«Περάσαμε δύσκολα. Στο τέλος δεν αντέξαμε, αλλάξαμε σχολείο». Η Ελένη Σ. είναι μητέρα ενός αγοριού, σήμερα μαθητή λυκείου. Επικοινώνησε με την «Κ» με αφορμή το ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της Κυριακής (21/11), στο οποίο καταγράφαμε την υπόθεση κατατρομοκράτησης ενός ολόκληρου σχολείου στην Αθήνα από μια συμμορία παιδιών. Κλοπές, ξυλοδαρμούς, απειλές, προπηλακισμούς, απ’ όλα είχε η ημερήσια διάταξη. Μαζί, δημοσιοποιήσαμε τη δραματική μαρτυρία μητέρας μαθητών του σχολείου, που ζούσαν καθημερινά έναν εφιάλτη. Πρόσφατα τα παιδιά της δέχθηκαν επίθεση στο προαύλιο μπροστά σε καθηγητές. «Η δράση τους είναι γνωστή εδώ και χρόνια», λέει σήμερα στην «Κ» η Ελένη Σ. «Εγώ ήμουν αυτή που έκανε την πρώτη επίσημη καταγγελία».
Μια μητέρα αποκαλύπτει ότι η συμμορία μαθητών σε σχολείο της Αθήνας είχε αφεθεί ανενόχλητη επί χρόνια, με τους ιθύνοντες να σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Η μαρτυρία της φωτίζει με δραματικό τρόπο την υπόθεση, αποκαλύπτοντας ότι η συμμορία είχε αφεθεί ανενόχλητη επί χρόνια να αλωνίζει, με τους ιθύνοντες να σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Από την Α΄ Γυμνασίου της είχε πει ότι υπήρχαν παιδιά στο σχολείο που κυκλοφορούσαν με στιλέτο. «Στην αρχή δεν το είχα πιστέψει. Φαντάστηκα ότι το έλεγαν από μαγκιά». Ηταν στο τέλος της Β΄ Γυμνασίου όταν το παιδί μπήκε στο στόχαστρο της συμμορίας. Επέστρεφε έντρομο στο σπίτι. Από τη διεύθυνση υποσχέθηκαν τότε στην Ελένη ότι το θέμα θα διευθετούνταν από την αρχή της νέας σχολικής χρονιάς.
Τον Σεπτέμβριο του ’19 επιτέθηκαν σε ένα φίλο του και του έκλεψαν το κινητό. «Τον Νοέμβριο ήρθε η σειρά του γιου μου. Αρχισαν να τον φοβερίζουν και να τον παρενοχλούν καθημερινά. Τον απειλούσαν ότι θα τον πλακώσουν στο ξύλο εάν τυχόν τον έβλεπαν να μιλάει με καθηγητή. Αρχισε να φεύγει τρέχοντας από το σχολείο για να μην τον δείρουν. Του διαμήνυαν ότι τον έψαχναν στο μετρό να τον πλακώσουν. Κάναμε αγώνα για να μη φάει ξύλο ο γιος μας», προσθέτει η Ελένη Κ., κάνοντας μια παύση, σαν να συνειδητοποίησε μόλις τι είχε πει. «Τελικά δεν έφαγε, αλλά ο τρόμος που έζησε, η διαρκής απειλή, ίσως ήταν χειρότερη. Φοβόταν να πηγαινοέρχεται στο σχολείο, δεν τολμούσε να μιλήσει σε κάποιον μην τον δουν». Μια μέρα της είπε ότι είδε ότι ο μπροστινός του στην τάξη, μέλος της συμμορίας, έφερε ένα αιχμηρό αντικείμενο. Η Ελένη ξαναέκρουσε το καμπανάκι στους ιθύνοντες. Γνώριζε ότι δεν ήταν μόνο το παιδί της, έρχονταν πολλά παιδιά με μώλωπες στο σχολείο. Σε ένα κορίτσι είχαν κλέψει τέσσερα κινητά από την αρχή της χρονιάς. Και ήταν μόλις Νοέμβριος. «Μολονότι ανέφερα ότι υπάρχουν ενδείξεις και για οπλοφορία, μου είπαν ότι το νομοθετικό πλαίσιο επιτρέπει μόνο διήμερες αποβολές και ότι δεν επιτρέπεται να ψάχνουν τις τσάντες των παιδιών». Η Ελένη έμεινε να αναρωτιέται τι σημαίνει όταν λέμε σε ένα παιδί «βγες και μίλα». Να μιλήσει για να το ακούσει ποιος; Oταν η Ελένη επέμεινε για ανάληψη δράσης από το σχολείο για τα φαινόμενα παραβατικότητας, η αντίδραση ήταν πιο σθεναρή. «Aκουσα τη φράση “εντάξει, δεν τρομοκρατούνται όλα τα παιδιά”». Ποια τρομοκρατούνται; Μόνο τα αδύναμα; Τι εννοούσαν άραγε;
Στην αστυνομία
Χωρίς τη στήριξη του σχολείου ούτε και του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων («κανείς δεν θέλει να επαναστατήσει για το παιδί κάποιου άλλου»), αποφάσισε να προχωρήσει μεμονωμένα στην αναφορά στην αστυνομία. Κατέθεσε ό,τι ήξερε. Και ταυτόχρονα τον Σεπτέμβριο του ’20, «φοβισμένοι για την ασφάλεια του γιου μας και απογοητευμένοι από τη στάση του σχολείου, αναγκαστήκαμε να τον αλλάξουμε σχολικό περιβάλλον».
Η παρέα των νταήδων μεγάλωσε και μετέφερε τη δράση της στο λύκειο με τα γνωστά αποτελέσματα. Την περασμένη Παρασκευή, σε συνέλευση καθηγητών και γονιών, με ακριβώς αυτό το θέμα, αποφασίστηκε η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος για δύο από τα μέλη της συμμορίας.
