Κανονικά, θα έπρεπε να τους παραχωρηθεί ένα μικρό δωμάτιο κάπου στην Κουμουνδούρου. Η ομάδα απεξάρτησης πρώην φίλων του Αλ. Τσίπρα όσο πάει και μεγαλώνει. Αυτές τις μέρες, οι παλιοί που έφυγαν πρώτοι, θα πρέπει να υποδέχτηκαν εγκάρδια τον διαγραφέντα Διόσκουρο του πρωθυπουργού, τον Γ. Σακελλαρίδη. Στο «με λένε Γαβριήλ και είμαι καλά», ο πρώτος προδομένος φίλος του Αλ. Τσίπρα, ο Γ. Μηλιός, σίγουρα θα κούνησε τη λευκασμένη κεφαλή του συγκαταβατικά. Για το ξάσπρισμα, βλέπετε, δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο πρωθυπουργός. Χρόνια πριν τον είχε μαθητή στο Πολυτεχνείο. Τον βοήθησε να κάνει το μεταπτυχιακό του, τον περπάτησε στα μονοπάτια του μαρξισμού. Κι ύστερα ο μαθητής έγινε πρωθυπουργός και ο Γ. Μηλιός γνώρισε τη μοίρα της στυμμένης λεμονόκουπας: αντί γι’ αυτόν, προτιμήθηκε το ζουμερό λεμόνι εισαγωγής Γ. Βαρουφάκης. Αλλά, πάλι, η αγαπημένη έκφραση του καθηγητή είναι το «omnia sunt communia» – «Ολα είναι κοινά». Κι έτσι, οι λοιπές τσιπρικές λεμονόκουπες σύντομα θα έβρισκαν κοινά μαζί του.
Τον Αύγουστο, που τις λεμονιές τις τρώει η ζέστη, εγκατέλειψε οικειοθελώς το δέντρο του ΣΥΡΙΖΑ ο κουμπάρος του Αλ. Τσίπρα, ο Αν. Καρίτζης. Τον Σεπτέμβριο εξωπετάχθηκε η πολυαγαπημένη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κι ύστερα, ο «κολλητός» απ’ τη Νεολαία, ο Τ. Κορωνάκης: έβγαιναν στα μπαρ, πήγαιναν για κάμπινγκ, έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση – περίπου σαν τον Μπάτμαν και τον Ρόμπιν, τους δύο αγαπημένους ήρωες του Τ. Κορωνάκη. Ποιος να το έλεγε πως ο Μπάτμαν θα εξελιχθεί σε μνημονιακό Πιγκουίνο;
Αν πράγματι υπήρχε το δωμάτιο απεξάρτησης στην Κουμουνδούρου, οι τοίχοι του θα είχαν γίνει σαν το Τείχος των Δακρύων απ’ τους στεναγμούς. Ο τελευταίος της ομάδας, ο Γ. Σακελλαρίδης, ακόμη παλεύει με το «ήμουν φίλος του Αλ. Τσίπρα και είμαι καλά». Οι υπόλοιποι θα πρέπει ήδη να προσεύχονται στον θεό της αριστεράς. Για να βρουν το θάρρος να αλλάξουν αυτά που μπορούν (δηλαδή φίλους), τη δύναμη να υπομείνουν αυτά που δεν μπορούν (δηλαδή τα μνημόνια) και, κυρίως, τη σοφία να καταλαβαίνουν τη διαφορά του παλιού απ’ τον νέο Αλ. Τσίπρα.