Στις 27 Φεβρουαρίου 1958 εκδηλώθηκε μεγάλη εσωκομματική κρίση στην ΕΡΕ, καθώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προώθησε εκλογικό νόμο, ο οποίος προέβλεπε ότι το πρώτο κόμμα θα έπαιρνε πριμ που θα αύξανε την κοινοβουλευτική του δύναμη έναντι του τρίτου κόμματος, το οποίο θα αποδυναμωνόταν.
Η πρωτοβουλία του προκάλεσε αντιδράσεις εκ μέρους της ΕΔΑ αλλά και στελεχών της ίδιας της ΕΡΕ, όπως οι Γεώργιος Ράλλης και Παναγής Παπαληγούρας, οι οποίοι παραιτήθηκαν από τις υπουργικές τους θέσεις.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν 13 ακόμη βουλευτές του κόμματος, οδηγώντας την κυβέρνηση Καραμανλή στο να χάσει την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία.
Η πολιτική κρίση που ακολούθησε κατέληξε στην αιφνιδιαστική διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών για την 11η Μαΐου από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
«Κύριον χαρακτηριστικόν της χθεσινής ημέρας, ότι αι Αθήναι, ο Πειραιεύς και τα περίχωρά των δε ενεκρώθησαν –όπως εις κάθε άλλην εκλογήν– διότι επετράπη ελευθέρως εις όλα τα τροχοφόρα.
Εκινήθη λοιπόν ο κόσμος και ακριβώς επειδή όλα τα κέντρα (καφενεία, ζαχαροπλαστεία κ.λπ.) ήσαν κλειστά, επλημμύρισαν οι δρόμοι, το πάρκον, ο κήπος, τα άλση και οι εξοχές.
Και οι ξένοι τουρίσται, που ως πάντοτε αθρόοι κυκλοφορούν, διά πρώτην φοράν χθες, δεν αντελήφθησαν, όπως άλλοτε, ότι κάτι έκτακτο συνέβαινε.
Παντού υπήρξε τάξις, ευπρέπεια, σοβαρότης. Χωρίς φανατισμούς, με πλήρη συναίσθησιν της ευθύνης των έναντι εαυτών και αλλήλων, όλοι εψήφισαν την ελπίδα της καλυτέρας αύριον», γράφει η «Καθημερινή» την επομένη των εκλογών.
Σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα, η ΕΡΕ εξασφάλισε και πάλι άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία συγκεντρώνοντας το 42,2% των ψήφων και 171 έδρες.
∆εύτερη αναδείχθηκε η Ε∆Α, συγκεντρώνοντας το 24,4% των ψήφων.
Hταν μια ιδιαίτερη στιγμή για το μεταπολεμικό θεσμικό πλαίσιο, μια και η Αριστερά ήταν πλέον αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο μεγάλος ηττημένος των εκλογών του 1958 ήταν το Κόμμα των Φιλελευθέρων, το οποίο κατέλαβε την τρίτη θέση με ισχνή κοινοβουλευτική δύναμη 36 εδρών.
