Χρειάστηκε να περάσουν 19 χρόνια από τη συντριβή του ελικοπτέρου Σινούκ στη θαλάσσια περιοχή της Σιθωνίας Χαλκιδικής, το οποίο μετέφερε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Πέτρο Ζ΄ και τη συνοδεία του στο Αγιον Ορος, και να φτάσει η υπόθεση δύο φορές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να δικαιωθούν οικογένειες των θυμάτων. Με απόφαση που εκδόθηκε στις 20 Ιουνίου, το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών έκρινε ότι οι συγγενείς 11 θανόντων δικαιούνται αποζημίωση από το ελληνικό Δημόσιο λόγω ψυχικής οδύνης.
Το Διοικητικό Εφετείο, στην τρίτη κατά σειρά απόφασή του, δέχτηκε ότι εννέα διαδοχικές πλημμέλειες ήταν, ως ενιαίο σύνολο, ικανές και πρόσφορες να προκαλέσουν την αδυναμία του πληρώματος να αντιδράσει αποτελεσματικά σε αιφνίδια βλάβη, όπως στην προκειμένη περίπτωση την απώλεια ενός από τα δύο υδραυλικά συστήματα ελέγχου πτήσης του ελικοπτέρου. Κατά το δικαστήριο δεν προέκυψε ανωτέρα βία, ώστε να αρθεί η ευθύνη του Δημοσίου. Τους ενάγοντες εκπροσώπησε ο δικηγόρος Ηλίας Παυλάκης, του δικηγορικού γραφείου Παυλάκης-Μόσχος και συνεργάτες.
Το μοιραίο Σινούκ του 4ου Τάγματος Ελικοπτέρων Αεροπορίας Στρατού ανέλαβε στις 11 Σεπτεμβρίου 2004 να μεταφέρει με το πενταμελές του πλήρωμα, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και την ενδεκαμελή συνοδεία του από την Αθήνα στις Καρυές του Αγίου Ορους. Η διάρκεια της πτήσης θα ήταν 90 λεπτά. Στις 10.53.08 κι ενώ το ελικόπτερο απείχε 15 μίλια από τον προορισμό του, το πλήρωμα ζήτησε μέσω ραδιοτηλεφώνου άδεια ανόδου από τα 3.100 πόδια στα 4.500 για να ακολουθήσει η διαδικασία της προσγείωσης. Αυτή ήταν η τελευταία του επικοινωνία με τις υπηρεσίες εδάφους.
Στις 10.55.44 εντοπίστηκε τελευταία φορά από το ραντάρ Λήμνου και μετά εξαφανίστηκε από την οθόνη του. Τα πρώτα συντρίμμια βρέθηκαν από ιστιοπλοϊκό στις 15.52, να επιπλέουν στη θαλάσσια περιοχή της Σιθωνίας, νότια του Αγίου Ορους. Πέρασαν πάνω από δύο χρόνια μέχρι να εκδοθεί η έκθεση πραγματογνωμοσύνης. Στο πόρισμά τους τα μέλη της επιτροπής ανέφεραν ότι δεν κατέστη δυνατό να διακριβωθεί η κύρια αιτία της πτώσης του ελικοπτέρου.
Οι εμπειρογνώμονες
Συνετρίβη το 2004 ενώ μετέφερε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τη συνοδεία του από την Αθήνα στις Καρυές του Αγίου Ορους. Οι αγωγές ασκήθηκαν το 2008.
Ως πιθανό αίτιο οι εμπειρογνώμονες θεώρησαν την απώλεια πίεσης στο Νο 2 υδραυλικό σύστημα ελέγχου πτήσης, κατά την αντιμετώπιση της οποίας σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες το ελικόπτερο περιήλθε σε ασυνήθιστη κατάσταση πτήσης. Προκλήθηκε υπερβολικός πτερυγισμός, η εμπρόσθια πτέρυγα χτύπησε στον άξονα της οροφής του ελικοπτέρου, αποσυγχρονίστηκαν τα στροφεία, συγκρούστηκαν οι πτέρυγες μεταξύ τους και ήταν πλέον αδύνατη η επαναφορά του σε ελεγχόμενη πτήση.
Οταν απενεργοποιήθηκε ένα από τα δύο υδραυλικά συστήματα το πλήρωμα έθεσε τον διακόπτη αντλίας υδραυλικών σε θέση που δεν προβλεπόταν σε κάποια διαδικασία ανάγκης, αλλά μόνο για τη διενέργεια ελέγχων προς απογείωση από το έδαφος, με αποτέλεσμα να απενεργοποιηθεί το σύστημα αυτόματης διατήρησης ελέγχου πτήσης.
Στην έκθεση των εμπειρογνωμόνων ο κυβερνήτης αναφέρεται ως οριακά έμπειρος χειριστής στον τύπο ελικοπτέρου CH-47D, ενώ ο συγκυβερνήτης δεν χαρακτηρίστηκε έμπειρος σε αυτόν τον τύπο. Ακόμη ο συγκυβερνήτης δεν φορούσε κατά την πρόσκρουση τις προβλεπόμενες ζώνες ασφαλείας. Οι εμπειρογνώμονες αναφέρθηκαν και στην αύξηση του φόρτου εργασίας των χειριστών, στη γενικότερη επιβάρυνση του προσωπικού την περίοδο του δυστυχήματος και στη φύση της συγκεκριμένης αποστολής, που πιθανόν συνέβαλαν στη μη επιτυχή και έγκαιρη αντιμετώπιση της βλάβης. Επίσης διαπιστώθηκε ότι βρισκόταν τρίτο πρόσωπο, μη μέλος του πληρώματος, στο μεσαίο κάθισμα του πιλοτηρίου (κάθισμα του «επικεφαλής στρατευμάτων») και η παρουσία του εκεί θα μπορούσε να επηρεάσει δυσμενώς την προσπάθεια αντιμετώπισης της βλάβης.
Οικογένειες των θυμάτων άσκησαν αγωγές το 2008. Τέσσερα χρόνια αργότερα το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών τις έκανε δεκτές κρίνοντας ότι το Δημόσιο πρέπει να αποζημιώσει τα θύματα λόγω διακινδύνευσης, χωρίς όμως να προσδιορίσει τα αίτια του δυστυχήματος. Το 2013 το Διοικητικό Εφετείο ανέτρεψε την πρωτοβάθμια απόφαση και απέρριψε τις αγωγές κρίνοντας ότι οι πλημμέλειες δεν αρκούσαν από μόνες τους για να επιφέρουν τη συντριβή του ελικοπτέρου. Ακολούθησε η πρώτη κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο αποφάσισε ότι θα έπρεπε να εξεταστεί εάν οι πλημμέλειες, όλες μαζί και σωρευτικά και όχι καθεμία χωριστά, θα μπορούσαν να προκαλέσουν το δυστύχημα. Η υπόθεση επέστρεψε στο Διοικητικό Εφετείο, το οποίο απέρριψε ξανά τις αγωγές. Οι οικογένειες των θυμάτων προσέφυγαν στο ΣτΕ, το οποίο έστειλε την υπόθεση πίσω στο Εφετείο το 2020.
Στις σχεδόν δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν από το δυστύχημα μέχρι την πρόσφατη απόφαση του Διοικητικού Εφετείου κάποιοι από τους γονείς των θυμάτων απεβίωσαν, ενώ κατά καιρούς στον δημόσιο λόγο εμφανίζονταν διάφορες θεωρίες συνωμοσίας γύρω από τα αίτια της συντριβής.