Η συζήτηση για την πόλη, έτσι όπως προκύπτει από την προκήρυξη των επτά ανοικτών αρχιτεκτονικών διαγωνισμών ιδεών από τον Δήμο Αθηναίων, μέσω της «Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε.», είναι μια εξέλιξη θετική. Πρώτον, γιατί καθιστά σαφή τη σημασία δημόσιας διαβούλευσης για τους νέους χώρους που θα προκύψουν από τις επεκτάσεις του μετρό και, δεύτερον, γιατί δίνει τη δυνατότητα σε όλους όσοι έχουν εμπειρία και γνώση να καταθέσουν σχέδια και προτάσεις. Επιπλέον, η προκήρυξη αντιλαμβάνεται τη σύνθετη φύση του εγχειρήματος, αρχιτεκτονική, αισθητική, τεχνική, λειτουργική, συγκοινωνιακή και κοινωνική. Σύνθεση που κατά κανόνα απουσιάζει από την κατάτμηση και τον πολυμερισμό του δημόσιου χώρου στην Ελλάδα.
Η γραμμή 4 του μετρό έχει τη δυνατότητα να ανεβάσει τον πήχυ της προσδοκίας και των απαιτήσεων για τον δημόσιο χώρο. Βεβαίως, το ζήτημα του δημοσίου χώρου στον τόπο μας δεν περιορίζεται στην ένδεια του σχεδιασμού, αλλά στη διαχρονική αδυναμία προστασίας και συντήρησης κάθε έργου, μικρού ή μεγάλου.
Ο μόνος δρόμος βελτίωσης της αστικής ζωής είναι η παραγωγή έργων ποιότητας και προϊόντων που οι πολίτες θα επιθυμούν να διαφυλάξουν.
Πέραν όμως αυτών, η εξαγγελία για πρόσκληση ιδεών δημιουργεί ένα προηγούμενο και δείχνει πως η πρόσκληση προς τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας δεν μπορεί να καθυστερεί άλλο. Ο μόνος δρόμος βελτίωσης της αστικής ζωής είναι η παραγωγή έργων ποιότητας και προϊόντων που οι πολίτες θα επιθυμούν να διαφυλάξουν.
Η προηγούμενη εμπειρία στις πλατείες της Αθήνας από τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς που ολοκληρώθηκαν και εφαρμόστηκαν (κακήν κακώς) λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 είναι πικρή. Και αυτή η κακή εμπειρία μπορεί να είναι ένα μέτρο προς αποφυγήν. Κάθε πλατεία της Αθήνας, συνδεόμενη με μετρό ή όχι, είναι μια ξεχωριστή ιστορία αποτυχίας ή μερικής έστω επιτυχίας. Η πλατεία Συντάγματος είναι ένα κολάζ. Η Ομόνοια, μετά τον διασυρμό των μελετητών με την τότε προσβλητική εφαρμογή του πρώτου βραβείου, διατηρεί μια εικόνα αποδεκτή λόγω ειδικών συνθηκών της περιοχής. Το Μοναστηράκι, με το πολύχρωμο μωσαϊκό, παραμένει φορτωμένο με απεχθή τερατουργήματα πάνω στην επιφάνειά του και μια μόνιμη αίσθηση ρυπαρότητας και οπτικού θορύβου. Το Κολωνάκι, των επιφανών δημιουργών Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη, δεν κατανοήθηκε, αλλά βεβαίως υπήρχαν και προβλήματα προσβασιμότητας. Η πλατεία Κουμουνδούρου διαγράφηκε από τη μνήμη. Οι πλατείες Κλαυθμώνος και Δικαιοσύνης είναι οι ασχημότερες πλατείες της πρωτεύουσας και παραμένουν έτσι μέχρι νεωτέρας.
Οι εξαγγελίες του δήμου και η πρόσκληση του δημάρχου Κώστα Μπακογιάννη προς «τους εξαιρετικούς Ελληνες επιστήμονες να εμπνευστούν από το αύριο της Αθήνας» είναι κατ’ αρχήν θετικά δείγματα προς μια επιθυμητή κατεύθυνση. Οι επεκτάσεις του μετρό ας γίνουν όμως και μια αφορμή για να υπάρχει καλύτερη φροντίδα των σταθμών που ήδη δείχνουν σημάδια γήρανσης και έλλειψης σχολαστικής συντήρησης. Επίσης, οι εξαγγελίες για δημιουργία σωστών χώρων πρασίνου στους νέους σταθμούς μπορούν να συνοδεύονται από φροντίδα και ανάπτυξη δέντρων και θάμνων στους ήδη υπάρχοντες σταθμούς. Απαιτείται αξιοπιστία ώστε η κοινωνία να ανταποκριθεί με ελπίδα και σεβασμό.