«Κάν’το Χριστινάκι, μην φοβάσαι!». Οι οδηγίες της κόουτς ορισμένες φορές προβλέπουν με επιτυχία την πορεία της μπάλας. Άλλοτε όχι. Στον χλοοτάπητα του δημοτικού γηπέδου Δραπετσώνας, δίπλα στα λιπάσματα, η γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου προπονείται σε επιθετική ανάπτυξη με αλλαγή πλευράς, για να μαθαίνει να κουράζει τον αντίπαλο. Όμως, οι παίκτριες του Α.Σ. Ποντίων, έφηβες και ενήλικες που κυνηγούν την ίδια μπάλα, δείχνουν ακούραστες.
Αργά το απόγευμα της Κυριακής που η ομάδα της Β’ Εθνικής γυναικών κάνει την καθιερωμένη της προπόνηση, στα μεγάλα γήπεδα της Αθήνας οι ανδρικές ομάδες της μεγάλης κατηγορίας αγωνίζονται στα πλει-οφ με κατάμεστες κερκίδες και συντονισμένες τις ιαχές των οπαδών τους. Αντιθέτως, τους αγώνες των γυναικών συνήθως παρακολουθούν μόνο οι φίλοι και οι οικογένειες των μελών της ομάδας. Το λιτό σκηνικό δεν είναι αρκετό για να κάμψει το ηθικό των παικτριών, που λένε ότι χρωστάνε στο ποδόσφαιρο μερικές από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής τους.
«Στο γυναικείο ποδόσφαιρο γίνεσαι οικογένεια. Σε αντίθεση με το ανδρικό». Η Στεφανία, που παίζει άμυνα, λέει στην «Κ» πως στις ομάδες τους δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός των ανδρικών ομάδων. Εκεί όπου τα νήματα κινούν οι παράγοντες του αθλήματος. Επιπλέον, εκτός από την κάλυψη των οδοιπορικών τους για τα εκτός έδρας, οι παίκτριες στα τοπικά πρωταθλήματα δεν πληρώνονται. «Εμείς παίζουμε για τη φανέλα».
«Η μαμά μου είναι ποδοσφαιρίστρια»
Η Στεφανία ξεκίνησε να παίζει μπάλα στα 18, όταν ήρθε στην Αθήνα από την Εύβοια για να φοιτήσει στη γυμναστική ακαδημία. Μέχρι τότε δεν γνώριζε ότι υπήρχε γυναικείο ποδόσφαιρο. Σήμερα είναι 42, μητέρα ενός 19χρονου αγοριού και παρά τις προτάσεις να αναλάβει χρέη προπονήτριας, εκείνη προτιμά να βρίσκεται στη μέσα μεριά του γηπέδου. «Δεν νιώθω ότι πρέπει να σταματήσω. Έχω ακόμα 20 χρόνια να παίζω μπάλα», λέει.
Μεγαλώνοντας μόνη τον γιο της, την Στεφανία την απασχολούσε να κρατάνε οι γονείς το παιδί της για να μπορεί να παίζει στα εκτός έδρας. Εκείνος καμάρωνε που στο σχολείο μόνο η δική του μαμά ήταν ποδοσφαιρίστρια, αλλά σταμάτησε να παρακολουθεί τους αγώνες της όταν μια φορά την είδε να πέφτει και να χτυπάει.
Χτυπημένα είναι και τα γόνατα της Μαρίνας, της 31χρονης τερματοφύλακα της ομάδας, που αν και από οικογένεια ποδοσφαιριστών, θυμάται την ευγενική παραίνεση της μητέρας της να ακολουθήσει κάποιο άλλο άθλημα. «Κορίτσι πράμα, πας να σπάσεις τα πόδια σου», της είχε πει.
«Επικρατεί ένας μύθος, χρόνια τώρα, ότι κάποια αθλήματα είναι γυναικεία και κάποια είναι ανδρικά. Δεν το κατάλαβα ποτέ. Γιατί πρέπει κάποιος να μου πει τι θα κάνω στη ζωή μου, για ό,τι και να μιλάμε. Πόσο μάλλον στον αθλητισμό, που ό,τι και να κάνεις είναι υγεία», λέει. Η Μαρίνα, πρώην αθλήτρια του πόλο, ξεκίνησε επίσης να παίζει μπάλα στα 18 και από τότε τις ήττες και τις νίκες της ντύνει η ίδια συγκίνηση.
«Αυτή τη φάση θα τη θυμάμαι. Γίναμε τρελές. Υπάρχουν φωτογραφίες που έχουμε γίνει ένα κουβάρι. Με σπρώχνανε, είχαν ανέβει πάνω μου. Αυτά τα πράγματα δεν τα ξαναζείς. Πόσες πιθανότητες έχεις να σου συμβεί κάτι τέτοιο;» λέει για τη φορά που έπιασε το πέναλτι σε κρίσιμο αγώνα και έγινε η καθοριστική παίκτρια για τη νίκη της ομάδας της. Όμως, στην ερώτηση για τις εντονότερες αναμνήσεις της, η Μαρίνα περιγράφει πρώτα αυτή μιας ήττας. «Στο Ρέθυμνο, όπου είχε γίνει φοβερό παιχνίδι με μια πολύ καλύτερη ομάδα από εμάς, είχαμε παίξει εξαιρετική άμυνα, είχαν ματώσει τα πόδια μας. Φάγαμε γκολ στην τελευταία φάση και διαλύθηκε το σύμπαν. Πέσαμε κάτω, κλαίγαμε. Είχαν κατέβει 25 άτομα στο γήπεδο να μας βάλουν γκολ και δεν έμπαινε με τίποτα. Ματσάρα από όλες και το φάγαμε. Πολύ δυνατή στιγμή που -αν και αρνητική- χτίζει έναν παίκτη».
«Τους λέω ότι έχουμε μικρότερα τέρματα»
Στην προπόνηση της ομάδας, η Γιοχάνα ξεχωρίζει. Ταχυδυναμική παίκτρια, με έντονες αλλαγές κατεύθυνσης, πολύ δυνατό σουτ και πολύ υποστηρικτική με τις συμπαίκτριες της, είναι μερικά από αυτά που ψιθυρίζει η κόουτς, Παρασκευή Διβανέ, πριν δώσει οδηγία στις υπόλοιπες να την πιέσουν.
Η Γιοχάνα έπαιζε μόνη της με την μπάλα, όλη μέρα, όλα τα χρόνια του δημοτικού στο χωριό της στη Γερμανία, κοντά στο Αννόβερο. Εντάχθηκε από μικρή σε ομάδες και αγωνίστηκε στα τοπικά πρωταθλήματα της χώρας της πριν βρεθεί στην Ελλάδα και στον Α.Σ. Ποντίων, τυχαία. Παρέμεινε και είναι στα 24 της, η πολυτιμότερή τους παίκτρια.
«Μπορεί να έχεις μια καλή μέρα και να ξεχωρίσεις και να βοηθήσεις την ομάδα», λέει ταπεινά. «Αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Και να βοηθάω και να ξεχωρίζω. Γιατί είναι και αυτοπεποίθηση που μπορείς να αντλήσεις από το ποδόσφαιρο. Μια άλλη μέρα μπορεί να βοηθήσεις κάποια άλλη παίκτρια να ξεχωρίσει και να λες “Πωπω! Αυτή η μικρή έβαλε γκολ! Τι τέλειο!”»
Η ομάδα της Στεφανίας, της Μαρίνας και της Γιοχάνα συγκεντρώνει μεγάλο εύρος ηλικιών. Η Στεφανία έχει συμπαίκτριες στην ηλικία του γιου της που νιώθει σαν παιδιά της. «Πολλές φορές αντιλαμβάνομαι ότι έχω μεγαλώσει γιατί εκνευρίζομαι -χωρίς να το δείχνω- που τα κορίτσια φωνάζουν, αλλά δεν μιλάω γιατί έτσι έκανα κι εγώ κάποτε, προφανώς», λέει.
Παρ’ότι για εκείνες το ποδόσφαιρο είναι απογυμνωμένο από έμφυλους διαχωρισμούς, πολλοί μέχρι σήμερα αγνοούν τις διοργανώσεις των γυναικών. «Όλο και κάποιος θα βρεθεί που θα πει “έλα ρε συ, παίζεις μπάλα; Υπάρχουν γυναικείες ομάδες;” Γιατί όλοι έχουν την αίσθηση ότι παίζω με αγόρια. Ότι δεν υπάρχουν γυναικείες ομάδες», λέει η Μαρίνα. Την ρωτούν αν παίζει σε κανονικό πρωτάθλημα ή ακόμα και σε κανονικών διαστάσεων γήπεδο. «Στην αρχή εκνευριζόμουν, αλλά με τα χρόνια έφτασα απλώς να τους ειρωνεύομαι ότι εμείς δεν φτάνουμε να τρέξουμε όσο οι άντρες και ότι παίζουμε σε μικρότερα γήπεδα», λέει. «Ότι έχουμε μικρότερα τέρματα».
Ένα παραγνωρισμένο άθλημα
Για τις παίκτριες και τους τεχνικούς της ομάδας τους, η έλλειψη χρηματοδότησης για διαφήμιση και προώθηση του γυναικείου ποδοσφαίρου το εξαναγκάζει στη διαρκή αφάνεια, παρ’ότι τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες ομάδες έχουν πλέον ακαδημίες όπου μικρά κορίτσια μπορούν να μάθουν στην πράξη ότι δεν υπάρχουν αγορίστικα σπορ.
«Πήγαν κι έβαλαν το φιλικό της Εθνικής γυναικών την Παρασκευή στις 12 το πρωί. Εργάσιμη μέρα. Ποιος θα πάει στο γήπεδο Παρασκευή πρωί να δει την Εθνική Ελλάδος; Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ στο ανδρικό. Δεν δείχνουν καν τα παιχνίδια», λέει η Μαρίνα. «Και εντάξει, στην Εθνική οι γυναίκες δεν έχουν κάνει πολλά -βέβαια και οι άνδρες ένα ευρωπαϊκό πήρανε, μην τρελαθούμε κιόλας. Αλλά και στο πόλο που το ξέρω, τα κορίτσια έχουν πάρει χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο, έχουν πάρει ολυμπιακούς αγώνες και ακόμα και σήμερα όταν παίζει η Εθνική δεν τις δείχνουν καν στην τηλεόραση. Ψαχνόμαστε στο ίντερνετ να δούμε ποια ιστοσελίδα θα βρεθεί κατά λάθος, κάπου να το δούμε. Ενώ, παίζει ανδρικό Δ’ Εθνική και το δείχνει η ΕΡΤ1».
Η Γιοχάνα και η Στεφανία θα συνεχίσουν την μπάλα –«Το ποδόσφαιρο βοηθάει να καταλάβει μια γυναίκα πόσο δυνατή είναι σαν χαρακτήρας. Αν μπορώ να παίξω μπάλα στα 42 μου, μπορώ να κάνω οτιδήποτε στη ζωή μου», λέει η Στεφανία. Η Μαρίνα, που δουλεύει δύσκολες βάρδιες θα αναγκαστεί να σταματήσει γιατί το νιώθει ανέντιμο προς την ομάδα της να χάνει προπονήσεις. Βουρκώνει όταν σκέφτεται πως πλησιάζει το τέλος μπροστά από τα δίχτυα του τέρματός της.
Ο αγώνας, η ομάδα, η συγκίνηση της ήττας και της νίκης. Το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει όλα αυτά και επιπλέον, μέλλον.
