολής ενός «γερμανικού προτύπου» στον τρόπο διακυβέρνησης και λειτουργίας της οικονομίας και κοινωνίας. Αν και υπογραμμίζει προς όλους ότι ο μόνος δρόμος είναι προς την Ευρώπη, εκτιμά ότι αυτή η πορεία θα πρέπει να έχει κοινωνικά στοιχεία και να λαμβάνει περισσότερο υπόψη της τόσο τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας όσο και την ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων.