Κοντά στην πλατεία Συντάγματος, στη Σταδίου, έχει ταγκαριστεί η λέξη «αρρενωτίποτα» σε τοίχους και λαμαρίνες. Μια όμορφη σύμφυρση της αρρενωπότητας και του περιεχομένου της. Το ανδροπρεπές κέλυφος χάσκει και καταπίνει κόσμο. Μάς δέρνει, μάς σκοτώνει, κάνει τα στάδια απροσπέλαστα. Γίνεται φλύαρη εξωτερική εμφάνιση, τατουάζ, μπράτσα, αγριάδες και καθημερινή κατανάλωση πρωτεΐνης ώσπου να γίνεις ταύρος.
Χαζεύω στο ίντερνετ φωτογραφίες της δολοφονικής ακροδεξιάς που έκανε ανενόχλητη ταξίδι μες στη χώρα και μετά τσεκάρω άλλες παρόμοιες ομάδες. Τα κλασικά ακαταμάχητα σύμβολα των ναζί. Περίεργα, γοητευτικά αυτοκόλλητα, σκληράδα, τσεκούρια, σκυλιά, λύκοι, σταυροί, σβάστιγκες, σημαίες, απλότητα και ντύσιμο που σε κάνει να φαίνεσαι κουλ κι επικίνδυνος. Η γοητεία του ταμπού που σπάει: ναι, λοιπόν, είμαστε νεοναζί και μάς φαίνεται. Αυτό διαβάζω σ’ όλες τις επιθετικές παρελάσεις κάθε παρόμοιας στρατιάς.
Δεν ξέρω με ποιες στροφές του μυαλού φτάνει κανείς σ’ αυτήν τη στάση ζωής. Να φοράει μπλουζάκι σταμπαρισμένο μ’ αγκυλωτούς σταυρούς, να παίρνει το τραίνο ή το αμάξι για να πάει να δείρει σε άλλη χώρα, να κοιμάται με τα λόγια του Χίτλερ και να ξυπνάει με το τσεκούρι μες στο κεφάλι. Πρέπει να είναι παρήγορα εκεί στο τάγμα. Σίγουρα είναι ξεκούραστο να αισθάνεσαι υπεροχή επειδή φοράς αυτές τις αρβύλες και τα τζιν και έχεις πάρει το κακό αγκαλιά-άγριος τύπος, ανηλεής. Και ταυτόχρονα, πρέπει να είσαι διαρκώς ναρκωμένος απ’ την ίδια την υπακοή σου, σ’ ένα μόνιμο χάσιμο του εαυτού, σε μία μόνιμη συλλογική κατάσταση έκστασης όπου υποτάσσεσαι σε κάτι που σε ξεπερνά και γλιτώνεις. Ουφ!
Οι ακροδεξιοί είναι τόσο καλοί στα σόου. Ξέρουν να στήνουν μία καλή παράσταση αν χρειαστεί, κάνουν και τον φόνο στο τέλος, έχει και κορύφωση και απ’ όλα. Φροντίζουν επιμελώς σκηνικά και κοστούμια, οι ιδεολογικοί τους μπαμπάδες ήταν τόσο καλοί σ’ αυτό. Επιμελούνταν υποβλητικά φωταγωγημένες λεωφόρους, ξεδίπλωναν τις σημαίες με το πιο πιασάρικο σύμβολο του κόσμου, άναβαν τον πυρσό, έκαναν χαμό στην μπυραρία, έλεγαν δυο φράσεις ν’ ανάψουν τα αίματα. Ηξεραν πώς να δώσουν ελπίδα ή να υποδείξουν τον κατάλληλο φταίχτη στα δύσκολα. Παίξανε το μάνατζμεντ, το μάρκετινγκ και το ραδιόφωνο στα δάχτυλα.
Και τώρα; Τώρα το ίδιο πάλι. Κάθε μέρα σε διάφορα μέρη, με φόνο ή χωρίς, η ακροδεξιά δείχνει πόσο καλά ξέρει να στήνει ένα σόου, να παρελαύνει, να κάνει το κακό κουλ, να ρίχνει στο κοινό της ένα βλέμμα όλο υποσχέσεις: αν έρθεις μ’ εμάς, περνάς απ’ την άλλη πλευρά. Ποιος δεν το θέλησε ποτέ αυτό;
Το κακό πουλάει αγρίως σε όλη την Ευρώπη. Απ’ το Νότο ως το Βορρά κινητοποιεί αληθινούς ανθρώπους που ανακατεύουν μουσική, κουρέματα, αρβύλες, νοσταλγία, κειμήλια του τρίτου ράιχ, «Μακεδονία» της φαντασίας, βία και ξενοφοβία σ’ έναν εμετικό χυλό.
Πολλοί ψηφοφόροι/υποστηρικτές/«αθώα» συμπορευόμενοι της ακροδεξιάς αδυνατούν να δουν τις συνδέσεις. Αδυνατούν να ψηλαφίσουν κάποιον αιτιώδη σύνδεσμο μεταξύ του να ψηφίζεις το χ και να σκοτώνεται ο ψ. Δεν βλέπουν πως η αθόρυβη παρουσία τους σε μία συγκέντρωση, παρέλαση, συζήτηση ή η αγορά μιας μπλούζας και η σταδιακή παραχώρηση νοητικού εδάφους στη ναζιστική ιδεολογία, χρηματοδοτεί, οπλίζει και «νομιμοποιεί» το χέρι που χαιρετά ναζιστικά ή μαχαιρώνει. Συνδέεται το ναζιστικό κούρεμα και η δημιουργία μιας ομάδας νεαρών με πραγματικούς φόνους; Είναι όντως επικίνδυνη η οπαδική δυναμική; Και αν ναι, πώς;
Θα περίμενε κανείς από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς αντιπάλους της ακροδεξιάς να μην κάνουν άλλη δουλειά, να εξηγούν όλη μέρα αυτό ακριβώς το πράγμα, να φανερώνουν ακούραστα αυτές τις συνδέσεις, το νήμα που ενώνει τον «αθώο» οπαδό με το τατουάζ σβάστιγκας με τον λίγο πιο ενεργό παραγωγό περιεχομένου σε εθνικιστικό κανάλι κι αυτόν με τη σειρά του μ’ ένα δίκτυο υποκόσμου ή με κάποιον αγρίως πωρωμένο τύπο που κατέχει όπλα. Θα περίμενε κανείς στο κακό να αντιτείνουν κάτι ακαταμάχητα θετικό, μια άλλη ματιά που να μπορεί να πωρώσει υπέρ του καλού. Αντί γι αυτό χάνουν το σάλιο τους προτάσσοντας «πολιτική επικοινωνία» στο πιο ευπώλητο πράγμα του κόσμου. Το κακό πουλάει αγρίως σε όλη την Ευρώπη. Απ’ το Νότο ως το Βορρά κινητοποιεί αληθινούς ανθρώπους που ανακατεύουν μουσική, κουρέματα, αρβύλες, νοσταλγία, κειμήλια του τρίτου ράιχ, «Μακεδονία» της φαντασίας, βία και ξενοφοβία σ’ έναν εμετικό χυλό.
Εδώ, στα βαλκάνια, όλα είναι πιθανά. Μπορείς να βγεις να πας στο γήπεδο ή το άκυρο καφέ ενός άκυρου προαστίου και να μην επιστρέψεις, επειδή κάποιος οδήγησε μερικές ώρες πίνοντας βαριά ποτά, γαυγίζοντας με φουσκωμένους τύπους τίγκα στο τατουάζ και την τεστοστερόνη, για να φωνάξει συνθήματα μίσους σ’ έναν ξένο τόπο και να τραγουδήσει με την ψυχή του ναζιστικά τραγουδάκια για βρωμερά παράσιτα που πρέπει να εξαλειφθούν. Μόνο το οργανωμένο κράτος μπορεί να εγγυηθεί ότι η ανθρώπινη ζωή μετράει πραγματικά, χωρίς να χρειάζεται καν να πείσει γι αυτό, αφού έχει το μονοπώλιο της βίας. Κι όμως, το ελληνικό κράτος σ’ αυτήν την απολύτως θεμελιώδη αποστολή απέτυχε πάλι.
