H ιστορία είναι πραγματική. Η μακιγιέζ του καναλιού καθόταν στο πόστο της, περιμένοντας τους καλεσμένους για την επόμενη εκπομπή. Απ’ την τηλεόραση ο ρεπόρτερ ξεκίνησε ν’ ανακοινώνει τα νέα πρόσωπα της κυβέρνησης. Είχε γίνει μόλις ανασχηματισμός. Η μακιγιέζ άκουγε προσεκτικά, αλλά σε κάθε όνομα έδειχνε όλο και πιο έκπληκτη. Ωσπου στο τέλος, λίγο πριν τελειώσει η εκφώνηση των ονομάτων, ξέσπασε: «Καλέ αυτοί είναι οι “νέοι υπουργοί”; Αυτούς εγώ τους ξέρω όλους. Τους έχω βάψει σας λέω!».
Είναι η παράξενη σχέση τηλεόρασης και πολιτικής. Μπορεί οι τελευταίας εσοδείας τηλεπερσόνες, όπως ο Γ. Κατρούγκαλος με το μαντιλάκι του, ο Αλ. Φλαμπουράρης με τον φραπέ του ή ο Ν. Φίλης με τις μακαρονάδες του, να ανακάλυψαν εσχάτως πως ο δρόμος προς την υπουργική καρέκλα περνάει αναγκαστικά απ’ το στούντιο, αλλά το μονοπάτι δεν το ξεχορτάριασαν εκείνοι. Είκοσι πέντε χρόνια νωρίτερα, στις χρυσές εποχές της τηλε-πασοκειάδας, ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος έκανε τον τηλεθεατή να ανεβάζει το volume αποκαλώντας «τσούγδω» την Ελλη Στάη και «μπουρτζόβλαχο» τον παλαιό πρόεδρο του Ειδικού Δικαστηρίου Β. Κόκκινο. Λίγο αργότερα, ο Κίμων Κουλούρης, που τότε ακόμη ήταν υπουργός και όχι πορτιέρης στο πράσινο χρονοντούλαπο, διαγκωνιζόταν στα στούντιο με τον Γ. Γιακουμάτο για το ποιος απ’ τους δύο θα πρωτοχτυπήσει την ακρίβεια στις λαϊκές αγορές. Βλέπετε, μπορεί ο αξέχαστος Γ. Κατσιφάρας να έλεγε πως «ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας θα μας ήξερε χωρίς τον Παπανδρέου», αλλά η φυσική προσθήκη στην πρόταση ήταν «… και χωρίς τα κανάλια». Γιατί κάθε κυβέρνηση έχει τους υπουργούς της. Και όλοι μαζί έχουν τα στούντιο για αποκούμπι. Αν σήμερα είναι οι πρωινές εκπομπές αυτές που δίνουν τον τόνο στο πολιτικό παιχνίδι, οι κανόνες μπήκαν πολύ παλιότερα. Ηδη απ’ το μιλένιουμ, που το σημιτικό σύμπαν εκσυγχρονιζόταν, οι πολιτικοί καλούνταν στις εκπομπές ανά… δυάδες: αν στη μία άκρη του στούντιο έβλεπες την Ντ. Μπακογιάννη, στην άλλη θα ήταν ο Ευ. Βενιζέλος. Αν εμφανιζόταν στο στούντιο ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, στο μακιγιάζ θα ετοιμαζόταν και ο Δ. Ρέππας. Η τηλεοπτική χημεία ήταν εγγύηση για την καλή τηλεοπτική (και κατά συνέπεια εκλογική) πορεία και των δυο τους. Και έτσι ο μόνος που από τότε βίωνε την απόλυτη τηλεοπτική μοναξιά, ήταν ο Θ. Πάγκαλος. Μετά τις πρώτες μάχες, κανείς δεν ήθελε να κληθεί στο στούντιο μαζί του. Το παγκαλικό εκτόπισμα ήταν πάντοτε αβάσταχτο για κάθε αντίπαλο.
Ισως αν συνέπιπτε η πολιτική τους νιότη, ικανός μονομάχος να αποδεικνυόταν ο Αδ. Γεωργιάδης. Ο άνθρωπος που απέδειξε πως οι άπειρες τηλεοπτικές εμφανίσεις μπορούν να σε φτάσουν απ’ το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη ώς την καρέκλα του υπουργού Υγείας. Στην τηλεοπτική πιάτσα, μάλιστα, αποτελεί κοινό μυστικό πως η Μισέλ Ασημακοπούλου, που τώρα καλείται συχνότατα στα κανάλια, έκανε το ντεμπούτο της χάρη στις δικές του συστάσεις: ήταν αρκετό που έλεγε ο Αδ. Γεωργιάδης «αυτή να φέρετε. Είναι… χειρότερη κι από μένα!». Γιατί, βλέπετε, το τηλεοπτικό προϊόν μπαγιατεύει γρήγορα. Και οι «κλείστρες» των καναλιών πάντα ψάχνουν για νέα ταλέντα. Σαν κι αυτά που φύτρωσαν εσχάτως στο συριζαϊκό τηλε-μποστάνι.
Μόνο που μετά τις πρώτες θριαμβικές εμφανίσεις, η νέα, αριστερή ποικιλία έβγαλε προβλήματα. Το τελευταίο τρεντ στη συριζαϊκή τηλε-κουλτούρα είναι η καταγγελία του καναλιού: οι Συριζαίοι καλεσμένοι βγαίνουν και ξαναβγαίνουν στις εκπομπές καταγγέλλοντας αυτούς που τους κάλεσαν, γιατί το κανάλι τους είναι διαπλεκόμενο! Το έχει κάνει επανειλημμένα και ο Γ. Κατρούγκαλος, και ο Ν. Φίλης, και ο Δ. Παπαδημούλης. Το «και τότε γιατί έρχεστε;» απ’ την πλευρά των δημοσιογράφων μοιάζει μάλλον περιττό ως ερώτηση. Ολοι ξέρουν πως, αν πέσει μαύρο στην οθόνη, ο υπουργός στις επόμενες εκλογές θα βρεθεί να ιδιωτεύει.