Είναι κάποιες ειδήσεις που τα μυαλό αρνείται να τις χωρέσει… Πέθανε ο Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Ο καρκίνος νίκησε τον μαχητή του ταέ κβον ντό. Ήταν μόλις 42 ετών. Ένας θάνατος που μοιάζει με κραυγή. Όπως αυτή που φώναξε στο Σίδνεϊ όταν έσπασε πάνω στον αγώνα το πόδι του. Το μυαλό εξακολουθεί να λέει «αποκλείεται» αλλά η πραγματικότητα βρίσκεται μπροστά σου γραμμένη σε «πηχυαίους τίτλους».
Το μυαλό προτιμάει να «ταξιδέψει» στα τατάμι εκεί που ο «ασημένιος» ολυμπιονίκης έγραψε τη δικιά του ιστορία. Εκεί που κατέκτησε τα δύο ολυμπιακά μετάλλια. Αυτά τα δύο μετάλλια που στην, αποχαιρετιστήρια ανάρτησή του, ζήτησε να βγουν σε δημοπρασία και τα χρήματα να δοθούν σε παιδικές δομές. Ακόμα και από εκεί που βρίσκεται μοιάζει σα να στέλνει ακόμη ένα μήνυμα. Ακόμη μία κραυγή. Μόνο που ο «Μεγάλος Αλέξανδρος» του ταέ κβον ντό βρίσκεται πλέον πολύ μακριά…
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1979. Όπως είχε δηλώσει στην «Καθημερινή», γεννήθηκε «μέσα στα τατάμι». Γιος ενός σπουδαίου αθλητή της εποχής, του Γιώργου Νικολαΐδη, άρχισε να ασχολείται με το ταέ κβον ντό από την ηλικία των τριών ετών. Ο πατέρας του ήθελε να τον δει πρωταθλητή και από την παιδική ηλικία του βρέθηκε να προπονείται σε ρυθμούς ολυμπιονικών. Όταν τα άλλα παιδιά έκαναν τρεις προπονήσεις αυτός έκανε πέντε. Ήταν ο πρώτος που πήγαινε στο γυμναστήριο και ο τελευταίος που έφευγε.
Στην ηλικία των 11 ετών ήρθαν οι πρώτοι επίσημοι αγώνες. Οι φίλοι του ταέ κβον ντό θυμούνται ένα ψηλό αδύνατο αγόρι στο Εθνικό Στάδιο της Μίκρας να είναι απαρηγόρητο από την ήττα. Τα χρόνια περνάνε και ο Αλέξανδρος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον αθλητισμό και την εφηβική ζωή. Η είσοδός του στην εθνική ομάδα, σε ηλικία 15 ετών, θα φέρει στη ζωή του τον καταξιωμένο προπονητή και καλό φίλο του πατέρα του, τον Κώστα Τζιδημόπουλο. Πολλές φορές στα αποδυτήρια τον είχαμε ακούσει να τον αποκαλεί εκτός από «δάσκαλο» και «θείο». Η χημεία τους ήταν εντυπωσιακή. Μία χημεία που θα φέρει πολλές διακρίσεις.
«Μαμά έσπασε»
Από την ηλικία των 16 ετών θα αρχίσουν να έρχονται τα πρώτα μετάλλια. Πρωταθλητής Ευρώπης στους έφηβους και ύστερα πρωταθλητής κόσμου. Όταν φόρεσε το χρυσό μετάλλιο από το παγκόσμιο του 1996, κατάλαβε, όπως μας έχει πει, ότι βρίσκεται «στο σωστό μονοπάτι». Επόμενος στόχος η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και το καταφέρνει. Λίγες ημέρες μετά όμως, σε ένα ατύχημα, σπάει το πόδι του. Ακόμα και με τον γύψο προσπαθούσε να κάνει ασκήσεις για να διατηρήσει τη φόρμα του.
Σίδνεϊ. Ολυμπιακοί Αγώνες. Η τηλεόραση δείχνει ταέ κβον ντό. Ξαφνικά ένα «κρακ» και μία φωνή που σκεπάζει τον θόρυβο του σταδίου, «Έσπασε, μαμά έσπασε». Όσα χρόνια και να περάσουν κανένας φίλος του αθλήματος δεν θα ξεχάσει αυτή την κραυγή. Αυτή η κραυγή ταξίδεψε από το Σίδνεϊ και έφτασε μέχρι εκεί. Ξύπνησε τη γιαγιά του και τους φίλους του. Όλους αυτούς που τον στήριξαν για να ξαναγυρίσει, ύστερα από τα χειρουργεία, στα τατάμι.
Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες όμως είχαν προγραμματιστεί να γίνουν στην Αθήνα και αυτό αποτελούσε μεγάλη πρόκληση. «Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γίνονταν Ολυμπιακοί στην Ελλάδα και εγώ δεν θα αγωνιζόμουν», είχε πει στην «Καθημερινή».
Και φτάνει η ημέρα του αγώνα. Τα πανέμορφο Στάδιο του Ταέ κβον ντό, στο Φάληρο, είναι γεμάτο με ελληνικές σημαίες. Ο Αλέξανδρος είχε, ήδη, φτιάξει το δικό του κοινό. Στον τελικό των +80 κ. ήρθε δεύτερος. Δεν ήθελε να βγει να πάρει το μετάλλιο. Η απογοήτευσή του ήταν τεράστια. Είχε μπει στα τατάμι για να ακούσει τον εθνικό ύμνο και το ασημένιο δεν το ήθελε. Χρειάστηκε η παρέμβαση της μητέρας του για να βγει και να πάει στο βάθρο. Όταν μας έκανε δηλώσεις δεν χαμογελούσε. Όπως δεν χαμογέλασε και σε κανένα φωτογραφικό «κλικ». «Για μεγάλο διάστημα έβλεπα αυτόν τον αγώνα στον ύπνο μου. Όταν δεν πήρα κάποιους πόντους έχασα την ψυχραιμία μου και ο αντίπαλος επωφελήθηκε», θα πει αρκετά χρόνια μετά.
Επόμενος στόχος οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου. Ακόμα και για το αυτοκίνητό του επέλεξε η πινακίδα να γράφει 2008. Για να μη ξεχνάει τον στόχο. Την ίδια χρονιά αναδείχθηκε και πρωταθλητής Ευρώπης. Στα τατάμι της Κίνας ανέβηκε με ωριμότητα. Ο τελικός ήταν ένας αγώνας – διαφήμιση για το άθλημα. Ο Αλέξανδρος αγωνίστηκε πολύ καλά αλλά και πάλι ήρθε δεύτερος. Πολλοί είπαν τότε ότι ήταν αδικία και έγινε «σφαγή». Στα αποδυτήρια, ο Αλέξανδρος παραλίγο να εκτονώσει τα νεύρα του και να σπάσει ότι βρήκε μπροστά του αλλά αυτή τη φορά αποφάσισε να βγει με χαμόγελο. Για να έχει και μία φωτογραφία που να χαμογελάει και να μην τον πειράζουν οι φίλοι του.
Το 2010 θα προσθέσει στη συλλογή του και ένα χάλκινο μετάλλιο από ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Επόμενος στόχος οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου. Η επιλογή του από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή για σημαιοφόρο θα αποτελέσει για αυτόν ίσως, την πιο σημαντική του διάκριση. Μπήκε στο στάδιο γεμάτος υπερηφάνεια αλλά στα τατάμι δεν θύμιζε σε τίποτα τον αθλητή των προηγούμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Οι πολλοί τραυματισμοί είχαν αφήσει ίχνη ανεξίτηλα στο σώμα του.
Δεν ανέβηκε στο βάθρο και γύρισε στην Ελλάδα χωρίς διάκριση. Η ψυχή του πρωταθλητή όμως δεν του επέτρεπε να αποχωρήσει από αυτό που αγαπούσε από τριών ετών παιδί ηττημένος. Προπονήθηκε, έσφιξε τα δόντια του στους πόνους και το 2013 πήρε μέρος στους Μεσογειακούς Αγώνες της Σμύρνης. Φόρεσε στον λαιμό του το ασημένιο μετάλλιο και αποχώρησε από τον πρωταθλητισμό με μία διάκριση.
Τα τελευταία χρόνια του πρωταθλητισμού έλεγε ότι όταν θα σταματήσει θα ασχοληθεί με την προπονητική. Σταδιακά ενεπλάκη με τα κοινά, κάτι που δίχασε τους χιλιάδες φανατικούς θαυμαστές του. Ο ίδιος είχε επιλέξει να αγωνιστεί και να κάνει πρωταθλητισμό σε άλλο… μετερίζι. Η ζωή όμως είχε διαφορετικά σχέδια για αυτόν…
Ο θάνατος του αντήχησε σαν κραυγή σε όλη την Ελλάδα. Όπως πριν από 22 χρόνια είχε αντηχήσει το «έσπασε, μαμά έσπασε». Μόνο που αυτή τη φορά το «σπάσιμο» δεν μπορεί να γίνει καλά με μία σειρά από χειρουργεία…