Oλοι γνωρίζαμε πως το χρώμα που αγαπούσε ήταν το πράσινο και το άνθος που προτιμούσε το τριφύλλι, αν κι έκρυβε, αυτός, γέννημα-θρέμμα του Παγκρατίου, επιμελώς τα παναθηναϊκά του αισθήματα, επιτρέποντας μία φορά μόνο να τα εκδηλώσει: στον αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Ερυθρό Αστέρα, στον δρόμο για το Γουέμπλεϊ (1971), όχι μόνο στην έκρηξη της στιγμής για το τρίτο γκολ του Καμάρα, αλλά, κυρίως, στην ιστορική, ασύλληπτη για σχολιαστή, φράση: «Κάποιος να πάει πάνω στον Τζάγιτς!», λίγο πριν εξαπολύσει το φαρμακερό σουτ του, χαμηλά, στην αριστερή γωνία του Κωνσταντίνου, που με δυσκολία απέκρουσε σωτήρια.
Oμως, σε αυτό το προυστικό ερωτηματολόγιο αποκαλύπτεται ένας «άλλος Διακογιάννης», γνωστός μόνο στην οικογένειά του και στους φίλους του: ένας άνθρωπος ευαίσθητος «σαν μιμόζα», το λουλούδι που αγαπούσε, που του άρεσαν το διάβασμα και η μουσική, θεωρούσε μεγάλο λάθος του το ότι δεν έγινε μουσικός, όπως ήταν η μητέρα του (το πιάνο της πουλήθηκε στη διάρκεια της Κατοχής), αγαπούσε τον κλασικό αθλητισμό και λάτρευε τη Μαρία Κάλλας. Σε ένα βίντεο στο YouΤube, το 1973, ο Jean Diakojiannis συνομιλεί στο ημίχρονο με τον Γάλλο συνάδελφό του, και ο θεατής αναζητεί τον «Ελληνα δημοσιογράφο», καθ’ ότι γαλλόφωνος από μητέρα.
Η φράση-κλισέ «δεν υπάρχουν λόγια» εδώ, όπως και στις περιπτώσεις του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, αλλά και του Κρόιφ, του Πούσκας και του Γκοντάρ, εδώ αποκτά το νόημά της στη θλιβερή είδηση. Μαζί του(ς) αποχαιρετάμε μια Ελλάδα φωτεινή, ασπρόμαυρη έστω, αλλά με έντονα τα χρώματα της ψυχής του(ς), και κυρίως εκείνο το μοναδικό ηχόχρωμα της φωνής του, που περιέγραφε τους ποδοσφαιρικούς αγώνες σαν «μπαλέτο της εργατικής τάξης» και μας έμαθε να αγαπάμε, μαζί του μόνο, τον κλασικό αθλητισμό.
Η Ελλάδα, θλιμμένη, υποκλίνεται στη μνήμη του. Αντίο, Ζαννό…
Ο Γιάννης Διακογιάννης απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ*.
– Πού θα θέλατε να ζείτε;
– Στην Ελλάδα, στο Ναύπλιο, κοντά στη θάλασσα. Στο εξωτερικό, δίπλα ή κοντά στη θάλασσα.
– Ποια είναι για εσάς η μεγαλύτερη ατυχία;
– Δεν την έχω γνωρίσει ακόμα.
– Ποια λάθη συγχωρείτε;
– Τα ανθρώπινα.
– Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας;
– Ο Ροβινσών Κρούσος.
– Ποια ιστορική μορφή ξεχωρίζετε;
– Τη Μαρία Κάλλας.
– Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συνθέτης;
– Ο Σοπέν και ο Χατζιδάκις.
– Ποια ιδιότητα εκτιμάτε σε έναν άνδρα;
– Την υπευθυνότητα.
– Ποιες ιδιότητες εκτιμάτε σε μία γυναίκα;
– Την ειλικρίνεια.
– Ποια είναι η αρετή σας;
– Αφήνω στους άλλους να τη βρουν.
– Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
– Η μουσική και το διάβασμα.
– Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος σας;
– Που δεν έγινα μουσικός.
– Πώς φαντάζεστε την ευτυχία;
– Με βάση την υγεία.
– Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;
– Το γαλάζιο.
– Ποιο είναι το αγαπημένο σας λουλούδι;
– Η μιμόζα.
– Ποιο είναι το αγαπημένο σας πουλί;
– Ο αετός.
– Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ποιητής;
– Ο Διονύσιος Σολωμός.
– Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
– Ο Τένεσι Ουίλιαμς.
– Ποιες ηρωίδες ξεχωρίζετε;
– Τη Ζαν ντ’ Αρκ και την Μπουμπουλίνα.
– Τι απεχθάνεστε περισσότερο;
– Την ανευθυνότητα, τον λαϊκισμό, την αλαζονεία.
– Ποιες ιστορικές φυσιογνωμίες περιφρονείτε;
– Τον Χίτλερ.
– Ποιες στρατιωτικές ενέργειες θαυμάζετε;
– Καμία.
– Ποιες μεταρρυθμίσεις θαυμάζετε;
– Στην παιδεία, όταν είναι πραγματικές.
– Πώς θα θέλατε να πεθάνετε;
– Τραγουδώντας.
* Το 1999, στο πλαίσιο μιας συνέντευξης με τον Γ. Διακογιάννη για την εφημερίδα «Εποχή», του ζητήσαμε να απαντήσει στο «Ερωτηματολόγιο του Προυστ». Λόγω της έκτασης της συνέντευξης παραλείφθηκε το εν λόγω συμπλήρωμα, που δημοσιεύεται εδώ, αποκλειστικά για την «Καθημερινή», από το προσωπικό αρχείο του συνεντευξιαστή, in memoriam.