Πριν από τις εκλογές, ο Αλ. Τσίπρας ήταν ο ασυμβίβαστος αρχηγός των «ατάκτων». Ο Π. Λαφαζάνης ήταν ο σκληροπυρηνικός της Κουμουνδούρου. Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν η επαναστατημένη βουλευτής. Μετά τις εκλογές, ο Αλ. Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός που κρατάει πένα Mont Blanc ενώ δίνει συνέντευξη. Ο Π. Λαφαζάνης είναι ο υπουργός, που στην παρέλαση κρατάει το τέμπο στο εμβατήριο. Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η πρόεδρος, που βλέπει τον εαυτό της όλη μέρα στο κανάλι της Βουλής.
Η εξουσία, βλέπετε, είναι γλυκιά, ακόμη και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς οι παρθένοι, αριστεροί οργανισμοί αποδεικνύονται ευάλωτοι στην αβάσταχτη γοητεία της, τον «λιτό βίο», που κήρυξε τις πρώτες του μέρες ως υπουργός ο Γ. Βαρουφάκης, τώρα τον συνεχίζει ο αναπληρωτής υπουργός Υποδομών Χ. Σπίρτζης, κρεμώντας στον τοίχο του γραφείου του τον πρώτο στην ιστορία της Αριστεράς ποπ-αρτ πίνακα του Αρη Βελουχιώτη.
Στο ενδιάμεσο, αλλόκοτες καταστάσεις εκτυλίσσονται στα γραφεία των υπουργών και στις αίθουσες της Βουλής. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον «αναρχικό» βουλευτή απ’ την Καστοριά, Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, που μόλις έγινε πρόεδρος μιας Επιτροπής στη Βουλή τον τσάκωσε ο δακτυλογράφος των πρακτικών να λέει «Σας παρακαλώ! Σεβαστείτε την αίθουσα και τον κύριο υπουργό!»;
Κούρσες και φρουρά
Ηταν το δεύτερο κρούσμα αρχομανίας του Καστορινού επαναστάτη. Νωρίτερα κι εκείνος και ο Κ. Λαπαβίτσας, που φλερτάρει ανερυθρίαστα με τα κομμουνιστικά ιδανικά, είχαν ξεσηκωθεί όταν πήγαν να τους κόψουν τις καπιταλιστικές βόλτες με τις βουλευτικές τους κούρσες. Με τους δυο τους μπροστάρηδες, ξεσηκώθηκαν και οι άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να μην τους εγκαταλείψει ούτε η αστυνομική τους φρουρά, ούτε και το τετράτροχο – δώρο απ’ το κράτος. Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει όταν η αναρχία δέχεται το ύπουλο χτύπημα της εξουσίας: καθώς τα αμπέχονα καταχωνιάζονται, η αριστερή στρατιά αποκτά εσάνς Μεγάρου Μαξίμου. Οπως θα περίμενε κανείς, ο Γιάνης Βαρουφάκης έδωσε πρώτος το τέμπο της αλλαγής, με εκείνη την αξέχαστη συνέντευξη στο Paris Match.
Στο ίδιο μήκος αριστοκρατικού κύματος, η Ρένα Δούρου στέλνει προσκλήσεις με φωτογραφίες οπλαρχηγών για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, περίπου σαν να είναι η οικοδέσποινα της εθνικής μας χοροεσπερίδας. Και στον ελεύθερο χρόνο της, περιοδεύει στο πανεπιστήμιο Πρίνστον και εξομολογείται πώς ξεπέρασε το τεράστιο δίλημμα που την ταλάνιζε από τη μέρα που ανέλαβε ρόλο στην Περιφέρεια.
Το δίλημμα της κ. Δούρου δεν ήταν «ευρώ ή δραχμή», ούτε και «μέσα ή έξω απ’ την Ευρώπη;». Ηταν το φρικτό «bitch ή bimbo;», που τη βασάνισε μέχρι να μπορέσει να αποφασίσει τι προφίλ ταιριάζει στη νέα της θέση.
Αλλά ποιος μπορεί να ψέξει την περιφερειάρχη, που υπέκυψε τόσο εύκολα στην απατηλή γοητεία της ματαιοδοξίας; Ο,τι κι αν έκανε μοιάζει με σταγόνα στη γαλάζια λίμνη της διασημότητας, όπου κολυμπά τελευταία η πρόεδρος της Βουλής. Αυτό μπορεί να σας το επιβεβαιώσει κάθε τυχερός συλλέκτης που έχει εξασφαλίσει το τρέχον τεύχος του περιοδικού «Βουλή και Ευρωβουλή», στο οποίο περιέχονται 47 διαφορετικές φωτογραφίες της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αλλά και κάθε θεατής του καναλιού της Βουλής, που τελευταία είναι για την πρόεδρο ό,τι ο «Ριζοσπάστης» για το ΚΚΕ.
Βλέπετε, στο παράλληλο αριστερό σύμπαν κανείς δεν φαντάζεται τι άλλο μπορεί να μας συμβεί, στο μέλλον…